67. Plan

Nie potrafiłam myśleć o niczym innym, jak o szczęściu, które mnie wypełniało. W końcu Potter zadał mi to dawno nie słyszane i wyczekiwane pytanie i w końcu zgodziłam się pójść z nim na randkę. Na oficjalną randkę, na której już nic nam nie przeszkodzi. Wracając z boiska, Kate paplała do mnie podekscytowana o tym, w co mnie ubierze, ale ja jej wcale nie słuchałam. Przytakiwałam instynktownie, ale kompletnie nie skupiałam się na tym, co gada. Nie mogłam także nie uśmiechać się jak głupia. Znowu przytaknęłam Kate, chociaż nawet nie wiedziałam na co się zgodziłam.

 – Kate myślę, że Lily wcale cię nie słucha – z zamyślenia wyrwał mnie głos Remusa, więc w końcu powróciłam na ziemię i spojrzałam na nich zdezorientowana. Cała trójka – Remus, Kate i Peter wybuchli śmiechem. Uśmiechnęłam się głupkowato i także zaśmiałam się sama z siebie.

 – Przepraszam, nie dotarło do mnie żadne słowo, które ktokolwiek z was wypowiedział po drodze – posłałam Kate przepraszające spojrzenie, a ona przewróciła oczami, jednak uśmiechała się szeroko.

 – Tak się cieszę, że w końcu się umówiliście! – Kate ścisnęła moją rękę.

 – Pomyśl, co czuje Rogacz – odparł Lupin i wyszczerzył zęby.

 – Coś czuję, że będziecie mieć z tego większą używkę, niż ja i James – mruknęłam przewrotnie. Doszliśmy z całym tłumem wiwatujących Gryfonów do naszego Pokoju Wspólnego, gdzie wszyscy czekali na zwycięską drużynę. Ja z wrażenia postanowiłam usiąść. Ciągle w myślach odtwarzałam chwilę, gdy James podlatuje z mikrofonem i dając mi znicza, pyta przy całej szkole, czy się z nim umówię. Spojrzałam na swoją dłoń, w której złota piłeczka szamotała skrzydełkami, próbując się uwolnić. Uśmiechnęłam się czule, myśląc o tym, że James jej dotykał. Po kilkunastu minutach portret otworzył się i do środka wpadła cała drużyna. Wszyscy Gryfoni przywitali ich głuchym rykiem radości, wciągając do środka zapasy jedzenia i picia, zwędzone przez Jamesa i Syriusza. Wszyscy chcieli poklepać zwycięską ekipę, chwaląc szczególnie Jamesa za złapanie znicza oraz Syriusza za blokowanie Ślizgonów i piękne gole. Black już przy wejściu złapał Kate i przyciągnął do siebie. Moja przyjaciółka powitała go długim i namiętnym pocałunkiem. James przeczesywał wzrokiem pomieszczenie, a ja wiedziałam, że szuka właśnie mnie. Ciężko mu było się oswobodzić z uścisków innych Gryfonów, ale w końcu ludzie zajęli się imprezowaniem, więc teraz mógł skupić się na szukaniu. Po dłuższej chwili udało mu się zlokalizować, gdzie siedzę i z nieodgadnioną miną podążył w moją stronę. Usiadł naprzeciwko mnie, podał mi piwo kremowe i uśmiechnął się lekko.

 – To chyba wypadałoby ustalić, kiedy ta nasza randka? – zagadnął, obserwując mnie.

 – Jeśli chodzi o mnie, to może być nawet teraz – odpowiedziałam z rozbrajającą szczerością, widocznie go zaskakując.

 – Aż taka niecierpliwa? – spytał szeptem, nachylając się w moją stronę. Widząc błysk w jego oku, serce zabiło mi szybciej.

 – Nigdy nie należałam do cierpliwych ludzi – odparłam i wyszczerzyłam zęby. – Ty za to wykazałeś się wręcz świętą cierpliwością w stosunku do mnie – dodałam po chwili, a on roześmiał się, ukazując rząd białych zębów.

 – Zawsze wiedziałem, że kiedyś się zgodzisz – powiedział pewnie, a ja prychnęłam ostentacyjnie. – Przecież miałem rację, więc nie wypieraj się! – zganił mnie, niby urażony, ale ciągle uśmiechał się szeroko.

 – Nie wiem, skąd brała się twoja pewność, bo przez całą 5 klasę uważałam cię za nadętego dupka, wywyższającego się nad innymi i znęcającego nad słabszymi. A to zdecydowanie nie było w moim guście – wyjaśniłam rzeczowo. James znowu roześmiał się serdecznie.

 – Nadal jestem nadętym dupkiem, nadal chodzę po korytarzach i miotam zaklęcia na każdego, kto mnie uraził, nadal targam sobie włosy, żebym wyglądał jakbym dopiero co zszedł ze swojej miotły i nadal popisuję się tym głupim zniczem – wyrecytował z pamięci moje słowa, wskazując na małą piłkę w mojej dłoni. Otwarłam usta ze zdziwienia i wpatrywałam się zdumiona w niego.

 – I ze wszystkich słów, które ode mnie usłyszałeś, akurat tych najgorszych musiałeś nauczyć się na pamięć? – spytałam ze skwaszoną miną.

 – Nie, pamiętam kilka lepszych cytatów, ale te słowa szczególnie wryły mi się w głowie. W zasadzie to ten dzień wrył mi się dobrze w pamięć – odpowiedział spokojnie, nadal mając usta rozciągnięte w uśmiechu. Posłałam mu pytające spojrzenie, a on westchnął. – Smarkerus wtedy nad jeziorem nazwał cię sama wiesz jak, przez co zakończyłaś swoją, niezrozumiałą dla wszystkich, znajomość z nim – wyjaśnił. – No i oczywiście miotałaś we mnie tymi uroczymi epitetami – dodał i wyszczerzył zęby.

 – No cóż, targanie włosów mi już nie przeszkadza – powiedziałam, omijając temat Snape’a i wyciągnęłam wolną rękę, którą potargałam jego kruczoczarne włosy, robiąc jeszcze większy bałagan na głowie. – Znicze są całkiem w porządku – dodałam i wyciągnęłam dłoń ze skrzydlatą piłką. – A jeśli miotasz zaklęciami w Ślizgonów w mojej obronie, to jak mogłabym być o to zła? – spytałam na koniec i posłałam mu wdzięczny uśmiech.

 – Wychodzi na to, że byłaś do mnie po prostu uprzedzona – wydedukował, a ja roześmiałam się. – To co, zdrowie za naszą randkę? – zagadnął, unosząc w górę swoją butelkę z piwem kremowym. Ja również uniosłam swoją, stukając delikatnie jego, po czym obydwoje zrobiliśmy łyka napoju. – A co do daty randki, to myślę, że przyszła sobota będzie idealna – wrócił do tematu, który zaczął.

 – To znaczy, że idziemy do Hogsmeade? – zapytałam, bawiąc się etykietą na butelce, starając ukryć rozczarowanie, że dopiero za tydzień dojdzie do naszej długo wyczekiwanej randki.

 – Możemy zacząć od Hogsmeade – puścił mi oczko. – Ale zajmij dla mnie cały dzień, bo tak łatwo cię nie wypuszczę, skoro już udało mi się z tobą umówić – wyszczerzył zęby, a ja aż drgnęłam pod wpływem tego, co powiedział. Cały dzień sam na sam z Jamesem Potterem od pewnego czasu było spełnieniem moich marzeń.

 – W takim razie będę musiała uwarzyć ten eliksir – powiedziałam i dopiero, gdy James spojrzał na mnie kompletnie zszokowany, zdałam sobie sprawę jak to mogło zabrzmieć.

 – Nie miałem zamiaru zaciągać cię do łóżka, ale…

 – Potter! – przerwałam mu spanikowana i poczułam jak momentalnie robię się czerwona z zawstydzenia. – Nie o to mi chodziło! – pisnęłam. – Chodziło mi o trzymanie Blacka z daleka, żeby nam znowu nie przeszkodził! – Rogacz wybuchnął niekontrolowanym śmiechem, a ja siedziałam skołowana z wściekle czerwoną twarzą. – Przestań się śmiać, bo odwołam randkę – warknęłam, nadal zakłopotana.

 – Nie możesz – odparł niemal natychmiastowo, nadal jednak chichocząc pod nosem. – Cała szkoła słyszała jak powiedziałaś „tak” – wyszczerzył się, a ja przewróciłam oczami.

 – Równie dobrze cała szkoła może usłyszeć jutro przy śniadaniu, że odwołuję – odszczeknęłam, jednak wcale nie przestraszył się mojej groźby.

 – Nie byłbym tak całkiem pewny, komu bardziej zależy na tej randce, mnie czy tobie? – mrugnął do mnie łobuzersko i wstał ze swojego fotela. – Zaraz wracam, idę po następne piwo – oznajmił, biorąc nasze puste butelki i zniknął w tłumie. Cieszyłam się, że poszedł, bo przynajmniej miałam czas na to, żeby moja twarz wróciła do normalnego koloru. Nie było mi dane jednak nacieszyć się samotnością, bo nagle coś czarnego rzuciło się na mnie.

 – EVANS! NARESZCIE! – wrzasnął mi do ucha Black i wyściskał tak mocno, że zabrakło mi tchu.

 – Złaź ze mnie, bo mnie udusisz debilu – wysapałam i zrzuciłam go z siebie. Łapa walnął się na fotel obok mnie i wyszczerzył do mnie zęby. Kate, która śmiała się z wcześniejszej sytuacji, usiadła mu na kolanach, natomiast Remus i Peter zajęli kolejne dwa fotele. Syriusz już otwierał usta, żeby zapewne mi dogryźć, ale w tym momencie wrócił Potter, niosąc dwie butelki piwa kremowego. Na widok naszych przyjaciół zdziwił się trochę, ale nie skomentował tego. Podał mi piwo, po czym usiadł na fotelu obok Blacka i Kate.

 – No stary, nareszcie się doczekałeś – wypalił od razu Black i posłał mu dwuznaczne spojrzenie, na co ja prychnęłam pogardliwie.

 – Teraz wszyscy będą się podniecać tym, że zgodziłam się pójść z Jamesem na randkę? – warknęłam.

 – Będą? Cała szkoła już huczy tylko o tym – wypaliła Kate, szczerząc zęby, a ja przewróciłam oczami.

 – Nie macie innych problemów? Np. nauki do OWUTEM-ów? – fuknęłam, a oni wszyscy, łącznie z Jamesem, roześmiali się.

 – Sama sobie zafundowałaś to powszechne zainteresowanie – odparła moja przyjaciółka. – Od trzeciej klasy Rogacz się za tobą ugania – wyjaśniła tonem, jakbym sama tego nie wiedziała. Westchnęłam, ale postanowiłam nie komentować tego, że wszyscy mieli ze mnie uciechę.

 – To kiedy nasze gołąbeczki wybierają na to wydarzenie stulecia? – zapytał Black złośliwym tonem.

 – Jak tylko wyślę cię na Jowisza – odparowałam, pokazując mu język.

***

Następnego dnia rano przekonałam się, że faktycznie cała szkoła o niczym innym nie trąbi, jak o tym, że Evans w końcu zgodziła się pójść na randkę z Potterem. Siedziałam z Angeliną na śniadaniu, rozmawiając o wczorajszym meczu, gdy usłyszałam jak niedaleko nas jakieś Gryfonki z 4 klasy wymówiły moje nazwisko. Uciszyłam ręką Angelinę, która akurat rozprawiała na temat swojej słabej formy we wczorajszym spotkaniu i przysłuchałam się rozmowie młodszych dziewczyn.

 – …a w tym zniczu podobno był złoty pierścień babci Pottera z diamentem, wykonany przez goblinów w XVII wieku! – opowiadała z przejęciem piegowata blondynka.

 – W zniczu były tak naprawdę moje bokserki, które założę na tej randce. TYLKO te bokserki – wyszeptał nad jej uchem Potter we własnej osobie, sprawiając, że ta podskoczyła i pisnęła ze strachu. – A Evans ma być naga – dodał i puścił dziewczynom oczko, po czym wesołym krokiem podszedł do nas i usiadł obok mnie. Obie Gryfonki zrobiły się czerwone ze wstydu i zajęły się jedzeniem.

 – Potter! Do jasnej cholery, czy ty się dobrze czujesz?! – fuknęłam na niego wściekła.

 – Dzień dobry Evans! – skinął głową w moim kierunku. – Pomyślmy… Wczoraj wygraliśmy mecz, na dodatek zgodziłaś się iść ze mną na randkę… Nie czuję się dobrze, czuję się wyśmienicie – odpowiedział radośnie i obdarzył mnie promiennym uśmiechem. Mimo złości na niego, poczułam jak w piersi rozlewa mi się ciepło na widok jego iskrzących radością oczu.

 – Dobrze wiesz, że chodzi mi o to, co powiedziałeś do tych dziewczyn! – warknęłam, nieco udobruchana jego odpowiedzią.

 – Och, Evans, przestań się tak przejmować tymi plotkami – odparł niezrażony. – Ludzie zawsze plotkowali, plotkują i będą plotkować, niezależnie od tego, jaka jest prawdziwa wersja. Ja, idąc tutaj, usłyszałem już trzy różne. Najciekawsza była ta, w której w nocy odlecieliśmy na miotle w samej bieliźnie prosto na wieżę astronomiczną – wyszczerzył zęby. – Zupełnie jakby czytali mi w myślach – dodał, za co zarobił kuksańca w ramię.

 – Potter, ostrzegam cię! – fuknęłam i posłałam mu groźne spojrzenie.

 – To twoja wina! – odparł, celując we mnie widelcem, na którym miał nabitą parówkę. – To ty wczoraj zaproponowałaś ten eliksir… – urwał pod wpływem mojego zabójczego wzroku. Jednocześnie poczułam jak moją twarz zalewa fala gorąca.

 – Zajmij się jedzeniem – wycedziłam i żeby nie udusić go na miejscu, wzięłam kubek z kawą do obu rąk i zaczęłam pić małymi łyczkami. Angelina przysłuchiwała się z ogromnym zainteresowaniem naszej rozmowie.

 – Po co wy w ogóle idziecie na tę randkę? – zapytała nagle Chuda. James spojrzał na nią pytająco. – Przecież wy już się zachowujecie jak para, niepotrzebne wam randki – wyszczerzyła zęby, a ja wyplułam kawę, którą akurat miałam w ustach. Obrzuciłam ją oburzonym spojrzeniem, wstałam i urażona wyszłam z Wielkiej Sali, odprowadzana spojrzeniami co najmniej połowy szkoły, w tym kilku nauczycieli i Hagrida. Już miałam wchodzić po schodach do góry, gdy usłyszałam głos za sobą.

 – Evans! – odwróciłam się w stronę głosu i zobaczyłam Luke’a, który samotnie zmierzał w moją stronę. Podszedł do mnie i już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale nie dałam mu dojść do słowa.

 – Tak, tak, wiem. Szybko poużywaj sobie i możesz iść na śniadanie – fuknęłam, a on posłał mi zdziwione spojrzenie. – Wszyscy mają używkę ze mnie, że w końcu się zgodziłam, więc podejrzewam, że ty również. W końcu nigdy nie przepuścisz okazji, żeby mi dogryźć. A dzisiaj cała szkoła o niczym innym nie mówi. I jeśli jeszcze raz usłyszę, że półnagi Potter na Wieży Astronomicznej wręczył mi XVII-wieczny pierścionek jego babci, to przyrzekam, że odwołam tę randkę – wyrzuciłam z siebie wściekła.

 – Co ty chrzanisz? – spytał i spojrzał na mnie jak na wariatkę. Jego autentyczne zaskoczenie podziałało na mnie jak otrzeźwienie.

 – Takie plotki chodzą po szkole w różnych wersjach. A jeszcze chwila i za sprawą Pottera będę naga w tych historiach – wyjaśniłam i westchnęłam. Ku mojemu zdziwieniu, Mitchell roześmiał się.

 – Czemu ty jesteś taka przewrażliwiona na temat tego, co mówią o tobie ludzie? – zapytał, przypominając mi wypowiedź Pottera.

 – Bo nie lubię być w centrum uwagi – odpowiedziałam i przewróciłam oczami na widok gapiących się na mnie i szepczących Puchonek.

 – Więc trzeba było sobie wybrać kogoś innego niż pragnący wiecznej atencji Potter – wzruszył ramionami. – W każdym razie nie mam zamiaru naigrywać się z ciebie, że w końcu się umówiliście, bo dla mnie to świetna wiadomość – dodał po chwili, sprawiając, że tym razem to ja na niego spojrzałam jak na wariata. – To oznacza dla mnie koniec twoich problemów z nim. W końcu nie będę musiał wysłuchiwać, że lubisz Pottera, ale on zrobił to i tamto, że Potter przespał się z inną dziewczyną, a Ty za nim szalejesz, że Potter cię nie pocałował, albo że Potter cię jednak pocałował – wyjaśnił, a ja prychnęłam jak rozjuszona kotka.

 – To nie było miłe – warknęłam urażona.

 – To nie miało być miłe – odrzekł wyraźnie z siebie zadowolony, a mnie o dziwo zrobiło się lepiej. Fakt, że chociaż od niego nie będę musiała wysłuchiwać docinek sprawiał, że mój humor się poprawił.

 – Przejdziemy się? – zaproponowałam.

 – Ja tak. Na śniadanie – odpowiedział przekornie.

 – Długo ci to zajmie?

 – Jakieś 20 minut – mruknął w odpowiedzi i spojrzał na zegarek.

 – Poczekam tutaj – wskazałam na schody za nami.

 – Ok – rzucił krótko i wszedł do Wielkiej Sali.

Usiadłam na pierwszym schodku w Sali Wejściowej, wyciągnęłam różdżkę i zaczęłam się bawić, mrucząc różne zaklęcia, jednocześnie wpatrując się w drzwi Wielkiej Sali i czekając aż pojawi się w nich Luke. W zasadzie to i Potter i blondas mieli rację. Dlaczego ja tak przejmowałam się tym, co gadają ludzie? Chciałam umówić się z Jamesem już dawno temu, wczoraj byłam wniebowzięta, że w końcu nam się udało, a dzisiaj, zaledwie kilka godzin później, miałam zły humor, bo ludzie o tym gadają. Przecież gdy byłam z Royalem także o mnie plotkowano, więc powinnam była się przyzwyczaić i najzwyczajniej w świecie mieć to w nosie. Po uświadomieniu sobie tego mój humor znowu wskoczył na poziom z wczorajszego wieczoru. Uśmiechnęłam się sama do siebie i nawet przechodzące osoby, które gapiły się bezczelnie, nie sprawiły, że ten uśmiech zgasł.

 – Umówiłaś się z NIM! – z zamyślenia wyrwał mnie głos pełen nienawiści i obrzydzenia, dochodzący z prawej strony. Musiałam całą siłą woli zmusić się do zignorowania tego i nie odpowiedzenia na zaczepkę. – Jak mogłaś to zrobić?! To POTTER! – wycedził, a w nazwisko okularnika nikt nie mógłby wsadzić więcej jadu.

 – Albo zwariowałam i słyszę głosy w głowie, albo jakiś przyszły śmierciożerca odzywa się do szlamy, której nie powinno być na tym świecie – warknęłam, nadal nie zaszczycając spojrzeniem właściciela głosu. Usłyszałam jak podchodzi, więc błyskawicznie poderwałam się na nogi i w końcu spojrzałam na Ślizgona, który był zaledwie dwa kroki ode mnie.

 – Umówiłaś się z nim! – powtórzył chłopak, wbijając we mnie spojrzenie pełne furii, niedowierzania i żalu.

 – Nie powinno cię obchodzić co szlama robi ze swoim życiem, Snape – powiedziałam lodowatym głosem, chociaż widok rozdygotanego Severusa trochę mną wstrząsnął.

 – Przecież mówiłaś, że to dupek, a teraz… zgodziłaś się… przy… na oczach… wszystkich… całej szkoły! – co chwila przerywał swoją wypowiedź, dysząc wściekle i ewidentnie gubiąc wątek. Furia w jego czarnych oczach sprawiała, że zaczęłam się bać i na wszelki wypadek ścisnęłam mocniej różdżkę.

 – Straciłeś prawo do wypowiadania się na temat mojego życia, gdy postanowiłeś dołączyć do Voldemorta i nazwałeś mnie przy całej szkole szlamą – warknęłam z wściekłością. – Więc z łaski swojej odpieprz się ode mnie, Snape – dodałam. – A jeśli potrzebujesz osobistego potwierdzenia to tak, umówiłam się na randkę z Jamesem Potterem, który… – nie dokończyłam, bo Snape zrobił coś, czego kompletnie się nie spodziewałam. Jednym susem znalazł się przy mnie i chwycił mocno za nadgarstki, ściskając aż zbielały mu palce.

 – Jak mogłaś to zrobić?! Nie pamiętasz jaki on jest?! To dupek! Znęca się nad innymi! Sama tak mówiłaś! Sama mówiłaś, że wolałabyś się umówić z wielkim pająkiem, niż z nim! – Ślizgon wyrzucał z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego. Mówił z niekontrolowaną złością, powtarzając w kółko jak mantrę te same zdania.

 – Puszczaj! – wrzasnęłam i próbowałam się wyrwać, jednak jego chude ręce były zbyt mocno zaciśnięte.

 – Mówiłaś, że się nim brzydzisz! – z każdym słowem potrząsał mną coraz mocniej. Znowu próbowałam się wyrwać, jednak nie udało mi się. Chciałam wypowiedzieć zaklęcie, ale on szybkim ruchem wyszarpał mi różdżkę z ręki i wyrzucił za siebie. Jak na złość, akurat nikt nie przechodził korytarzem.

 – Puszczaj mnie! – wrzasnęłam spanikowana i w tym samym momencie otwarły się drzwi Wielkiej Sali. Dosłownie sekundę później usłyszałam huk i Snape’a odrzuciło zaklęcie rzucone przez Jamesa. Błysnęło i Ślizgon zawisł do góry nogami, jak wtedy na błoniach, po SUM-ach.

 – Jeśli jeszcze raz zobaczę twoje brudne łapy przy niej, to obetnę ci je przy samej dupie, Smarkerusie – warknął Potter, a w jego oczach dojrzałam tę niebezpieczną iskrę. Szarpnął różdżką i Snape spadł na ziemię, a po chwili znów zawisł w powietrzu. Miałam wrażenie, że całą siłą woli powstrzymuje się, żeby nie rzucać nim po korytarzu jak Averym. – Lily, nic ci nie jest? – zwrócił się delikatnym tonem do mnie. Byłam zbyt roztrzęsiona, żeby odpowiedzieć, więc pokręciłam przecząco głową, patrząc w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał Snape i ściskał boleśnie moje dłonie. Severus szarpał się, wisząc w powietrzu, jednak przy pierwszym zaklęciu Pottera, różdżka wypadła mu z kieszeni i poturlała się pod moje nogi. Rogacz nie zwracał na niego uwagi, tylko obserwował mnie uważnie. A ja nadal nie potrafiłam wyjść z szoku, w który wpadłam, gdy Snape na mnie napadł. Wpatrywałam się przerażona w swoje nadgarstki, które były czerwone od uścisku bruneta.

 – Lily… – spojrzałam na Pottera, który wyciągnął w moją stronę rękę. – Chodź do mnie – powiedział znowu tym delikatnym tonem, jakby bał się, że samymi słowami może mnie skrzywdzić. To mnie wyrwało z szoku i tym razem moje spojrzenie musiało być przytomne, bo Gryfon odetchnął z ulgą.

 – Moja różdżka – wymamrotałam i spojrzałam w stronę, gdzie wyrzucił ją Snape, który ciągle miotał przekleństwami w stronę Pottera.

 – Chłoszczyć! – wycedził okularnik, robiąc dokładnie to, co robił ponad rok temu, czyli sprawił, że w ustach Snape’a pojawiło się pełno piany. Ruszyłam w stronę swojej różdżki i podniosłam ją z ziemi. W tym momencie na schodach pojawił się Syriusz, Remus, Peter i Kate, których zatkało na widok tej dziwnej sceny.

 – Och! Rogacz, wracamy do naszej ulubionej rozrywki! Nawet nie wiesz, jak się cieszę! – Syriusz z ekscytacją klasnął w ręce, ochoczo wyciągnął różdżkę i stanął przy swoim najlepszym przyjacielu, przeskakując kilka ostatnich schodków. – Smarkerusie, nigdy nie myślałem, że to powiem, ale stęskniłem się za tobą! – Black zwrócił się w stronę krztuszącego się mydlinami Snape’a. Wokół nas pojawiało się coraz więcej ludzi, którzy śmiali się z zaistniałej sytuacji, zapewne myśląc, że Potter i Black oddają się swojemu dawnemu hobby. Tylko Remus i Kate patrzeli to na mnie, to na Jamesa, próbując rozszyfrować co się stało.

 – Co się tutaj dzieje?! – ponad naszymi głowami rozległ się głos McGonagall, która schodziła ze schodów.

 – Musiała zepsuć całą zabawę – mruknął posępnie Łapa pod nosem.

 – Potter! Co to ma znaczyć?! Co ty robisz?! – wrzasnęła, gdy zobaczyła, że James stoi z wyciągniętą różdżką, skierowaną na Snape’a, który wisiał w powietrzu. Piana lecąca z jego ust utworzyła małą kałużę tuż pod nim.

 – Uczę Smarkerusa dobrych manier – odpowiedział beztrosko okularnik, na co spora część gapiów roześmiała się głośno.

 – Natychmiast go zostaw w spokoju! – opiekunka Gryffindoru była wściekła, oczami próbowała zgromić Jamesa, jednak ten zdawał się tym nie przejmować. Wręcz przeciwnie uśmiechnął się do niej grzecznie.

 – Wedle życzenia, pani profesor – skinął głową, szarpnął różdżką i Ślizgon spadł z hukiem na ziemię, prosto w kałużę piany, wywołując kolejną salwę śmiechu.

 – Potter! Black! Tracicie po 15 punktów za pojedynki na korytarzu! – zagrzmiała rozzłoszczona kobieta.

 – Ale ja jeszcze nic nie zrobiłem! – zaprotestował oburzony Syriusz.

 – Black zejdź mi z oczu, zanim wlepię ci szlaban do końca miesiąca – usta nauczycielki stanowiły bardzo cienką linię, co świadczyło, że nie żartuje.

 – To mogę rzucić chociaż jedno zaklęcie na Smarka, skoro i tak straciłem punkty? – spytał, przeciągając strunę. Większość zebranych roześmiała się po raz kolejny.

 – Powiedziałam, że macie zejść mi z oczu – warknęła. – Trzeci raz nie będę powtarzać. A wy co? Nie macie nic do roboty? – zganiła widzów, którzy rozpierzchli się w popłochu. – Snape, marsz do dormitorium zrobić ze sobą porządek – zwróciła się w stronę Ślizgona. Gdy nie patrzyła, James przywołał zaklęciem niewerbalnym różdżkę Severusa, która leżała pod schodami.

 – Moja różdżka… – odezwał się Severus po raz pierwszy od interwencji Pottera.

 – Nie wiem co zrobiłeś ze swoją różdżką Snape, nie interesuje mnie to. Jeśli ty także nie chcesz stracić punktów, to w tej chwili masz iść do dormitorium – powiedziała McGonagall, siląc się na spokojny ton. Snape rzucił pełne szczerej nienawiści spojrzenie Potterowi, odwrócił się i odmaszerował. – Evans! Lupin! – odwróciłam głowę w stronę nauczycielki, podobnie jak Remus. – Jesteście prefektami, więc waszym obowiązkiem jest dbać o porządek i przestrzeganie regulaminu! Za brak reakcji każdy z was traci po 10 punktów, a jeśli jeszcze raz odpuścicie swoim przyjaciołom, to zarobicie szlaban za nich – rzekła surowym tonem i poszła do Wielkiej Sali, zostawiając naszą szóstkę samą.

 – Co tu się…

 – Lily, nic ci nie jest? – Potter znalazł się przy mnie w ułamku sekundy i przyciągnął do siebie. Poczułam znajomy zapach proszku do prania i perfum. Staliśmy tak dłuższą chwilę, nikt nic nie mówił. Nagle zapiekły mnie oczy i poczułam jak po policzkach lecą mi łzy, które znikały w swetrze bruneta. Tkwiłam w ramionach Pottera, płacząc i jednocześnie czując się bezpieczna jak nigdy, a nasi przyjaciele gapili się na nas, kompletnie nic nie rozumiejąc. – Nic ci nie zrobił? – James oderwał się ode mnie, bardzo delikatnie wziął moje ręce i spojrzał na poczerwieniałe nadgarstki. Poczułam jak wszystkie jego mięśnie się napinają, a szczęka zaciska się pod wpływem wściekłości. – Zabiję gnoja – warknął z nienawiścią, która mogła się równać tylko z tą, jaką Snape odczuwał do niego.

 – Daj spokój, nic mi nie jest – powiedziałam ochryple i wyswobodziłam swoje ręce z jego. Naciągnęłam rękawy tak, żeby schować nadgarstki i wytarłam nimi łzy.

 – Czy ktoś mnie oświeci, co się tutaj odwaliło? – Syriusz wbił we mnie i Pottera spojrzenie domagające się wyjaśnień.

 – No właśnie Lily, co się stało, zanim się zjawiłem? – spytał surowo James, ledwo panując nad emocjami.

 – Też się chętnie dowiem, dlaczego McGonagall ukarała mnie za to, że nic nie zrobiłem? – dodał Łapa, wyraźnie urażony nie punktami, ale tym, że nie miał okazji poznęcać się nad Snapem. Remus i Kate nadal bez słowa patrzyli na mnie, czekając aż opowiem co się stało. Westchnęłam i spodziewając się, że nie dadzą mi spokoju, postanowiłam, że opowiem wszystko, żeby mieć ich z głowy. Chociaż doskonale wiedziałam, że po tej akcji już nigdy nie wyjdę nigdzie sama.

 – Siedziałam na schodach i czekałam na Luke’a, bo umówiłam się z nim na spacer, żeby porozmawiać – zaczęłam, ignorując niezidentyfikowane spojrzenie Pottera. – Snape mnie zaczepił z pretensjami, że zgodziłam się na randkę z tobą – zwróciłam się do Jamesa, jednak nie miałam odwagi na niego spojrzeć. – Na początku nie reagowałam, bo nie chciałam kłopotów, ale on się nie chciał odczepić i zbliżył się do mnie, więc wstałam z różdżką w ręku i powiedziałam mu, że ma się odwalić. On wpadł w jakiś szał, zaczął wydzierać się na mnie, powtarzając w kółko moje słowa o tobie z 5 klasy. W końcu się wkurzyłam i powiedziałam mu, że jeśli potrzebuje potwierdzenia osobistego to tak, umówiłam się z Jamesem Potterem i na dźwięk twojego nazwiska doskoczył do mnie, chwytając za ręce i unieruchamiając. Jak próbowałam się bronić zaklęciami, to wyrwał mi różdżkę i wyrzucił. Ciągle powtarzał, że jak mogłam się z tobą umówić… Próbowałam się wyrwać, ale trzymał zbyt mocno… - przełknęłam ślinę i na wspomnienie tego łzy znów stanęły mi w oczach. Udało mi się je na szczęście powtrzymać, bo czułam, że gdybym im pozwoliła wypłynąć, to nie dałabym rady dokończyć opowieści. – Krzyczałam, że ma mnie puścić, a później ty wyszedłeś… - musiałam urwać, bo gardło ścisnął mi niewytłumaczalny ciężar. Spojrzenia wszystkich przeniosły się na Jamesa.

 – Jak zobaczyłem, co robi Snape, a Lily krzyczy, że ma ją puścić, to go obezwładniłem, później przyszliście wy i wiecie jak to się potoczyło – zakończył krótko, obserwując mnie uważnie, jakbym miała za chwilę wybuchnąć płaczem.

 – Dlaczego w takim razie nie powiedzieliście o tym McGonagall? – spytał Remus, odzywając się pierwszy raz, odkąd się pojawił. – Odjęła sporo punktów Gryffindorowi za to, że Snape rzucił się na Lily – zauważył celnie, ale James prychnął z pogardą.

 – W dupie mam punkty – warknął. – Sam go dorwę i pożałuje, że w ogóle odważył się spojrzeć na nią – dodał z przerażającym spokojem.

 – Świetnie! A ja ci pomogę i zrobię to, za co McGonagall mi odjęła punkty – dodał zadowolony Black.

 – Nie! – zaprotestowałam, a wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni. – Dałeś już mu nauczkę. Wyślij mu różdżkę sową i zakończmy temat Snape’a raz na zawsze, bo to będzie się ciągnęło w nieskończoność – dodałam i wbiłam błagające spojrzenie w Jamesa.

 – Evans, daj spokój! Śmiercierus zasłużył na potraktowanie go jak kupę smoczego łajna, którą zresztą jest – prychnął Łapa, ale ja go zignorowałam i nadal patrzyłam na Pottera prosząco.

 – James, obiecaj mi, że odpuścisz – zwróciłam się bezpośrednio do Rogacza, który z zaciśniętą szczęką wpatrywał się we mnie zaciętym wzrokiem. – Już dość straciliśmy punktów, a atakując Snape’a pod nosem nauczycieli tylko narobisz sobie kłopotów – moja argumentacja nie miała szans zadziałać, ale nie chciałam, żeby pakował się w kolejne problemy przeze mnie. – Proszę – szepnęłam, ale Potter odwrócił wzrok.

 – Nie mogę ci tego obiecać Lily, bo wiem, że złamię tę obietnicę przy pierwszej okazji – odpowiedział twardo. – Nie odpuszczę mu tego, co ci zrobił…

 – Nic mi się nie stało! – przerwałam mu, a on podszedł do mnie i zdecydowanym, ale delikatnym ruchem odsunął rękaw, ukazując ciągle czerwone nadgarstki.

 – To nie jest nic – wycedził przez zaciśnięte zęby, a ja przewróciłam oczami.

 – Czerwone nadgarstki to faktycznie świetny powód, żeby cię wywalili ze szkoły – tym razem to ja warknęłam zirytowana.

 – To nie są tylko czerwone nadgarstki – rzekł fałszywie spokojnym tonem okularnik. – Jutro będziesz miała w tym miejscu siniaki. A ja mu powinienem połamać ręce za sam fakt, że zbliżył się do ciebie na bliżej niż dziesięć stóp – dodał lodowatym tonem. – A jeśli martwisz się tylko o to, że mnie wywalą, to spokojnie, tym razem żaden nauczyciel nas nie przyłapie, gdy będę sobie z nim rozmawiał – zapewnił, a Łapa przytaknął mu ochoczo. Już chciałam coś powiedzieć, jednak w tym momencie z Wielkiej Sali wyszedł Luke, pogrążony w rozmowie z Angeliną. Obydwoje stanęli jak wryci i patrzeli na naszą grupkę, a my na nich. Angelina momentalnie odsunęła się od Luke’a, na co ja i Kate uśmiechnęłyśmy się do siebie porozumiewawczo.

 – To jakieś zebranie? – spytał Mitchell, rzucając mi pytające spojrzenie.

 – Nie, ale świetnie, że jesteś, bo Lily potrzebuje rozmowy z tobą, Chuda odprowadzi Kate na śniadanie, a potem do dormitorium – zarządził Potter, dając znak pozostałym Huncwotom. – Nie protestuj – zwrócił się do mnie, zanim zdążyłam się odezwać i rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie.

 – Potter, ona chyba potrafi sama decydować o sobie, tak jak Angelina i cała reszta – zaprotestował Luke, mierząc go niezbyt przyjaznym spojrzeniem.

 – Najwidoczniej nie potrafi, bo wystarczyło, że została sama na 2 minuty, a znów ją Ślizgoni dopadli – odpowiedział mu niezrażony Gryfon, na co Krukon obrzucił mnie rozwścieczonym spojrzeniem.

 – Nie Ślizgoni, tylko…

 – Sama mówiłaś, że jesteś umówiona z Lukiem na spacer – James chyba nie zamierzał mi dać dojść do słowa.

 – Świetnie – warknęłam i ruszyłam w stronę drzwi wyjściowych. – Idziesz, czy będziesz się tak gapić? – odwróciłam się i zganiłam blondyna. Ze zdezorientowaną miną podążył za mną. Zdążyłam zauważyć jak Kate ciągnie kompletnie zszokowaną Angelinę do Wielkiej Sali, a Huncwoci zmierzają w stronę lochów.

 – Możesz mi łaskawie powiedzieć co tu się właśnie stało? – Luke zrównał krok ze mną i wbił we mnie wzrok żądający wyjaśnień. – Czemu znowu wdajesz się w bójkę ze Ślizgonami?! – skarcił mnie nagle podnosząc głos.

 – Nie ze Ślizgonami, tylko ze Snapem i nie w bójkę, tylko… – urwałam, bo nie wiedziałam jak to określić. Opowiedziałam więc po raz drugi co się wydarzyło, odkąd poszedł na śniadanie. – I teraz pewnie Potter próbuje go dorwać, żeby się zemścić – mruknęłam żałośnie, zakończając swoją opowieść.

 – I bardzo dobrze, sam bym mu pomógł – mruknął poddenerwowany. – Czy ty masz w sobie jakiś magnes na tych Ślizgonów? – spytał, przyglądając mi się uważnie. Siedzieliśmy nad jeziorem pod drzewem. Ja wrzucałam kamyki do wody, a Luke obserwował mnie, oparty o drzewo.

 – Nie wiem co napadło Snape’a – wzruszyłam ramionami. – Praktycznie cały czas udawaliśmy, że się nie znamy, a on nagle wyskoczył… Gdybyś go widział… Jakby go coś opętało…

 – Ja nawet wiem co go opętało – rzucił ponuro. Zmarszczyłam brwi i rzuciłam mu pytające spojrzenie. – Zazdrość – wyjaśnił krótko.

 – Jaka znowu zazdrość? Co ty pieprzysz? – zdenerwowałam się. – Przez ponad rok nie odzywaliśmy się do siebie, a on nagle doznał olśnienia, że jest zazdrosny o Pottera? Widział nas razem już milion razy. Zresztą, jakim cudem miałby być zazdrosny, skoro uważa mnie za małą, brudną szlamę? Oświadczył to przy całej szkole i nie jest tajemnicą, że chce razem z Averym dołączyć do Voldemorta po szkole, a Śmierciożercy nie są miłośnikami szlam, z tego co mi wiadomo – zakończyłam ironicznym tonem.

 – Czasami zastanawiam się czy ty jesteś głupia, czy po prostu ślepa? – zirytował się.

 – Może jedno i drugie? – podsunęłam, a on posłał mi rozbawione spojrzenie.

 – Opowiedz mi o twojej przyjaźni z nim – wbił we mnie zaciekawiony wzrok, natomiast ja zdumiałam się, bo Krukon praktycznie nigdy sam z siebie nie poprosił mnie o opowiadanie o swojej przeszłości.

 – Nie wiem czy chcę to rozdrapywać na nowo – burknęłam pod nosem. – Myślałam, że to już dawno za mną, ale dzisiejszy dzień udowodnił mi, że to ciągle może mnie ranić – sama byłam zdumiona z jaką łatwością to wyznałam.

 – Nie pytam, czy chcesz, JA chcę wiedzieć – oznajmił bezceremonialnie.

 – Jesteś bezczelny! – oburzyłam się.

 – I za to mnie lubisz – wyszczerzył zęby, zbijając mnie z tropu po raz kolejny. – Opowiadaj, od początku – wbił we mnie natarczywe spojrzenie. Westchnęłam głęboko i cofnęłam się pamięcią 8 lat wstecz.

Siedzieliśmy nad jeziorem aż do lunchu. Opowiedziałam Luke’owi historię mojej znajomości ze Snapem od dnia, w którym się poznaliśmy, do dnia dzisiejszego. Najpierw miałam zamiar streścić mu to w kilku zdaniach, jednak gdy tylko szłam na skróty, Mitchell męczył mnie szczegółowymi pytaniami. Sama nie wiedziałam, po co jemu to wiedzieć i po co zgodziłam się o tym opowiedzieć. W końcu dobrnęłam do końca opowieści i zapadła chwilowa cisza, podczas której, mogłam się założyć, blondyn analizował całą osobę Snape’a.

 – On jest w tobie zakochany – oświadczył nagle.

 – Gdyby Angelina była mugolakiem, to nazwałbyś ją przy wszystkich szlamą? – spytałam w odpowiedzi.

 – Nie rozumiem co to ma do rzeczy – warknął nieprzyjemnie.

 – Doskonale wiesz, co to ma do rzeczy – odpowiedziałam, celując w niego oskarżycielsko palcem.

 – Snape zawsze był zazdrosny o Jamesa. O to, że jest zdolny w pojedynkach, że jest popularny, że jest świetnym graczem quidditcha i że nigdy nie udało mu się pokonać Pottera, nawet gdy ten był sam. Nienawidził go, a tę nienawiść potęgowało to, że Potter uratował mu życie…

 – Potter uratował Snape’owi życie? – przerwał mi Luke i wytrzeszczył oczy na mnie. W myślach zganiłam się za swój długi język.

 – W 5 klasie Black wysłał Snape’a do Zakazanego Lasu doskonale wiedząc, że tam jest jakieś groźne zwierzę. Może słyszałeś o tym? Hagrid miał roboty po pachy, bo to coś zabijało dużo innych zwierząt, między innymi kilka testrali, które przecież potrafią się bronić i same są drapieżnikami – zmyśliłam na poczekaniu historyjkę, w którą o dziwo Luke uwierzył. Nie mogłam mu przecież powiedzieć, że tak naprawdę Black wysłał Snape’a do wilkołaka Remusa. Byłam po raz kolejny pod wrażeniem tego, jak łatwo przyszło mi wymyślić dobre kłamstwo na poczekaniu. – W każdym razie Potter, Black, Remus i Peter często się zapuszczali do Zakazanego Lasu, podobno w ten dzień widzieli to coś śpiące na polanie i Black podpuścił Snape’a, żeby tam poszedł. James dowiedział się o tym po fakcie i poleciał ratować Severusa. Udało mu się go wyciągnąć z lasu, ale podobno było blisko tego, żeby Snape’a dopadła bestia. W każdym razie ja myślę, że tu o to chodzi. O Pottera. Gdy wymówiłam jego nazwisko, to Severus wpadł w szał – podzieliłam się z nim swoją teorią.

 – A ja myślę, że chodzi o ciebie, a fakt, że to właśnie Potter się z tobą umówił, dowaliło do pieca – oświadczył pewnym tonem.

 – Po raz kolejny powtórzę, że jeszcze nie słyszałam o takim przypadku, żeby ktoś zakochany powiedział do swojej sympatii „mała, brudna szlama” – rzekłam z przekąsem. – Poza tym, gdy umawiałam się z twoim kuzynem, to jakoś nie wpadał w szał. Owszem, kiedyś coś tam mi marudził, że Royal mnie nie traktuje poważnie, ale to była zwykła troska ze strony przyjaciela.

 – Twój argument jest inwalidą – wtrącił blondas. – Gdy mowa o miłości, zasłaniasz się tym, że nazwał cię szlamą. Ale jakoś ciągle mówisz o tym, że się przyjaźniliście. To w przypadku przyjaciół normalne jest nazywanie swoich szlamami? – spytał triumfalnym tonem.

 – Nazwał mnie szlamą w momencie, kiedy zdecydował się zadawać z Averym i jego bandą, więc logiczne, że w tym momencie skończyła się z jego strony przyjaźń – wyjaśniłam niezrażona.

 – Po pierwsze mówiłaś, że z Averym od początku się zadawał, a po drugie przecież podobno żałował tego, co powiedział. Sama mówiłaś, że pół dnia przesiedział pod portretem, żeby cię przeprosić – Luke znowu odbił piłeczkę.

 – Ale w tamtym momencie zdecydował, że chcą przyłączyć się do Voldemorta. Cała jego fascynacja czarną magią… – skrzywiłam się. – A przeprosiny to po prostu jakiś ludzki odruch. Nie wiem, nie pytaj mnie, co siedzi w głowie Snape’a. Nie rozmawiam z nim od SUM-ów i nie mam zamiaru tego zmieniać.

 – Nie pytam ciebie, co siedzi w jego głowie, bo ja to wiem – odrzekł spokojnie, bawiąc się źdźbłem trawy. – To, że jest zły, bo fascynuje się czarną magią i chce dołączyć do Voldemorta, nie oznacza, że nie przeżywa ludzkich uczuć – dodał zamyślony.

 – Mylisz się – zaoponowałam pewnie. – Jestem absolutnie pewna, że Severus Snape nie żywi do mnie żadnych romantycznych uczuć – oświadczyłam, na co on pokręcił z niedowierzaniem głową.

 – Masz rację, jesteś i głupia i ślepa – skitował jednym zdaniem, za co oberwał kamieniem.

 – Słuchaj, gdyby cokolwiek do mnie czuł, to miał wiele okazji przez tyle lat. Dlaczego mnie nigdy nie spytał, czy się umówimy? Widziałam się z nim codziennie, chodziliśmy na długie spacery, rozmawialiśmy godzinami. Nawet ty spróbowałeś mnie pocałować, chociaż nigdy nie czułeś do mnie nic więcej poza sympatią…

 – Nie schlebiaj sobie – wtrącił, ale uśmiechnął się nieznacznie.

 – A on nigd… – urwałam, bo przypomniałam sobie, że kiedyś Snape mnie pocałował.

 – Czego on nigdy nie zrobił? – zniecierpliwił się Krukon.

 – Raz mnie pocałował w 5 klasie. Ale potem powiedział mi, że to było pod wpływem chwili. Coś w stylu naszego incydentu, tylko jeszcze bardziej nieudany – wyjaśniłam.

 – To znaczy, że ty naprawdę kiepsko się całujesz – wyszczerzył zęby, a ja mimo wszystko roześmiałam się.

 – Widzę, że świetnie się dzisiaj bawisz – zauważyłam, przyglądając mu się dokładnie. Ostatnio Luke ciągle miał dobry humor, jednak dzisiaj można go było określić jako znakomity.

 – A ten eliksir w żelkach? – ciągnął dalej swój wywód na temat Snape’a.

 – Pewnie chciał mnie zaciągnąć do siebie, żeby mogli się mną zająć Ślizgoni – wzruszyłam ramionami. Już dawno doszłam do takiego wniosku, że tak właśnie miała się skończyć przygoda z eliksirem miłosnym. Snape chciał mnie zaciągnąć do lochów, żeby przyszli śmierciożercy mogli sobie na mnie poćwiczyć różne zaklęcia. Byłam tego tak pewna, że powątpiewające spojrzenie Luke’a kompletnie nie zrobiło na mnie wrażenia.

 – Zastanawiam się, czy ty faktycznie tego nie widzisz, czy nie chcesz widzieć?

 – Luke, naprawdę nie uważam, żeby Snape cokolwiek do mnie czuł. To się w ogóle kupy nie trzyma. Raz mnie pocałował, a później się z tego wycofał. Podejrzewałam go po tym pocałunku, jednak później wszystko wróciło do normy. Nie wiem, co mu dzisiaj odbiło, ale wiem, że ma to związek z jego chorobliwą nienawiścią do Pottera. Nie doszukuj się w tym drugiego dna. A teraz wybacz, ale mam na dzisiaj dość tego tematu – zakończyłam swoją wypowiedź, dając mu do zrozumienia, że nie chcę dalej ciągnąć tej rozmowy. On wzruszył ramionami, po czym podążyliśmy na lunch.

W Wielkiej Sali rozdzieliliśmy się i każdy poszedł do swojego stołu. Przy stole Gryfonów siedzieli już wszyscy moi przyjaciele. Kate i Angelina były pogrążone w cichej rozmowie, Remus zajadał się kolacją, James i Syriusz byli w świetnych humorach i żywo rozmawiali o czymś, zaśmiewając się głośno, natomiast nigdzie nie widziałam Petera. Gdy byłam dość blisko, Remus coś szepnął Jamesowi na ucho, a ten od razu skierował na mnie troskliwe spojrzenie. Syriusz odchrząknął, po czym dziewczyny ucichły. W ten sposób usiadłam do stołu w kompletnej ciszy.

 – Mam nadzieję, że ta grobowa atmosfera to nie z powodu mojej skromnej osoby? – rzuciłam wesoło i nałożyłam sobie na talerz trochę sałatki. – Gdzie Peter? – zagadnęłam, starając się nie dać po sobie poznać irytacji ich zachowaniem.

 – Miał drobny wypadek i jest w Skrzydle Szpitalnym – odpowiedział Potter. Spojrzałam na niego nieco przerażona.

 – Jaki wypadek? Wszystko z nim okej? – spytałam, patrząc po nich wszystkich.

 – Nic mu nie jest, ma wyjść na kolację – odpowiedział James i uśmiechnął się.

 – A co mu się stało? – dociekałam, nie dając za wygraną. Syriusz już otwierał usta, żeby odpowiedzieć, ale James był szybszy.

 – Trafiło go zaklęcie. Jacyś piątoklasiści się pojedynkowali, przechodziliśmy obok i jedno zaklęcie trafiło Glizdka – wyjaśnił spokojnym tonem. Spojrzałam na niego podejrzanie. Zerknęłam na stół Slytherinu, odnotowując brak zarówno Severusa, jak i całej jego bandy. James podążył za mną wzrokiem. Przez ułamek sekundy na jego twarzy pojawił się grymas, jednak szybko się go pozbył.

 – A wy co tak cicho siedzicie? – spytałam, spoglądając po kolei na każdego i obiecując sobie w duchu, że przeprowadzę małe śledztwo na temat wypadku Petera.

 – Delektujemy się posiłkiem – odparła Kate, wsadzając do buzi grzankę.

 – Jak się czujesz Lily? – zapytała nieśmiało Angelina.

 – Mogłabym odpowiedzieć, że wyśmienicie, ale moi przyjaciele ewidentnie coś przede mną ukrywają, a to kompletnie psuje mi humor – odparłam i posłałam jej ironiczny uśmiech.

 – Nic nie ukrywamy – wzruszył ramionami Potter. – A ty może pójdziesz ze mną odwiedzić Petera po lunchu, to przy okazji pokażemy twoje nadgarstki Madame Pomfrey – wskazał głową na moje dłonie. Przewróciłam oczami po raz kolejny tego dnia.

 – I co jej powiemy? – odłożyłam widelec i spojrzałam na niego pytająco. – Że jeszcze dwie godziny temu biedna Evans miała czerwone ślady? – spytałam sarkastycznie. – Zobacz Potter, moje nadgarstki wyglądają normalnie, więc nie musisz się martwić – dodałam już normalnym tonem i na dowód wyciągnęłam ręce do przodu oraz odsłoniłam rękawy bluzki. Kate i Angelina wydały z siebie zduszony okrzyk, Remus i Syriusz podnieśli brwi do góry, natomiast widelec Rogacza spadł z głośnym brzękiem na talerz. Moje nadgarstki zdobiły bordowo-fioletowe siniaki. W niektórych miejscach można było poznać, że to po chwycie dłonią, bo odznaczały się na nich długie palce Snape’a. Wpatrywałam się zdumiona w swoje ręce, bo przecież nawet nie czułam, że coś tam mam, stąd moja pewność, że nic mi się nie stało. Owszem, uścisk Snape’a był wyjątkowo silny i bolało, gdy próbowałam się wyszarpać, jednak teraz nie odczuwałam żadnego bólu. Po prostu porobiły się siniaki, które wyglądały gorzej, niż było w rzeczywistości. Żądza mordu w oczach Jamesa stawała się coraz wyraźniejsza. Schowałam szybko dłonie i skołowana podrapałam się po głowie.

 – Ja tego nawet nie czuję. Przecież gdyby mnie bolało, to bym nie była taka pewna, że tam nic nie ma – starałam się mówić dziarskim tonem.

 – Lily to wygląda okropnie – odezwała się Kate, rzucając mi zmartwione spojrzenie.

 – Owszem, wygląda, ale za to nie boli w ogóle – powiedziałam i zaczęłam jeść swoją sałatkę. – Ale jeśli ma cię to uspokoić Potter, to pójdę z tobą do Skrzydła. Pani Pomfrey ma jakąś maść na siniaki, przynajmniej szybciej się tego pozbędę – zwróciłam się do okularnika, a on drgnął i pokiwał głową. Remus i Syriusz rzucali na niego zaniepokojone spojrzenia. Wcale nie miałam ochoty iść po żadną maść, ale przynajmniej miałam pewność, że brunet nie zrobi nic głupiego, bo będzie ze mną. No i chciałam go trochę udobruchać. Musiałam przyznać, że wolałabym, aby James już był po „rozmowie” ze Ślizgonem i ten dostał za swoje, bo jeśli to dopiero przed nimi, wtedy Snape mógłby nie wyjść z tego cało.

***

Jak obiecałam, tak zrobiłam i po lunchu byłam z Jamesem odwiedzić Petera w Skrzydle Szpitalnym, gdzie Madame Pomfrey podarowała mi małą tubkę z maścią na siniaki, obdarzając mnie podejrzliwym i jednocześnie zatroskanym spojrzeniem. Wkurzało mnie, że znowu wyszłam na ofiarę losu, którą trzeba ratować z każdej opresyjnej sytuacji. Tak bardzo żałowałam, że mój refleks nie zadziałał i nie rzuciłam żadnego zaklęcia na Snape’a, gdy ten rzucił się na mnie. Peter wyszedł na kolację, jednak przy Jamesie nie udało mi się wyciągnąć od niego, co się tak naprawdę stało. Zresztą, dopytywanie o to doprowadzało Jamesa do szału, a że nie chciałam pogarszać sytuacji, to dałam sobie spokój. Wieczorem siedziałam w Pokoju Wspólnym i rozgrywałam partyjkę szachów z Remusem, a James i Peter nam się przyglądali. Dzisiejszy dzień dał mi psychicznie w kość, więc często popełniałam błędy, przez co Lupin drugi raz z rzędu wygrał. Potter obserwował mnie uważnie, więc musiałam starać się nie pokazywać swoich nadgarstków, które dodatkowo śmierdziały teraz maścią.

 – Chyba nie jestem dzisiaj w formie – mruknęłam, na co Lunatyk uśmiechnął się ze zrozumieniem. – Swoją drogą, to gdzie jest Kate i Syriusz? – spytałam, rozglądając się po Pokoju Wspólnym.

 – Zapewne oddają się swoim ulubionym czynnościom – skomentował Potter, ziewając potężnie.

 – Nie sądzę – odparłam, zadowolona z siebie. – Nie mają eliksiru, więc będą musieli znaleźć nowe hobby – wyszczerzyłam zęby, a Remus zachichotał.

 – O wilku mowa – powiedział Peter, spoglądając w stronę obrazu. Odwróciłam się i zobaczyłam moją przyjaciółkę oraz Syriusza z naburmuszoną miną. Nie mógł mi zrobić lepszego prezentu na zwieńczenie dnia.

 – Gdzie byliście? – zagadnęłam wesoło, chcąc podrażnić się z Łapą. Syriusz obrzucił mnie wściekłym spojrzeniem, przez co ledwo powtrzymałam się od parsknięcia śmiechem.

 – W bibliotece – odpowiedziała Kate i rzuciła mi dziwne spojrzenie. Potter nie wytrzymał i parsknął.

 – Lunio, jeśli po randce z Lily tak nisko upadnę i będę dla niej chodzić do biblioteki, to masz oficjalne pozwolenie na przywalenie mi w łeb – oświadczył niemal uroczystym tonem, na co Peter roześmiał się, a Black posłał mu mordercze spojrzenie.

 – Bardzo zabawne stary – warknął urażony. – Chciałem zauważyć, że to właśnie przez cholerną Evans musiałem tam iść – dodał, miażdżąc mnie wzrokiem. Tym razem nie powstrzymałam się i zaśmiałam głośno.

 – To bardzo ciekawa teoria Black, możesz rozwinąć? – specjalnie go podpuszczałam, świetnie się bawiąc. Musiałam przyznać, że zemsta na Gryfonie była słodka, a to przecież dopiero pierwszy dzień, w którym Kate nie spożyła eliksiru.

 – Doskonale wiesz, o co mi chodzi – odparł, spuszczając nieco z tonu po ostrzegawczym spojrzeniu Kate. – Każesz nam szukać tego przepisu, chociaż już dawno masz go uwarzonego – dodał naburmuszony.

 – Ile razy mam ci powtarzać, że nawet jeśli zaczęłabym go robić dzień po tym, gdy Kate mnie o to poprosiła, to dopiero jutro byłby gotowy? Pod warunkiem oczywiście, że uprzednio znalazłabym przepis i kupiła wszystkie składniki – odpowiedziałam, patrząc na niego ze spokojnym uśmiechem.

 – No to na pewno zaczęłaś go już warzyć, a my tracimy czas na przekopywanie biblioteki w poszukiwaniu książki, której tam nie ma – odparł nadal urażonym tonem, a ja westchnęłam.

 – Powiedz mi Black, kiedy miałabym warzyć ten eliksir, skoro od początku roku nie odstępujecie mnie na krok? Gdybym coś kombinowała, to ktokolwiek z was by zauważył. A gdybym chciała wybrać się po składniki eliksiru do Hogsmeade, to musiałabym poprosić kogoś z was, żeby mi pomógł się tam nielegalnie dostać. Jak doskonale wiesz, ty ze mną nie byłeś w wiosce. Wiem, że Lunio nie zrobiłby niczego głupiego, więc by mnie nie wziął tam. Peter bez was nie podjąłby się takiego ryzyka, a Potter od razu by wszystko wypaplał…

 – Hej! Nie jestem taki! – zaprotestował okularnik, na co posłałam mu powątpiewające spojrzenie.

 – Nie zdążyłabym wymówić nazwy tego eliksiru, a Black wiedziałby, że o nim myślę – odcięłam się, a James wydął usta. – Jak sam musisz przyznać nie ma szans, że zaczęłam robić ten przeklęty eliksir – zwróciłam się znowu do Łapy, któremu mina zrzedła, bo w końcu dotarło do niego, że ja naprawdę nie mam dla nich Fertilis. Wiedziałam, że to idealny moment na to, żeby go dobić. – Na dodatek ja się wcale nie zgodziłam na to, żeby go uwarzyć – dodałam szorstko. Mina, jaką zrobił wynagrodziła mi niemal wszystkie jego docinki w ostatnim czasie. – I nie rób miny zbitego psa Black, wcale ci to nie pomoże – zakończyłam, na co wszyscy Huncwoci spojrzeli na mnie nieco przestraszeni. – Co?

 – Nic, po prostu czasami dobór słów w twoim wykonaniu jest zaskakująco trafny Evans – mruknął James.

 – Swoją drogą, możemy porozmawiać na osobności? – zwróciłam się nagle do okularnika, na co on znowu się zdziwił.

 – Oczywiście – odpowiedział i od razu wstał i zaczął iść w stronę schodów do męskich dormitoriów. Podążyłam za nim, odprowadzana ciekawskimi spojrzeniami swoich przyjaciół. Doszliśmy do drzwi sypialni Huncwotów, Potter stuknął różdżką w nie, mamrotając coś pod nosem. Następnie je otworzył i przepuścił mnie przodem. Pomieszczenie kompletnie się nie zmieniło, odkąd byłam tutaj pierwszy raz. Panował tu okropny bałagan, a na środku nadal stała komoda, skradziona Filchowi. Chłopak zamknął drzwi i odwrócił się w moją stronę. Już otwierałam usta, żeby powiedzieć to, co miałam do powiedzenia, ale on uciszył mnie gestem, po czym nagle otwarł drzwi. Jak można było się spodziewać, do środka wpadła cała czwórka, czyli Kate, Syriusz, Remus i Peter.

 – Naprawdę?! – zirytowałam się, kręcąc głową z niedowierzaniem.

 – I kto to mówi – odezwał się Remus – Sama ostatnio kazałaś mi… – ucichł pod wpływem mojego spojrzenia. Rogacz spojrzał na mnie pytająco, ale zignorowałam go.

 – Jak dzieci – warknęłam. – Jeszcze raz taki numer, a na pewno możecie zapomnieć o Fertilis – spojrzałam na Kate ostrzegawczo, co podziałało natychmiastowo. Sama wygoniła pozostałą trójkę i rzucając mi przepraszające spojrzenie, zamknęła drzwi z drugiej strony.

 – Teraz możesz mówić – roześmiał się brunet.

 – W zasadzie, to chciałam ci tylko podziękować za to, że kolejny raz uratowałeś mi tyłek – wyznałam cicho. – I chciałam też powiedzieć, że jestem naprawdę wdzięczna, że powstrzymałeś się przed zrobieniem krzywdy Snape’owi. Wiem, że zrobiłeś to tylko i wyłącznie ze względu na to, co kiedyś mnie z nim łączyło. To wiele mówi o tym jak dojrzały się stałeś przez ostatni rok – wyrzuciłam z siebie.

 – Jak się czujesz? – spytał i chociaż dzisiejszego dnia odpowiadałam na to pytanie setki razy, to wiedziałam, że pyta o coś innego. – Ale powiedz mi tak naprawdę, bez ukrywania, jak Luke’owi – dodał łagodnie, zaskakując mnie.

 – Dziwnie – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – Od wczorajszego dnia czuję się, jakbym znowu była w 5 klasie. Najpierw przed całą szkołą zapytałeś mnie, czy się z tobą umówię, co oczywiście tym razem sprawiło mi przyjemność – uśmiechnęłam się do niego, a on odpowiedział tym samym. – Potem zacytowałeś dokładnie te same słowa, które do ciebie powiedziałam po SUM-ach. Rano ten wyskok Snape’a, który również dziwnym trafem cytował to, co o tobie mówiłam dwa lata temu… A potem przeszłam przez dokładną analizę mojej przyjaźni z nim. Luke chciał, żebym mu opowiedziała wszystko od początku. I nie była to dla mnie łatwa podróż w czasie… – urwałam, szukając odpowiednich słów. Wiedziałam, że musiałam być ostrożna, bo znałam nienawiść, jaką James darzył Severusa. – Następnie Luke analizował zachowanie Snape’a… Naprawdę mam na dzisiaj serdecznie dość rozmowy o nim. Wiem, że nigdy nie rozumiałeś mojej przyjaźni z nim… – przerwałam, obserwując jego reakcję. Ręce miał założone na piersi, wpatrywał się we mnie i uważnie słuchał każdego mojego słowa z zainteresowaniem wymalowanym na twarzy. – Byłam pewna, że rozdział pod tytułem Severus Snape jest definitywnie zakończony, a dzisiejszy dzień, pełen rozmyślań o nim, udowodnił mi, że tak całkowicie nie umiem się go pozbyć, bo po prostu nie da się wymazać dobrych wspomnień związanych z nim. Jednocześnie wiem, że bardzo mnie skrzywdził. Pieprzę to, że nabił mi siniaki – wzruszyłam ramionami, zauważając, że pięści Jamesa zacisnęły się tak mocno, że zbielały mu kostki. – Ale wolałabym, żeby już nigdy w życiu się do mnie nie odezwał. Żeby zapomniał, że w ogóle istnieję. Żebym nie musiała na niego patrzeć – zakończyłam, czując jak łzy napływają mi do oczu, jednak udało mi się je powstrzymać. Gryfon podszedł do mnie i przyciągnął do siebie, otaczając ramionami.

 – Uwierz, że już nigdy nie odważy się do ciebie zbliżyć – wyszeptał ponad moją głową. Staliśmy tak chwilę przytuleni. Miałam ochotę zostać w jego ramionach już na zawsze. Był taki ciepły i sprawiał, że czułam się bezpieczna. Nawet nie podejrzewałam, że tak potrzebowałam znaleźć się w jego ramionach. Jednak przyszło mi do głowy pytanie, które musiałam zadać, chociaż bałam się odpowiedzi. Odsunęłam się od niego i spojrzałam prosto w orzechowe tęczówki Jamesa, które patrzyły na mnie czule.

 – Czy ty… Czy wy poszliście potem do lochów i… – nie wiedziałam jak sformułować pytanie, jednak po iskrze, jaka zapaliła się w oczach bruneta widziałam, że wie o co pytam.

 – Lily nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi – odrzekł delikatnym, ale stanowczym tonem. Wiedziałam co oznacza ta odpowiedź w połączeniu z poprzednim zapewnieniem, że Snape nie odważy się do mnie zbliżyć. I stwierdziłam, że faktycznie nie chciałam usłyszeć z jego ust odpowiedzi. Może to było głupie i nielogiczne, ale dopóki nie usłyszę tego od niego, uznawałam, że to nie miało miejsca. Było to o wiele prostsze do zrobienia, niż do wytłumaczenia. Po chwili uśmiechnęłam się do niego, a on wyraźnie odetchnął z ulgą. Prawdopodobnie myślał, że będę się o to awanturować.

 – Masz rację, nie chcę znać odpowiedzi na to pytanie – przyznałam, a on pogładził mnie po policzku. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz. – Ale mam jeszcze jedno pytanie. Czy to, co się stało Peterowi miało związek z poprzednim pytaniem?

 – Powiedzmy, że nie okłamałem cię, gdy na lunchu powiedziałem, że oberwał zaklęciem rzuconym w pojedynku. Wystarczy ci taka odpowiedź? – zerknął na mnie, marszcząc czoło. Pokiwałam twierdząco głową.

 – Skoro to był pojedynek, to trochę mi ulżyło – odparłam. Oboje doskonale wiedzieliśmy, że nie mówię o Peterze, tylko o Severusie.

 – W takim razie ja o coś zapytam – zaczął powoli, ewidentnie chcąc zejść z niebezpiecznego tematu. – O co chodziło Lunatykowi? – spytał, a ja zarumieniłam się lekko.

 – James nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi – odpowiedziałam, naśladując jego ton. Spojrzał na mnie karcąco i pokiwał palcem.

 – Nie ze mną te numery – mruknął niezadowolony moim wykręcaniem się. – Powiedz – w jego głosie słychać było zarówno polecenie, jak i prośbę.

 – Skoro tak bardzo chcesz wiedzieć… – westchnęłam, odwracając wzrok. – Gdy poszedłeś rozmawiać z Rachel w piątek, zmusiłam Remusa, żeby pójść za tobą i podsłuchiwać waszą rozmowę – wyznałam zawstydzona, a on roześmiał się.

 – To by tłumaczyło twoją wściekłość na mnie, gdy wróciłem – zauważył słusznie, a ja uśmiechnęłam się przepraszająco.

 – No cóż, to nie był miły widok, gdy ją przytulałeś – mruknęłam, sprawiając, że Potter znowu się roześmiał.

 – No dobrze, to skoro wszystko wyjaśnione, to możemy wracać na dół – stwierdził, a ja poczułam lekki zawód, że tak szybko chciał wracać. Z miłą chęcią zostałabym tu z nim sam na sam i na przykład znowu wtuliła się w jego ramiona, a może nawet coś więcej. – Wiem o czym myślisz – wypalił i wyszczerzył zęby. Musiałam mieć zawód wymalowany na twarzy. Obiecałam sobie w duchu lepiej ukrywać emocje następnym razem.

 – Nie wiem o co ci chodzi – odpowiedziałam niewinnym tonem, wymijając go i otwierając drzwi. – Idziemy? – odwróciłam głowę i spojrzałam pytająco. Uśmiech nie schodził z jego twarzy, gdy zamykał za nami drzwi.

 – To, że nie warzysz tego eliksiru dobitnie wytłumaczyłaś, ale masz ten przepis? – zagadnął, kompletnie zmieniając temat.

 – Nie mam – odpowiedziałam, starając się żeby zabrzmiało to szczerze.

 – W takim razie, po co ci od zeszłego weekendu książka „Eliksiry dla każdej kobiety”? – spytał, sprawiając, że stanęłam wryta i spojrzałam na niego z otwartymi ustami.

 – Skąd…

 – Włamałem się w nocy do biblioteki i sprawdziłem twoją kartotekę – wyznał szczerze, po raz kolejny mnie szokując. Raz po raz otwierałam usta i je zamykałam nie potrafiąc się zdecydować co powiedzieć.

 – Śledzisz mnie Potter? – warknęłam niezbyt przyjemnym tonem.

 – Doskonale wiesz, że tak i nie zamierzam przestać – odpowiedział po raz kolejny z rozbrajającą szczerością. – Odkąd stale pakujesz się w kłopoty, muszę mieć na ciebie oko – uśmiechnął się szeroko.

 – I przepraszam cię bardzo, ale w jaki sposób moją kartoteka w bibliotece łączy się z moim bezpieczeństwem? – musiałam się powstrzymywać, żeby na niego nie nawrzeszczeć.

 – To akurat zwykła ciekawość – wyszczerzył zęby, nie robiąc sobie nic z mojego zdenerwowania. – Zauważyłem, że nieźle bawi cię pewność siebie Syriusza odnośnie tego, że masz już ten eliksir dla nich. Połączyłem kropki i doszedłem do wniosku, że każesz dla niepoznaki szukać Kate tego przepisu wiedząc, że go nie znajdzie. Stwierdziłem, że nie będziesz w stanie odmówić swojej przyjaciółce, więc postanowiłaś opóźnić to maksymalnie, żeby pozbawić Łapę możliwości… – widząc jak zaczynam się rumienić urwał i uśmiechnął się figlarnie – …oddawania się jego ulubionej czynności – dokończył, będąc dla mnie łaskawym. – W końcu on ciągle nam przeszkadza i dogaduje ci, stąd zapewne chcesz go pokonać jego własną bronią – zakończył zadowolony z siebie.

 – Jestem pod wrażeniem twojej dedukcji – wymamrotałam, będąc jednocześnie trochę złą za szpiegowanie, pełną podziwu dla jego spostrzegawczości, zakłopotaną rozmową o życiu łóżkowym Kate i Syriusza oraz rozbawioną z całej tej komicznej sytuacji. – Rozumiem, że skoro ty właśnie przekonałeś się, że masz rację, to najpóźniej jutro dowie się o tym twój najlepszy przyjaciel?

 – Niekoniecznie – uśmiechnął się łobuzersko, a w jego oczach pojawiły się wesołe ogniki. – Mogę ci pomóc utrzeć mu trochę nosa – zaproponował, po raz kolejny mnie zaskakując.

 – A dlaczego miałbyś to robić Blackowi? – spytałam nie do końca wierząc w to, że jest ze mną szczery. W końcu już milion razy przekonałam się o tym, jak poważnie obydwaj traktują męską solidarność.

 – No cóż, od wakacji u Kate wziął sobie za punkt honoru przeszkadzanie nam, co ostatnio szczególnie zaczęło mi działać na nerwy. Mała nauczka mu nie zaszkodzi – wyjaśnił, a na jego ustach zawitał istnie huncwocki uśmiech. – Zrobimy tak: dasz mi listę składników, które mam kupić w aptece w Hogsmeade. Pójdę tam jutro po lekcjach. Nikomu to nie podpadnie, bo często tam się wybieram. Poza tym mam kilka spraw do załatwienia, o czym wiedzą pozostali. W międzyczasie wymyślę jakąś dobrą miejscówkę na warzenie eliksiru. Wieczorem się spotkamy i zaczniemy go robić. Mówiłaś, że potrzebne jest 8 dni, więc będziemy mogli przez ten czas dogryzać Łapie. Co ty na to? – spojrzał na mnie z chłopięcą wręcz radością, że może komuś zrobić psikusa, przy okazji łamiąc kilka szkolnych przepisów.

 – Nie mogę się nadziwić jak szybko wymyśliłeś tak doskonały plan – wydukałam z siebie, będąc naprawdę pod ogromnym wrażeniem. Na jego ustach pojawił się dumny uśmiech.

 – Lata praktyki jako Huncwot – wyszczerzył zęby. – Rozumiem, że to oznacza zgodę na moją propozycję?

 – Nigdy nie zaplanowałabym tego lepiej. Nie podoba mi się jedynie fakt, że chcesz iść sam do Hogsmeade. Ciągle pamiętam, co się stało ostatnim razem, gdy poszłam z tobą w 5 klasie – wzdrygnęłam się na wspomnienie śmierciożerców, których spotkaliśmy na naszej nielegalnej wycieczce do wioski. James parsknął śmiechem.

 – Lily, ja tam jestem średnio trzy razy w tygodniu – wyznał, co wcale mi się nie spodobało. – Ale jeśli ma cię to uspokoić, to użyję peleryny niewidki – dodał po chwili. Przytaknęłam i nieco mi ulżyło.

 – Jest jeszcze jeden problem – odezwałam się, na co James posłał mi pytające spojrzenie. – Kilku składników raczej nie kupisz w aptece. Jeden z nich to liście rośliny, którą Sprout hoduje w cieplarni numer 9, a pozostałe powinny być u Slughorna – wyjaśniłam.

 – Z wszystkim sobie poradzimy – zapewnił mnie.

 – Wiem – odrzekłam spokojnie. – Zaczynam wierzyć, że dla ciebie nie istnieją rzeczy niemożliwe do wykonania – dodałam, sprawiając, że na jego ustach zagościł jeden z najcudowniejszych uśmiechów, jakie miałam przyjemność podziwiać.

***

Witam wszystkich serdecznie!

Udało mi się, zgodnie z obietnicą, napisać rozdział i dodać go na majówkę :D. Chyba po raz pierwszy od kilku lat udało mi się dotrzymać terminu, który Wam obiecałam :D. Niezbyt dobrze to o mnie świadczy, aczkolwiek nie to jest najważniejsze :). Mam nadzieję, że Wam się podoba, chociaż jest taki trochę o niczym. W zasadzie myślałam, że ten rozdział będzie opisywać randkę, ale w końcu do niej jeszcze nie doszło, jak mogliście zresztą zauważyć. Sama jestem w szoku, że ukończyłam go tak szybko, bo zaczęłam go pisać 1 maja o godzinie 22. Pisałam do 5 rano i 2 maja była powtórka z rozrywki – wieczorem siadłam, skończyłam o 7 rano. Wyszedł na niecałe 20 stron, czyli taki standardowy. Miałam dość duży problem z zaczęciem, ale jak już się rozkręciłam, to kolejne pomysły wpadały mi do głowy jak szalone i w zasadzie rozdział się sam napisał. Wszystkie pomysły są kompletnie świeże i wymyślone w przeciągu ostatnich 3 dni, mam nadzieję, że jest ciekawie i nie zanudziłam Was :D. W każdym razie mam już pomysł na większość następnego rozdziału, więc myślę, że jak będę miała trochę czasu wolnego, to go napiszę. Jak zapewne zauważyliście, kompletnie nie spieszę się z czasem w opowiadaniu i mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza :).

Pod ostatnim rozdziałem odezwało się blisko 50 osób! Jestem pewna, że to Wasze komentarze i opinie tak mnie zmotywowały do pisania, za co Wam bardzo serdecznie dziękuję <3. Nie sądziłam, że jest Was tutaj aż tyle, naprawdę! Głównie starzy czytelnicy, którym należą się ogromne podziękowania za cierpliwość do mnie i częstotliwości dodawania przeze mnie rozdziałów, ale odezwały się także całkiem nowe osoby, które chcę serdecznie powitać i wyrazić nadzieję, że zostaniecie tutaj na dłużej <3.

Dobra, nie zanudzam Was. Jeszcze raz dziękuję za to, że jesteście i że przyjęliście mnie z powrotem <3

PS Jeśli chcecie wiedzieć, kiedy dodaję rozdział, to można obserwować funpage na Facebooku lub Aska :) 

Kocham Was,

Wasza Leksia <3 <3 <3