Podziękowania.

Staliśmy wszyscy przed dziwnym urządzeniem Leksi, przypominającym wielki, elektroniczny zeszyt, na którym zawsze pisała moje przemyślenia. Było nas mnóstwo. Byłam ja, roześmiana Kate, uśmiechnięta Angelina, wszyscy Huncwoci szczerzący zęby, naburmuszony Luke, szczęśliwy Adam, nawet Troy z wielkim brzuchem, okrągłym jak piłka. Był również Jasper, który trzymał się bardziej z tyłu, zerkając co chwila na Chudą. Byli też moi rodzice, Petunia z Vernonem, rodzice Kate, drużyna Złotych Hipogryfów, drużyna Gryffindoru, wszyscy nauczyciele, Snape i wiele, wiele innych postaci, z którymi mieliście okazję się zapoznać przez te pięć lat i 57 rozdziałów wspólnego blogowania.

 – Zebraliśmy się tutaj… - zaczęłam, ale nie było dane mi dokończyć, bowiem obok mnie stanął James i wziął mnie za rękę.

 – Aby połączyć świętym węzłem małżeńskim tych dwoje młodych… – wszyscy się roześmiali, łącznie ze mną, a ja dodatkowo pacnęłam go w rozczochraną głowę. Potter wyszczerzył zęby, potargał sobie włosy i pokazał mi gestem, żebym dokończyła wcześniejszą wypowiedź.

 – Tak więc, jak wcześniej mówiłam, zanim KTOŚ mi przerwał… - popatrzyłam surowo na Rogacza, który zrobił minę niewiniątka - …jesteśmy tutaj po to, aby złożyć Wam, nasi drodzy czytelnicy, urodzinowe życzenia. – uśmiechnęłam się szeroko. – Życzymy Wam przede wszystkim cierpliwości, bo, jak wszyscy doskonale wiedzą, Leksia ma słomiany zapał do opisywania naszych przygód. Życzymy Wam również, abyście byli zadowoleni z rozdziałów…

 – To życzenie chyba było skierowane do Leksi. – wtrąciła Kate, a ja spiorunowałam ją wzrokiem.

 – Czytelnikom też muszą się podobać rozdziały. – fuknęłam, a ona przewróciła oczami z uśmiechem. – Wracając do życzeń, życzę Wam, żeby…

 – …Lily w końcu umówiła się z Rogaczem. – tym razem w słowo wpadł mi Łapa, a po jego słowach wszyscy ryknęli śmiechem.

 – Świetnie, to może skoro jesteście tacy chętni, to wy złóżcie życzenia. – założyłam ręce na piersi i zrobiłam obrażoną minę. Przede mnie wystąpili Huncwoci.

 – No dobra, to ja Wam życzę, żeby ta Leksia nigdy nie zdziadziała…

 – Tak jak wy zdziadzieliście ostatnimi czasy? – wtrąciłam nadal obrażona. Syriusz i James popatrzeli na mnie oburzeni, Peter zerkał to na jednego, to na drugiego, a Lunio ledwo powstrzymywał się od śmiechu.

 – Evans, zamknij się z łaski swojej. – rzucił Black, za co prawie oberwał zaklęciem, ale nie doceniłam jego refleksu i udało mu się odskoczyć w ostatnim momencie. – Pudło. – wyszczerzył zęby, a ja nie potrafiłam odmówić mu uśmiechu. – Kontynuując, zanim Evans znowu się odezwie…

 – Ej! To są moje wspomnienia, więc mam prawo odzywać się kiedy mi się żywnie podoba! – krzyknęłam znowu oburzona.

 – Silenco! – promień zaklęcia ugodził we mnie i przez to, dzięki kochanemu Syriuszowi, nie mogłam wypowiedzieć słowa. Wyciągnęłam różdżkę, ale szybko zostałam przez niego rozbrojona. – Teraz to może jakoś z tobą wytrzymamy. – znowu wszyscy się roześmiali, a ja wbiłam w niego wściekłe spojrzenie. – Na czym to ja skończyłem, zanim ta ruda wiedźma mi przerwała? Aaaa, już wiem. Życzyłem Wam kochani, żeby Leksia nigdy nie zdziadziała i potrafiła napisać coś śmiesznego, co Was chociaż na chwilę rozśmieszy.

 – I żeby w końcu wzięła się za opisywanie naszych śmiesznych dowcipów, których robimy całe mnóstwo, a temu leniowi się nie chce tego wplątywać w fabułę! – dodał Rogacz.

 – Kto ci Potter powiedział, że one są śmieszne? – odezwała się McGonagall surowym tonem.

 – Ja uważam, że są wyborne. – zachichotał Dumbledore, na co profesorka spiorunowała go spojrzeniem, a reszta tłumu zaśmiała się ponownie.

 – Dzięki panie profesorze. – Łapa i Rogacz wyszczerzyli zęby, Peter zrobił się cały czerwony, a Remus uśmiechnął się lekko. Dzięki Luke’owi udało mi się odzyskać głos, więc podeszłam do Łapy i wyrwałam mu z ręki moją różdżkę.

 – Skończyliście? To wynocha. – warknęłam nieprzyjemnie, a oni cofnęli się do reszty, szczerząc zęby. – Ja Wam chciałam również życzyć, żeby Leksia nigdy nie zawiodła Waszych oczekiwań i nigdy Was nie rozczarowała. Oprócz tego, mamy nadzieję, że do końca będziecie śledzić moje wspomnienia i że nas nie opuścicie. Dziękujemy również za to, że jesteście z nami od tych pięciu lat…

 – Jakich pięciu? Przecież u nas minęły dopiero dwa lata! – odezwała się Angelina.

 – Matko, gdyby nam opracowanie jednego dowcipu zajmowało tyle czasu, co Leksi pisanie, nie nazywalibyśmy się Huncwoci, tylko Ciamajdy. – James ziewnął szeroko i znowu potargał sobie włosy na głowie.

 – A to nie są synonimy? – po raz pierwszy odezwał się Luke, po czym wszyscy, oprócz zainteresowanych, zaczęli się śmiać, a ja i Snape najgłośniej. James i Syriusz cali się najeżyli i powoli odwrócili w stronę blondyna. Przestałam się śmiać i przełknęłam ślinę, bojąc się co z tego wszystkiego wyniknie…

***

Dobra, musiałam im przerwać, bo by się pozabijali. To wyżej tak tytułem wstępu. Dzisiaj mija dokładnie pięć lat, odkąd pojawił się na tym blogu pierwszy rozdział. Tak wiele czasu upłynęło, tak wiele się zmieniło. Niektórzy starzy czytelnicy odeszli, niektórzy zostali, doszli nowi. Pięć lat… Wiecie ile to jest pięć lat? 5 lat = 60 miesięcy = 1826 dni = 43824 godziny = 2629440 minut = 157766400 sekund. Przez ten czas różnie bywało, sami wiecie. Szczególnie te moje zniknięcie dało się we znaki. Blog prawie umarł. No właśnie, prawie… Chcę Wam powiedzieć, że tylko dzięki WAM kochani wróciłam. Wróciłam dla Was i dzięki Wam, bo to Wy we mnie wierzyliście, Wy czytaliście, Wy komentowaliście i wreszcie to Wy czekaliście. Nawet nie wiecie, ile to dla mnie znaczy. Powroty są trudne, ale dzisiaj wiem, że było warto. Było warto dla Was! Wszystko to, co tutaj zamieściłam, te 57 rozdziałów, w których są tysiące słów, to wszystko dla Was. Bo jaki byłby sens pisania tego wszystkiego, gdyby nie czytelnicy? DZIĘKUJĘ Wam z całego serca i chciałabym każdego z osobna przytulić i ucałować. Kiedyś myślałam, że takie małe święta dotyczące tego bloga są moimi świętami. Ale dzisiaj wiem, że to nie moje święto, tylko NASZE. A w największej części WASZE. Ten blog jest moim dzieckiem, moim skarbem, moją odskocznią od życia codziennego, moją radością, moim hobby. Ale największą radość sprawia mi czytanie Waszych opinii i świadomość, że czytacie te moje niedoskonałe wypociny. Nie jestem dobra w przemowach, dlatego musicie mi wybaczyć chaotyczność tej wypowiedzi ;-). W każdym razie, chcę Wam jeszcze raz, z całego serca PODZIĘKOWAĆ. Jesteście wielcy, naprawdę! :-). Życzę sobie i Wam tego, czego życzyli Wam wyżej bohaterowie oraz tego, żebym już nigdy Was nie opuściła i do końca historii, w miarę regularnie, dodawała kolejne rozdziały. KOCHAM WAS MOI DRODZY! :-*.

Na koniec mam taką prośbę, żeby każdy, kto czyta i jest z nami, zostawił pod tą krótką notką komentarz po sobie. Wystarczy jedno słowo – nick, imię, cokolwiek. Chciałabym po prostu wiedzieć, ile Was tutaj jest. Z czystej ciekawości ;-). Wiem o tych osobach, które zawsze komentują, wiem o paru, którzy nie komentują, ale nigdy nie wiedziałam, ile Was dokładnie jest. A jak ktoś nie chce, to trudno :-). Tak czy siak dziękuję mu za to, że chce mu się czytać!

Na głównej stronie, pod tymi życzeniami i podziękowaniami zostawiam ostatni rozdział, gdyby ktoś go jeszcze nie czytał ;-).

A teraz dla czytelników, dla bohaterów, dla bloga i dla samej mnie: Sto lat! Sto lat! Niech żyją, żyją nam…!

Wasza Leksia ♥♥♥