51. Luke, Adam i James II

Nadeszływalentynki, więc zaraz po poniedziałkowych lekcjach udałam się do dormitorium,żeby się wyszykować. Zaczęłam od gorącej i odprężającej kąpieli. Szczerzepowiedziawszy wcale nie chciało mi się tam iść, a jedynym plusem było spędzenieczasu z Lukiem. Wiedząc, że reszta dziewczyn również dzisiaj wychodzi narandki, nie spędziłam zbyt dużo czasu w łazience i po kilkunastu minutachwyszłam. Podeszłam do szafy i gdy ją otworzyłam, zdałam sobie sprawę, że niemam wybranego stroju na tę imprezę. Gdy tak stałam, zastanawiając się, cowybrać, do dormitorium wpadły Kate i Angelina.

-Niechzgadnę – zaczęła lokata – nie masz co na siebie włożyć. – spojrzała pytająco namnie. Wzruszyłam ramionami.

-W sumiewcale nie muszę się stroić, bo to nie jest żadna randka. – odparłambeznamiętnie.

-Ale musiszwyglądać olśniewająco, bo tam będzie Adam. – odpowiedziała rezolutnie,sprowadzając na mnie brutalną prawdę.

-Kompletnieo nim zapomniałam. – mruknęłam. Nie miałam ochoty widzieć Royala i miałamogromną nadzieję, że go tam nie będzie. Koniec końców wybrałam klasyczną,obcisłą małą czarną z dość głębokim dekoltem, do tego czerwone szpilki i złotedodatki w postaci kolczyków, naszyjnika i bransoletki. Włosy pokręciłam różdżkąw średniej wielkości loki, a moim makijażem zajęła się Kate.

-Wyglądaszślicznie. – podsumowała Angelina z uśmiechem na twarzy. – Royal pęknie zzazdrości.

-Taaa. –mruknęłam i przeraziłam się, co chyba odbiło się na mojej twarzy, bo Chudazmarszczyła brwi i spojrzała na mnie pytająco.

-Co jest? –Kate podeszła bliżej i przypatrzyła się mojej minie. Przygryzłam lekko wargi. –Nie rób tak, bo szminka Ci zejdzie! – krzyknęła, co natychmiast poskutkowało. –No, tak lepiej. A teraz gadaj o co chodzi.

-Naostatniej imprezie u Ślimaka razem z Potterem udawaliśmy parę przed Adamem. Ateraz idę z Lukiem. Trochę niefajnie wyjdzie. – mruknęłam niechętnie.

-Pfff, co zaproblem? To chyba dobrze nie? Niech widzi, że przebierasz w facetach. –wzruszyła ramionami Czarna, a ja wybuchłam śmiechem. Obie spojrzały na mnie jakna wariatkę.

-Właśniewyobraziłam sobie mnie i Luke’a udających parę i minę blondasa, gdy go o toproszę. – wytłumaczyłam śmiejąc się.

-Wiem, żeten twój przyjaciel jest dziwny, ale idź już, bo za chwilę będziesz spóźniona.– ponagliła mnie Kate i popchała w stronę drzwi. Wzięłam jeszcze tylko torebkęz łóżka, do której wrzuciłam różdżkę i zamknęłam za sobą drzwi. Walentynkimiały jedną dodatkową zaletę – w Pokoju Wspólnym mało osób wtedy przesiaduje, ajak już siedzą, to dziewczyny mają podobne stroje do moich. Przeszłam więcspokojnie przez Pokój Wspólny i wyszłam na korytarz. Luke miał czekać przedsalą, w której odbywała się impreza. Korytarze były, na moje szczęście, puste.Mijając łazienkę na trzecim piętrze weszłam do niej, żeby ostatni raz zerknąć wlusterko.

-Wyglądaszolśniewająco. Zresztą, jak zawsze. – Podskoczyłam przerażona męskim głosem wdamskiej łazience.

-Potter! Coty tutaj robisz? – spytałam oburzona.

-Patrzę naciebie. – uśmiechnął się zawadiacko.

-To jesttoaleta dla DZIEWCZYN. – podkreśliłam ostatnie słowo.

-Wiem. –wzruszył ramionami.

-Sąwalentynki, wszyscy idą do Hogsmeade, czemu nie idziesz też? – zapytałam,obserwując go.

-Bo mojawalentynka idzie gdzie indziej i z kimś innym. – odparł z nutką smutku wgłosie. – Poza tym, do Hogsmeade mogę iść kiedy mi się żywnie podoba. Sama otym doskonale wiesz. – puścił mi oczko. Pokręciłam z uśmiechem głową. – Lubię,jak się uśmiechasz. – dodał wesoło. Serce zabiło mi mocniej. – A tym bardziejlubię, gdy to robisz po moich słowach lub czynach. – zbliżył się do mnie.Zrobiło mi się gorąco. Czułam, że za chwilę stracę nad sobą panowanie.

-Co robisz?– spytałam szeptem.

-Nic. –odparł i stanął w miejscu. – Przepraszam Lily, trochę się zagalopowałem. – potych słowach cofnął się o krok. Z jednej strony odetchnęłam z ulgą, a z drugiejżałowałam, że bardziej się nie zapomniał.

-Nieprzepraszaj. – uśmiechnęłam się smutno. – Każdy marzy o walentynkowym buziaku.– roześmiałam się trochę nerwowo.

-A byłaszansa, że go dostanę właśnie od ciebie? – spytał z uśmiechem.

-Nadal jest.– odpowiedziałam, zaskakując go. – O ile oczywiście jeszcze chcesz. – dodałam,figlarnie przewracając oczami.

-Jasne, żetak. – odparł natychmiast rozpromieniony. Podeszłam powoli do niego. Znowuserce zaczęło mi bić szybciej. Gdy byłam odpowiednio blisko, złożyłam krótkiegocałusa na jego policzku i odeszłam. Kątem oka zauważyłam zawód w jego oczach.James chyba nie wiedział jak dużo siły kosztowało mnie to, żeby pocałować go wpoliczek, a nie w usta.

-To byłnajlepszy walentynkowy buziak, jakiego dostałem. – usłyszałam, zanim zamknęłamza sobą drzwi. Uśmiechnęłam się szeroko. Spotkanie z Rogaczem znaczniepoprawiło mi humor. Trochę lżej szło mi się na imprezę Slughorna. Doszłam poddrzwi Sali, gdzie stał zniecierpliwiony blondyn.

-A jużmiałem nadzieję, że trafiłaś do Skrzydła Szpitalnego i nie będę musiał tam iść.– mruknął posępnie na przywitanie.

-Też sięcieszę, że cię widzę całego i zdrowego. – zaśmiałam się.

-Maszpodejrzanie dobry humor. – przypatrzył mi się uważnie.

-Bo cięzobaczyłam. – odpowiedziałam pokazując mu język.

-Ta imyślisz, że ci uwierzę rudzielcu wredny. – warknął, a ja pokręciłam głową zniedowierzaniem i uśmiechem.

-Gotowy nawspaniałe przyjęcie? – spytałam oficjalnie, udając poważną. Zmierzył mniewściekłym spojrzeniem i nic nie mówiąc otworzył drzwi, po czym wszedł do Sali.W środku, jak zwykle, były wspaniałe dekoracje, tym razem czerwone.

-Ahh,czerwony kolor miłości. – szepnęłam mu do ucha teatralnie.

-Zamknij sięjuż Evans. – mruknął.

-A właśnie,miałam ci powiedzieć o czymś. – spojrzał na mnie wzrokiem mówiącym „ciekawe, coty znowu wymyśliłaś głupiego”. Zachichotałam pod nosem. – Orientujesz siętrochę w światowym quidditchu?

-Trochę. –mruknął.

-A wiesz jakwygląda obrońca Złotych Hipo…

-Luke? Co tytutaj robisz stary? – nie zdążyłam dokończyć zdania, bowiem ktoś mi przerwał,zaczepiając mojego partnera, który odwrócił się plecami do mnie, a przodem doowego kogoś, kto go zagadał. – Nie wiedziałem, że należysz do klubu Ślimaka,nigdy cię tutaj nie widziałem. – przyjazny głos rozmówcy Luke’a wydawał mi sięstrasznie znajomy. Nie, ja nawet doskonale wiedziałam do kogo on należy i  wcale, ale to wcale mi to nie odpowiadało.

-Cześć. –mruknął niezbyt miło blondyn. – Jeśli chodzi ci o bandę debili, którzy myślą,że są super, bo jakiś gruby profesorek ich zaprosił na głupie przyjęcie, tonie, nie należę do nich. – warknął. – Jestem tutaj, jako osoba towarzysząca.

-Tak? Agdzie ta panna, która cię zaprosiła? Chętnie poznałbym dziewczynę, którazmusiła cię do przyjścia tutaj. – mężczyzna wcale nie wydawał się zbity z tropuniemiłą odpowiedzią Luke’a. Odwróciłam się przodem do niego i przybliżyłam domojego wysokiego przyjaciela.

-Cześć Adam.To ze mną przyszedł Luke. – uśmiechnęłam się do blondyna, który miał dziwnąminę.

-Lily? LilyEvans? – Adam wydawał się zdziwiony tą sytuacją, chociaż chyba nie mniej niżLuke.

-Tak, wewłasnej osobie. – odparłam szorstko. – Chyba nie jesteś zdziwiony mojąobecnością tutaj. W końcu nie pierwszy raz się tutaj widzimy.

-Tobą możenie, ale ciekaw jestem, co tutaj robi mój kuzyn. – wskazał głową na blondyna.

-Jesteściekuzynami?

-Niestety. –mruknął Luke niezadowolony. – Ale ja na szczęście nie robię z siebie takiegodebila, jak on. Nie wiem, jakim cudem mamy te same geny.

-Ach, tenmój kuzynek, zawsze ma takie nietypowe żarty. – Royal roześmiał się. Krukonprzewrócił oczami.

-Chodź stąd,bo nie wytrzymam z nim w jednym pomieszczeniu. – mruknął Luke.

-Ależ zostańkuzynie drogi. – nalegał Adam. – Przedstawię ci moją partnerkę.

-Chyba wolęjej nie znać, bo skoro się z tobą pokazuje, to musi być głupsza od ciebie. – potych słowach mojego partnera najchętniej wybuchłabym śmiechem, jednakprzypomniałam sobie, że przez pół roku byłam z Royalem. Jeszcze bardziej minami zrzedła, gdy zobaczyłam, kto jest ową partnerką.

-Lilyzdążyła już ją dobrze poznać. – ciągnął dalej szatyn z uśmiechem. Niewiedziałam, czy mówi to ironicznie, czy naprawdę uprzejmie.

-Zbytdobrze. – mruknęłam ponuro pod nosem. W tym czasie niska, bardzo ładna szatynkaz pociągłą twarzą i sztucznym uśmiechem nie obejmujących chłodnego spojrzenia,stanęła obok Adama, obejmując go delikatnie i całując krótko w usta.

-CześćLilyanne. – powiedziała z wyższością. – A to kto? – spytała pogardliwie,wskazując na Luke’a.

-Ktoś, ktocię nie chce poznać. – odburknął blondyn. Zachichotałam na widok minydziewczyny.

-To jest mójkuzyn Luke Mitchell. A to moja partnerka Catherine Troy. – odezwał się Royal,ignorując wcześniej wypowiedziane zdania.

-Kochanienie tak oficjalnie. Jestem narzeczoną Adama. Za niedługo się pobieramy, bowiemspodziewamy się dziecka. Mimo że nie widać jeszcze, jestem w trzecim miesiącuciąży. – po tych słowach kopara dosłownie mi opadła. Co chwila spoglądałam tona Adama, to na szatynkę. Kobieta uśmiechała się szeroko i z wyższością, achłopak miał bardzo zakłopotaną minę. Nie byłam ani trochę zazdrosna, ani nic wtym rodzaju, jak wydawało się Catherine, aczkolwiek trochę mną wstrząsnęławiadomość o dziecku. W końcu nie tak dawno, bo rok temu, byłam z nim napierwszej randce.

-Szczerze,gówno mnie interesuje wasz ślub i wasz bachor. – rzucił niewzruszony niczymLuke i odszedł, pozostawiając wściekłą Troy i jeszcze bardziej zakłopotanegoAdama. – Idziesz Lily, czy masz zamiar stać z nimi? – spytał na odchodnymblondyn, zatrzymując się i patrząc wyczekująco na mnie.

-Idę, idę. –odpowiedziałam wyrwana ze zdziwienia. – Naprawdę szczerze gratuluję. –zwróciłam się do nich, bez żadnej obłudy, całkowicie szczerze. – Dbaj o siebieCath. – dodałam z uśmiechem i odeszłam.

-Dzięki. –odpowiedziała chyba jeszcze bardziej zdziwiona niż Royal. Dołączyłam do Luke’ai od razu go zrugałam.

-To byłostrasznie niegrzeczne, nawet jak na ciebie.

-No to co.–odburknął wzruszając ramionami. – Nie cierpię tego idioty.

-To nieznaczy, że możesz tak brzydko mówić na jeszcze nienarodzone dziecko. –warknęłam.

-Daj miświęty spokój. Bardziej mnie interesuje to, skąd znasz mojego kuzynka i tę jegoflądrę. – spojrzał na mnie pytająco. Zarumieniłam się.

-W zeszłymroku byłam z nim przez pół roku. – mruknęłam cicho i niewyraźnie, jednakwiedziałam, że chłopak wychwycił każde słowo. – A ona gra z nim w ZłotychHipogryfach. A raczej grała. – dodałam, zerkając na jej brzuch, po którym wogóle nie było widać, że nosi w sobie dziecko. Dziecko Adama. Dziwnie to brzmiało.Przez chwilę obserwowałam parę. Widać było, że Adam troszczy się o matkęswojego dziecka. Ciągle pochylał się nad nią i pytał o coś. Mogłam siędomyślić, że o to, jak się czuje i czy czegoś nie potrzebuje. Obejmował ją rękąi patrzył troskliwie. Uśmiechnęłam się. Marzyłam o tym, żeby po ukończeniuszkoły ktoś się mną tak troszczył. Chciałam założyć rodzinę. Odkąd pamiętam,uwielbiałam małe dzieci i sama chciałam mieć ich gromadkę. Patrząc na Adama iCatherine moje marzenia stawały się coraz wyraźniejsze. Zagalopowałam się takdaleko, że nawet widziałam siebie w takiej samej scenie, tylko z innymmężczyzną. Czarnowłosym, przystojnym, wysokim…

-Nierozczulaj się tak Evans. – z zamyślenia wyrwał mnie głos Mitchella. Wróciłammyślami do rzeczywistości i spojrzałam na niego. – Długo tu jeszcze musimysiedzieć? – spytał marudnie, zajadając się jakimś ciastem.

-DopókiSlughorn nie zobaczy, że jestem tutaj. – odparłam. Chłopak przeleciał wzrokiempo Sali szukając grubego profesora. Zlokalizował go w tym samym momencie, co jai cmoknął z niezadowoleniem, widząc, że Horacy stał w grupce dorosłychczarodziejów i czarownic, pochłonięty dyskusją z nimi.

-To ja idędo łazienki. – mruknął.

-Postaramsię go jak najszybciej złapać, żeby nas uwolnić. – powiedziałam i uśmiechnęłamsię lekko. O dziwo blondyn odpowiedział uśmiechem.

-Nie musiszsię spieszyć, jeśli nie chcesz. Zostanę z tobą tak długo, jak będziesz chciała.– powiedział spokojnie. Zmarszczyłam brwi i przyjrzałam mu się uważnie.

-Dobrzesłyszałam, czy mi się zdawało, że właśnie miałeś przejaw sympatii? – spytałampodejrzliwie. On wywrócił oczami do góry.

-Idź sięleczyć do Świętego Munga. – mruknął – I bądź tu miły. – dodał już pod nosem,odchodząc. Zachichotałam cicho i odwróciłam się w stronę stolika z jedzeniem,uświadamiając sobie, jaka jestem głodna. I gdy właśnie zabierałam się zaapetycznie wyglądającą kremówkę, ktoś stanął obok mnie.

-Cześć Lily.– usłyszałam głos Adama obok siebie. – Przepraszam za to wszystko, co miałotutaj miejsce. – dodał spokojnie. – W ogóle przepraszam cię za wszystko. –dodał. Wiedziałam doskonale, że chodzi mu o nasz związek, jego zdradę, to cobyło w klubie i na ostatniej imprezie u Ślimaka.

-Nie masprawy, to wszystko przeszłość. – uśmiechnęłam się. – Teraz żenisz się, dzieckow drodze, zakładasz rodzinę. Naprawdę cieszę się z twojego szczęścia. Igratuluję jeszcze raz.

-Dziękuję.Zachowałaś się bardzo taktownie. Nawet nie wiesz, jak jestem ci wdzięczny. –odwzajemnił uśmiech.

-Wiesz,stwierdziłam, że to dziecinne ciągle gniewać się na ciebie o coś, co miałomiejsce dawno. Można powiedzieć, że trochę dorosłam. I nie ukrywam, zazdroszczęci szczęścia. – powiedziałam nadal lekko się uśmiechając.

-Dziękuję.Co do dorastania, zawsze byłaś wyjątkowo dojrzała. W ogóle pięknie wyglądasz.Jeszcze piękniej, niż cię zapamiętałem. – po jego słowach zaśmiałam się.

-Wydawało cisię. – odparłam. – Tak dziecinnej osoby, jaką byłam, świat nie widział jeszcze,uwierz.

-Ale widzę,że się trochę zmieniłaś. – zauważył. – Mogę o coś spytać? – zaczął nagle.

-Wal śmiało.–zachęciłam go, chociaż podejrzewałam, o co chce spytać.

-Dlaczegojesteś tutaj z moim kuzynem? Ostatnio twoim partnerem był ten cały Potter i oile dobrze pamiętam, byliście parą. Jakoś nie wierzę, że zmieniasz facetów, jakrękawiczki, a z tamtym na kilometr było widać, że pałasz do niego uczuciem. –po jego słowach westchnęłam.

-Wiedziałam,że o to spytasz. – mruknęłam.

-Jak niechcesz, to nie odpowiadaj.

-Nie, nie,odpowiem. – uśmiechnęłam się ponownie. – Widzisz, to właśnie jeden z dowodów nato, jak dziecinna byłam. Luke to absolutnie nie jest mój chłopak. Jest moimbardzo dobrym przyjacielem, a że nie miałam z kim tutaj iść, zmusiłam go, żebyze mną poszedł. Sam chyba go dobrze wiesz, jaki on jest. – powiedziałam,śmiejąc się.

-A co zPotterem?

-A zPotterem nic. – odparłam. – Głupio się przyznać, ale udawaliśmy parę, żeby cidopiec i żebyś się odczepił ode mnie. – spaliłam buraka, a on przyjrzał mi sięuważnie.

-Pewnieżałujesz, że tylko udawaliście. – powiedział po chwili.

-Wiesz, dużosię zmieniło u mnie od wakacji, ale nie ma o czym gadać. Zresztą, lepiejopowiadaj, jak to się stało, że jesteś z Catherine. – zmieniłam szybko temat,uśmiechając się trochę zbyt nerwowo, jednak na szczęście nic nie zauważył.

-Nie no,trochę mi głupio mówić mojej byłej dziewczynie o takich sprawach…

-Daj spokój,chcę wiedzieć wszystko, od początku. – przerwałam mu.

-Na pewno? –spytał nadal nieprzekonany.

-Na milionprocent. – odpowiedziałam pewnie.

-No więc,jak wtedy cię… - jeszcze raz spojrzał na mnie niepewnie, ale widząc uśmiech namojej twarzy, rozluźnił się trochę. - …zdradziłem i zerwałaś ze mną, miałemogromne wyrzuty sumienia i w ogóle załamałem się, że cię straciłem. Widzisz,powoli się w tobie zakochiwałem, a ten głupi błąd wszystko zepsuł. Po tymjednak, jak cię zobaczyłem z innym, stałem się na wszystko obojętny. Wszystkomi było jedno, a Catherine odkąd tylko dołączyłem do drużyny podrywała mnie. Nasamym początku byłem na nią wściekły i nie odzywałem się do niej. Aż do momentutej imprezy na początku roku szkolnego. Po tej imprezie miałem wszystko wnosie, Cath się przymilała, podrywała mnie, to stworzyliśmy taki związek bezzobowiązań. Chyba nie muszę ci tłumaczyć, na czym on polegał. – spojrzał namnie pytająco.

-Nie musisz.– zaśmiałam się. – Co dalej?

-NoCatherine chciała normalnie ze mną być, ale ja nie chciałem się wplątywać wzwiązki. Jednak, gdy wyznała mi, że jest w ciąży, uświadomiła mi, że kochałemją, tylko nie chciałem się do tego przyznać przed samym sobą. Ona myślała, żenie będę chciał tego dziecka i była załamana, ale naprawdę się ucieszyłem i odrazu na drugi dzień wyznałem jej, że ją kocham i oświadczyłem się. W kwietniusię pobieramy. No i tyle. – na koniec uśmiechnął się szeroko. – Będę ojcem, cotutaj więcej powiedzieć.

-Jej, nawetnie wiesz, jak bardzo cieszę się, że ci się wszystko ułożyło i jesteśszczęśliwy. Mimo, że nie przepadam za nią, jednak życzę wam jak najlepiej. –powiedziałam zgodnie z prawdą. – A tak nawiasem mówiąc, to gdzie się podziałatwoja narzeczona?

-Poszła dołazienki ostatni raz przed podróżą. – odpowiedział. – I właśnie idzie. – kiwnąłgłową, a ja spojrzałam w tamtą stronę. Rzeczywiście szła do nas pewnym krokiem.

-To co,jedziemy? – spytała, zerkając na mnie.

-Tak, tak,oczywiście. – odpowiedział. – Tylko pożegnam się z profesorem Slughornem.Właśnie do nas idzie.

-I co Adamiedrogi, już się zbieracie, tak? – tubalny głos Horacego Slughorna zabrzmiał oboknas. – To żegnajcie, mam nadzieję, że się pojawicie na następnym spotkaniu.

-Jeśli nicnie przeszkodzi, to się stawimy, obiecuję. – Adam skinął głową. – Dziękujemy zazaproszenie. – chłopak uścisnął dłoń nauczycielowi, następnie Ślimak ucałowałdłoń Troy.

-Cześć. –zwróciła się do mnie szatynka i skinęła głową.

-Cześć Lily.Pożegnaj Luke’a ode mnie. – Adam objął mnie jedną ręką i uśmiechnął się.

-Cześć wam,powodzenia i szczęśliwej podróży. – odpowiedziałam i pomachałam odchodzącejparze.

-Lily, mojadroga Lily! Tak się cieszę, że cię widzę! – uradował się profesor.

-Witam panieprofesorze. – uśmiechnęłam się lekko.

-Wiedziałem,że nie opuścisz mojego przyjęcia. Ale teraz wybacz, szuka mnie Andrew Quinn,obiecał mi, że pierwszy dostanę jego najnowszą książkę do ręki. Baw się dobrzemoja droga! – poklepał mnie po ramieniu i poczłapał gdzieś w tłum. Nie minęłachwila, a obok mnie znalazł się Krukon.

-Coś sięrozgadałaś z tatuśkiem. – mruknął. Wzruszyłam ramionami.

-Wyjaśniliśmysobie zaległe sprawy. – odparłam. – Możemy się zmywać, Ślimak mnie już powitał.

-Wspaniale,już nie mogłem się doczekać, aż się zmyję z tego miejsca pełnego pustych łbów.Chociaż z drugiej strony spotkałem Quinna, a lubię jego książki. – odpowiedziałmało, jak na niego, sceptycznym tonem.

-OjMitchell, Mitchell. – pokręciłam głową.

-Wiesz, toże latasz za Potterem jeszcze z trudem zrozumiem, ale że poleciałaś na tegokretyna Royala, to w ogóle jesteś u mnie przegrana. – powiedział ni stąd nizowąd, zagadkowym tonem.

-Aż tak cięinteresuje moje życie uczuciowe? – spytałam triumfująco.

-Ani trochę.– mruknął zimno, a ja zachichotałam.

-I tak wiem,że zżera cię ciekawość. – pokazałam mu język. Zmierzył mnie pogardliwymspojrzeniem. Doszliśmy właśnie do korytarza, gdzie rozdzielaliśmy się i każdyszedł w swoją stronę. – Dziękuję mój drogi przyjacielu, że zechciałeś…

-Zmusiłaśmnie. – poprawił mnie ponuro.

-…iść ze mnąna przyjęcie. – dokończyłam radośnie, ignorując jego słowa.

-Pójdzieszza to do piekła. – mruknął. – Ale ja i tak się zemszczę. – dodał z nutkąsatysfakcji.

-Aokoliczności łagodzące? – spojrzałam na niego maślanym wzrokiem.

-Żadnych niebyło.

-Jak to nie,spotkałeś swojego kuzyna. – wyszczerzyłam zęby.

-Ty naprawdęprosisz się o zemstę. – warknął. Roześmiałam się serdecznie i zmierzwiłam muwłosy, co go tylko bardziej rozzłościło.

-A to, żespotkałeś dobrego pisarza, którego książki czytasz, nie jest okolicznościąłagodzącą?

-Minimalną.– odparł. – Chociaż, jak dla ciebie, to w ogóle. – dodał po chwilizastanowienia. – Idę, bo mam cię już dość rudzielcu.

-No to dojutra. – uśmiechnęłam się.

-Naprawdę? –spytał markotnie. – Ty mnie naprawdę musisz nie lubić, skoro będę musiał jutroznowu na ciebie patrzeć i cię słuchać. – skrzywił się, a ja znowu sięroześmiałam.

-Oj Lukie,Lukie. Byłbyś trochę milszy, to dałabym ci tydzień odpoczynku, ale że jesteśwredny, to cię muszę pomęczyć. – odpowiedziałam rezolutnie. – Dobranoc. – podjego nieuwagę przytuliłam się do niego dosłownie na sekundę i pobiegłam w swojąstronę.

-Zapłaciszmi za to! – krzyknął naburmuszony za mną. Uśmiechnęłam się pod nosem do samejsiebie. Droga do wieży Gryffindoru nie zajęła mi dużo czasu. Po drodzerozmyślałam o tym, co mi opowiedział Adam i zastanawiałam się, czy naprawdępotrzebowałam czasu, żeby zacząć tworzyć coś poważnego z Jamesem. Może ja teżokłamuję samą siebie, bo boję się przyznać, że jestem gotowa? Takie i innemyśli towarzyszyły mi aż do obrazu Grubej Damy. Podałam hasło i weszłam doPokoju Wspólnego, gdzie było zaledwie kilku pierwszo i drugoroczniaków, którzyjeszcze nie mogli wyjść do Hogsmeade. Miałam zamiar iść od razu do góry, alezauważyłam czarną czuprynę w kącie pokoju. Właściciel tej czupryny i pięknychorzechowych oczu, wbijał we mnie wzrok. Uśmiechnęłam się i skierowałam swojekroki właśnie do niego.

-Cześć. –powiedziałam. Chłopak obserwował mnie uważnie, jak siadałam na fotelu.

-Jak było naimprezie? – spytał spokojnie.

-Całkiemprzyjemnie. – odparłam. – Co robisz?

-Czekam.

-Hmmm, ajesteś bardzo zajęty? – spytałam, czując, jak moje serce zaczyna szybciej bić.

-Teraz jużnie, bo się doczekałem. – rzekł ze stoickim spokojem, cały czas patrząc mi woczy.

-Bo widzisz,są walentynki… - zaczęłam, trochę się denerwując – …a ja jeszcze nie dostałamwalentynkowego buziaka na dobranoc. Myślę, że bez niego nie zasnę.

-Bardzo miprzykro Lily, ale nie mogę ci dać buziaka. – powiedział niespodziewanie tymsamym, spokojnym głosem, sprawiając, że moje serce zwolniło. Uśmiech zszedł miz twarzy, a ja, czując się, jak idiotka, wstałam z fotela.

-Rozumiem. Wtakim razie dobranoc James. – powiedziałam smutno i odwróciłam się do niegoplecami z zamiarem odejścia. Nie minęła sekunda, a usłyszałam, jak on równieżwstaje i poczułam jak łapie mnie za rękę, zatrzymując. Odwrócił mnie delikatniedo siebie, sprawiając, że staliśmy bardzo blisko siebie.

-Mogę ci daćwalentynkowy pocałunek na dobranoc. – szepnął mi do ucha, sprawiając, że sercełomotało, jak szalone, a w okolicach obojczyków poczułam nienaturalne ciepło.Objął mnie delikatnie i złożył krótki, delikatny pocałunek na moich wargach,który momentalnie oddałam. Gdy skończył, puścił mnie i omiótł ciepłymspojrzeniem orzechowych oczu. – Dobranoc Lily. – po jego słowach zaczęłam sięoddalać, ale wszystko robiłam machinalnie, nie zdając sobie do końca sprawy ztego, co się wokół mnie dzieje.

-Teraz to napewno nie zasnę. – odezwałam się, odzyskując świadomość. James nic niepowiedział, tylko po raz pierwszy uśmiechnął się i odprowadził mnie spojrzeniemdo schodów prowadzących do dormitorium dziewczyn.