49, Rozmowy i kłótnie II

-Prze-przepraszam,Sy-syriusz, j-ja nie chcia-aa-łam… - chlipała i pociągała nosem. Wszystkodziało się tak szybko, że nie docierało do mnie nic.

-Trzebago zabrać do skrzydła. – wysapałam i wyczarowałam niewidzialne nosze. Nie dość,że spadł z takiej wysokości, to jeszcze był w samych bokserkach na takimzimnie. Biegiem puściliśmy się do zamku, gdzie pokonaliśmy możliwie szybkodrogę do Skrzydła. Madame Pomfrey nieźle się zdziwiła, widząc całegoprzemoczonego, nieprzytomnego chłopaka w samych bokserkach, jednak od razu sięwzięła za niego, wypytując na szybko, co mu się stało. Po kilku minutach byłsuchy i leżał pod kołdrą, jednak po wypiciu eliksiru nie obudził się, mimo, iżpowinien. Mina Kate mówiła sama za siebie. Dziewczyna ciągle płakała i nieumiała się uspokoić.

-Czyzostał trafiony jakimś zaklęciem? – spytała pielęgniarka po chwili, jakbyprzypominając sobie o czymś. Pokiwałam głową.

-Kate,jakim zaklęciem go trafiłaś? – spytałam roztrzęsionej dziewczyny.

-Ch-chybadrętwotą. – odpowiedziała zachrypniętym głosem.

-No,to wszystko wyjaśnia. – ku naszej uldze, pani Pomfrey uśmiechnęła się imachnęła różdżką. Cała nasze trójka popatrzyła na Syriusza, który odetchnął zulgą. Kate momentalnie zaczęła go przepraszać, nie pozwalając mu dojść dosłowa.

-Przepraszam,ja nie chciałam, ja nie wiem, co we mnie wstąpiło, przepraszam! – dziewczynapołożyła się na jego torsie i cały czas przepraszała. Black próbował jąodepchnąć, co ona wyczuła i podniosła się. Nabrał powietrza w usta i wypuściłje ze świstem.

-Dusiłaśmnie. – oznajmił trochę słabym głosem i wyszczerzył zęby. – I nie przepraszaj,należało mi się.

-Bolicię coś? – spytała troskliwie czarnowłosa.

-Wydajemi się, że mam żebro złamane. – odpowiedział i skrzywił się. – AUUU! –krzyknął, gdy pielęgniarka dotknęła go w prawy bok.

-Rzeczywiście,mój kochany. Zaraz naprawimy i będziesz mógł iść do dormitorium. – uśmiechnęłasię i wyciągnęła różdżkę.

-Czylinic poważnego mu nie jest? – spytała z nadzieją Bridge.

-Złamaneżebro da się naprawić w parę sekund. Poza tym, przy takiej wysokości, miałszczęście, że spadł na śnieg. Gdyby nie to, pewnie byłby cały połamany ipoleżałby tutaj tydzień. – odpowiedziała. Wykonała parę skomplikowanych ruchówróżdżką, co wyraźnie zabolało pacjenta, jednak, jak zapowiedziała, po kilkusekundach wszystko wróciło do normy. Black wyskoczył z łóżka, jak nowonarodzony.

-Dziękujępani bardzo. – wyszczerzył zęby i ukłonił się lekko.

-Alenastępnym razem postaraj się nie wychodzić na dwór polatać na miotle w samychbokserkach. – mruknęła pielęgniarka i odeszła do swojego biura. Wszyscyroześmialiśmy się, oprócz Kate.

-Mogęsię do ciebie zbliżyć? – spytał Syriusz ostrożnie. Ona pokiwała głową.

-PrzepraszamSyriusz. – mruknęła cicho ze skruchą. Chłopak objął ją ramieniem i uśmiechnąłsię szeroko.

-A,jeszcze jedno. – pani Pomfrey wychyliła się i zwróciła do nas. – Lepiej nieodkręcajcie wody, bo jacyś chuligani zaczarowali krany tak, żeby zamiast wody,leciały robaki. Te dzieciaki. – zakończyła z politowaniem i zamknęła drzwi doswojego gabinetu. Wszyscy parsknęliśmy śmiechem, jednak Syriusz, spojrzał naminę Kate i przestał.

-Przepraszam?– bardziej spytał, niż powiedział, skruszonym tonem. – Jesteś jeszcze na mniezła?

-Nie.– odpowiedziała całkiem szczerze. – Za bardzo się o ciebie wystraszyłam, że cości się stało. – mruknęła. Całą czwórką ruszyliśmy w stronę wieży Gryffindoru.My z Angeliną szłyśmy z przodu w ciszy, a pozostała dwójka ciągnęła się zanami, co chwila całując się i szepcząc sobie czułe słówka. Westchnęłam i zuśmiechem pokręciłam głową. Tak bardzo cieszyłam się ich szczęściem. Takdoszliśmy do Pokoju Wspólnego, gdzie, o dziwo było pełno ludzi. Wkrótce jednakprzekonaliśmy się, co było powodem tego zebrania. Otóż, ledwo podeszliśmy doschodów, a usłyszeliśmy wrzask McGonagall.

-PYTAMSIĘ, GDZIE JEST BLACK?! – spojrzałam na chłopaka, którego mina zbladła trochę.Usłyszeliśmy kroki na schodach i chwilę później zobaczyliśmy przezabawną scenę.Nasza opiekunka ciągnęła Pottera i Petera za uszy, a Remus szedł za nimi zbardzo niewyraźną miną. – Tutaj jesteś! – puściła Petera i chwyciła za uchoBlacka, ciągnąc go za sobą. – Ja wam dam robaki! Jak długo tutaj pracuję, niewidziałam podobnych rzeczy! Z jakimi idiotami muszę się użerać! Za każdego zwas Gryffindor traci po 30 punktów i macie szlaban do końca miesiąca! Dlaczegotrafiliście do Gryffindoru?! Za jakie grzechy ja się muszę z wami użerać?!Robaki, też mi coś! Dla was powinni stworzyć osobny dom! Dom wariatów! Idziemydo dyrektora!

-Alepani profesor, czy ja mogę się przebrać? – spytał Syriusz, krzywiąc się, podwpływem uścisku nauczycielki. Swoją drogą wyglądali przekomicznie, jak małedzieci, gdy tak ich targała za uszy.

-NIE!Paradujesz w bieliźnie po zamku, więc pójdziesz tak do dyrektora Black! Trzebabyło pomyśleć o ubiorze, zanim wsadziłeś te robaki do rur kanalizacyjnych! – ztakimi między innymi okrzykami, cała piątka wyszła z wieży, zatrzaskując posobie obraz. Dopiero, gdy McGonagall wyszła z Pokoju Wspólnego, wszyscyośmielili się wybuchnąć śmiechem. Potem zaczęło się opowiadanie nam, co nasciekawego ominęło. Podobno, gdy przyszła i zaczęła się na nich drzeć, Potteromieszkał zauważyć, że robak chodzi jej po głowie, co tylko doprowadziło ją dobiałej gorączki. Później cały czas na nich krzyczała. Gdy zorientowała się, żenie ma Blacka, zaczęła przeszukiwać ich dormitorium, jednak nie znalazła go,więc wytargała ich z pokoju z zamiarem odwiedzenia dyrektora. Wszyscy byliciekawi, co na to powie Dumbledore, bo był znany ze swojego łagodnegousposobienia oraz poczucia humoru. Wszyscy postanowili czekać, aż wrócą, żebysię dowiedzieć, ale ja byłam trochę śpiąca, więc poszłam do dormitorium i bezzaglądania do łazienki położyłam się spać.

Następnegodnia obudziłam się przez 8. Wszystkie dziewczyny spały jeszcze, a przynajmniejtak mi się wydawało. Poszłam do łazienki, gdzie sprawdziłam, co leci z kranu.Ku mojej uldze poleciała woda. A więc ktoś w nocy naprawił „mały” defekt, za cobyłam temu komuś naprawdę wdzięczna. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się, poczym wyszłam z łazienki. Wydarzenia z wczorajszego dnia poprawiły mi trochęhumor i sprawiły, że zapomniałam o sprawie z Potterem i Rachel. Gdy otworzyłamswój kufer, w oczy rzucił mi się na wpół rozpakowany prezent od Rogacza.Westchnęłam i włożyłam go głębiej, po czym zamknęłam kufer. Usiadłam na łóżku,rozglądając się po dormitorium.

-Lily?– podskoczyłam na dźwięk swojego imienia. Odwróciłam głowę w stronę łóżka, skąddochodził głos.

-Jakcię obudziłam, to przepraszam. – mruknęłam.

-Nieśpię już dość długo. – odpowiedziała. – Obudziłam się nawet zanim ty wstałaś. –uśmiechnęła się.

-Myślałam,że wszystkie jeszcze śpicie. – odparłam, obserwując ją.

-Wsumie to całą noc nie mogłam zasnąć. – dziewczyna usiadła na łóżku i spuściłaczerwoną głowę w dół. – Coś mi nie daje spokoju. – wyznała cicho. Serce mitrochę mocniej zabiło, bo jakoś dziwnie wydawało mi się, że chodzi o mnie. Niechciałam się jej pytać o nic, ale było mi strasznie głupio. Szczególnie, żewczoraj ją tak potraktowałam, a ona w sumie nic mi nie zrobiła złego.

-Oco chodzi Rachel? – spytałam w końcu po krótkiej walce z samą sobą. Podniosłana mnie wzrok. Już wiedziałam, że chodzi o mnie.

-Ociebie. – potwierdziła moje podejrzenia. Przełknęłam ślinę. Ciągle niewiedziałam, o co jej chodzi, a nie chciałam sama się wsypać z Potterem.

-Jeślichodzi ci o wczorajszy dzień, to…

-Niedo końca o to. – przerwała mi. – To znaczy, rozumiem twoje zachowanie względemmnie. Mogłaś być zła, mieć parszywy humor, ja się wtrąciłam, miałaś prawo sięzdenerwować. Ale o co ci chodziło z tym, że mam przestać być naiwnie ślepa? – zjednej strony odetchnęłam z ulgą, że nie zorientowała się o sytuacji zPotterem, ale z drugiej miałam nie lada problem, żeby wybrnąć z tego.Westchnęłam i spojrzałam na nią.

-WieszRachel, ja wczoraj byłam w okropnym stanie i… i mogłam powiedzieć coś, co wsumie nie jest prawdą. – mówiąc to, sama nie wiedziałam, do czego dokładniezmierzam, ale wiedziałam, że z daleka śmierdzi to wielkim kłamstwem. Dziewczynazmarszczyła brwi nie wiedząc, o co mi chodzi. Problem tkwił w tym, że ja samanie wiedziałam. Dużo prościej by było, gdybym nie była takim tchórzem i z górypowiedziała całą prawdę. Że tak naprawdę chodziło o Pottera i mnie i to, cojest między nami. Albo raczej, co było. Jednak nie miałam odwagi jej tegopowiedzieć, więc musiałam na szybko wymyślać wymówkę. – Widzisz, gdy jestemwściekła, sama nie wiem, co mówię. To znaczy wiem, ale za wszelką cenę chcęzranić kogoś, kto mnie chociaż trochę zdenerwuje. No i chciałam ci jakośdopiec, ale nie miałam jak, bo nie zrobiłaś nic takiego, co można byłoby użyćprzeciwko tobie. Sama dokładnie nie wiem, co chciałam osiągnąć, mówiąc, żejesteś naiwna i ślepa.

-Naiwnieślepa. – poprawiła mnie.

-Nowidzisz, nawet nie pamiętam, co dokładnie powiedziałam. – roześmiałam się,trochę nerwowo.

-Nawetnie wiesz, jak się cieszę, że to nic poważnego. – na jej twarz powrócił tendziecinnie radosny uśmiech. – Naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, jak sięzamartwiałam tymi słowami.

-Nonie przesadzaj. – uśmiechnęłam się lekko. – Nie mogłaś nie spać przez całą noc,tylko przez jakieś tam moje głupie słowa.

-Wiesz,ja cię traktuję, jak kogoś więcej, niż tylko bliską koleżankę. – wyznała,przygryzając wargę. – I wiem, że nigdy nie doradziłabyś mi źle. Dlatego tak sięzmartwiłam wczoraj. Może to śmieszne i na pewno będziesz się ze mnie nabijała,ale doszłam do takich dziwnych wniosków, że chodzi ci o Jamesa. – po tychsłowach, prawie zamarłam. Patrzyłam na nią i starałam się nic nie pokazywać natwarzy. Zresztą, byłam tak dziwnie zdenerwowana, że wszystkie mięśnie twarzymiałam napięte.

-J-jako Jamesa? – odchrząknęłam, próbując zatuszować ten wewnętrzny lęk, żedziewczyna odkryje w czym sęk. Ona roześmiała się serdecznie, co trochę mnieuspokoiło.

-Nowidzisz, ja jestem taka, że strasznie wszystko biorę do siebie. Jak wczoraj mipowiedziałaś o tym naiwnie ślepa i w ogóle, że od niedzieli, czyli od naszegobabskiego wieczoru, gdy zwierzałam się wam z takich trochę prywatnych spraw,miałaś zły, wręcz paskudny humor, to od razu skojarzyłam sobie pewne fakty.Wiesz, to, jak Rogaś składał ci życzenia sam na sam, ten prezent, którego dodzisiaj nie otworzyłaś no i ten tekst o naiwnie ślepej. W sumie tutaj nic nieukłada się w całość, bo brzmiałoby to, jak jakaś niestworzona historia, ale takmi się ubzdurało, że pomiędzy tobą, a Jimem coś jest. – z powrotem wewnątrzmnie rozsiała się panika. Nie wiedziałam, co miałam ze sobą zrobić. Cośpodpowiedziało mi, żebym się zaśmiała, więc to zrobiłam. Znowu wyszło trochęnerwowo, ale ona wcale tego nie zauważyła. – Wiem, że jestem głupia, alenaprawdę. Dołączyłam niedawno i może nie wiem, o kilku rzeczach. Może kiedyścoś was łączyło i jeszcze nie zgasło? Tzn, broń Boże tak nie myślę już, bo mnieuspokoiłaś, ale takie właśnie miałam myśli. Jednak chciałam być w porządkuwobec ciebie i wolałam spytać, niż potem podejrzewać niesłusznie. – uśmiechnęłasię, a ja odwzajemniłam uśmiech.

-Rozumiem.– wydukałam z siebie. – Rachel, ja… - zaczęłam i urwałam. Zaczęło mnie gryźćsumienie. Ona jest wobec mnie taka w porządku, a ja co robię? Rachel uważa mnieza kogoś bardzo ważnego, a ja w sumie po kryjomu żywię do niej ogromną niechęć.Za co? Za to, że jest z Potterem. Może ona wcale nie jest taka głupia, jak namsię wydawało? Chociaż, gdyby nie była, to by mi tego nie mówiła tak otwarcie.No i z góry jest przekonana, że gdyby coś było, to bym jej to powiedziała.Rachel była strasznie naiwna i naprawdę ślepa. Doskonale wiedziałam, co mówiłamwczoraj, chociaż wcale nie chciałam tego powiedzieć, żeby uniknąć właśnietakiej rozmowy. Dziewczyna obserwowała mnie uważnie, z lekkim uśmiechem. Po razkolejny schowałam swój honor głęboko i postanowiłam się nie przyznawać.Wiedziałam, że gdyby ona się dowiedziała całej historii o mnie i Jamesie oraz omoich uczuciach do niego, od razu by z nim zerwała, żebym to ja mogła zająć jejmiejsce. Byłam o krok od szczęścia, bo czy to nie byłoby szczęście, gdybymmogła do woli całować i przytulać Pottera, na którym mi tak cholernie zależało?Jednak zrezygnowałam z tego. Wiedziałam, że skutki mogą być fatalne i dla mniei dla niej i dla niego, ale nie miałam w sobie tyle odwagi, żeby to zrobić.Przywołałam na twarz uśmiech. – Rachel, wiem, że to może tak wyglądać. –zaczęłam na nowo. – My z Jamesem znamy się już baaaardzo długo. Może to takwygląda, ale to naprawdę tylko wygląda. Zapewniam cię, że między nami nic, pozabliskim koleżeństwem, nic nie ma.

-Przecieżjesteście przyjaciółmi. – oponowała z uśmiechem. – Zawsze, gdy na was patrzę,myślę sobie: „jak ja bym chciała mieć takiego przyjaciela chłopaka. Jak ja bymchciała mieć z kimś takie relacje, jak oni.”. Wiem, że jesteś dla Jamesa ważna,nawet bardzo ważna, bo cały czas o tobie mówi. – uśmiechnęła się, nie wiedząc,że moje serce zaczęło mocniej bić. – On cię uwielbia Lily. – uśmiechnęła się. –A ja się cieszę, że ma taką dobrą przyjaciółkę, jak ty. Przepraszam, że takmyślałam. Powinnam się zorientować, że skoro tyle lat się znacie, to gdyby cośbyło na rzeczy, już dawno byście byli razem. – uśmiechnęłam się sztywno. – Noto ja lecę do łazienki, a ty budź dziewczyny. – wyszczerzyła zęby i zeskoczyłaz łóżka, pozostawiając mnie samą ze swoimi wyrzutami sumienia. W momencie,kiedy ona zamknęła za sobą drzwi do łazienki, poczułam się najgorszą osobą naświecie i… kompletnie się rozkleiłam. Swoim płaczem obudziłam resztę dziewczyn.Kate i Angela od razu podbiegły do mnie, zapominając o tym, że chwilę wcześniejspały sobie smacznie. Laura i Cassie patrzyły na pół zaspane, na półprzestraszone, że coś mi się stało. W trakcie, gdy Kate zasłaniała kotary wokółłóżka, Angelina położyła się obok mnie i przytuliła. Czarna pokazała na drzwiod łazienki i nakazała pozostałym dwóm dziewczynom dyskrecję przed Rachel, naco one pokiwały głowami. Kate położyła się po mojej drugiej stronie i równieżprzytuliła. Łkałam przez chwilę, ale gdy usłyszałam, że nowa wyszła z łazienki,od razu przestałam. Czerwonowłosa wesoło zagadała do Cassie, po czym zniknęła zdormitorium, nie zauważając nawet braku moich dwóch przyjaciółek. Ktoś wszedłdo łazienki i wtedy z powrotem zaczęłam płakać. Długo nie potrafiłam sięuspokoić, ani powiedzieć nawet słowa. Ani Chuda, ani Bridge nie naciskały,tylko cierpliwie czekały, aż się wypłaczę. Dopiero, gdy się trochę uspokoiłam,spytały, co się stało. Opowiedziałam im całą rozmowę z Rachel, co chwilapopłakując.

-Niepłacz, to nie twoja wina. – powiedziała Kate, głaszcząc mnie po głowie. – Towszystko jego wina. To przez niego musisz tak kłamać i oszukiwać. Gdyby on odpoczątku prowadził czystą grę, wszystko byłoby okej.

-Niemów tak. – przerwałam jej i pociągnęłam nosem. Wstałam do pozycji siedzącej iwytarłam łzy z mokrej twarzy. – Przepraszam, że się tak rozkleiłam.- mruknęłam.Nie chciałam słuchać, że to wszystko nie moja wina. Doskonale wiedziałam, żetak nie było. Doceniałam to, że próbowały mi pomóc i pocieszyć, ale nie tegopotrzebowałam. Ktoś musiał mi nieźle kopnąć w tyłek i powiedzieć, że zachowujęsię, jak ktoś niewarty niczyjej uwagi. A ja doskonale znałam kogoś takiego,który prosto w oczy potrafił mi powiedzieć, kiedy się zachowuję źle. – Muszęlecieć znaleźć kogoś. – oznajmiłam i wstałam z łóżka. Nie przejmowałam się tym,że byłam cała rozmazana od płaczu, że miałam napuchnięte oczy i że ogólniewyglądałam okropnie. Wyszłam z dormitorium, chwytając w biegu swoją torbę zksiążkami, pozostawiając osłupiałe dziewczyny w moim łóżku. Przebiegłam przezPokój Wspólny, nie zwracając na nic i na nikogo uwagi. Po pierwsze, bardzo misię śpieszyło, po drugie nie chciałam, żeby Rachel albo Huncwoci zobaczyli mniew takim stanie. Spojrzałam na zegarek. Było kilka minut przed 9, więc za chwilęzaczynało się śniadanie. Jak najszybciej zbiegłam do Sali Wejściowej i stanęłamz boku, obserwując drzwi do Wielkiej Sali. Nie musiałam długo czekać, bywychwycić osobę, której szukałam. Zaczęła ona właśnie otwierać drzwi, więcpodbiegłam i pociągnęłam ją za rękę, zaciągając w jeden z bocznych korytarzy.Gdy znaleźliśmy się w bezpiecznej odległości od ciekawskich oczu i uszu,odwróciłam się twarzą do niego. Spojrzał na mnie i od razu się skrzywił.

-Wyglądaszokropnie. – stwierdził.

-Gdybymmogła dodawać punkty innym prefektom, właśnie zarobiłbyś 5 dla Ravenclaw’u zaspostrzegawczość. – odburknęłam sarkastycznie.

-Znowujakieś problemy? – spytał znudzony, nie zwracając uwagi na moją wypowiedź.

-Potrzebujęcię. – mruknęłam cicho.

-Czylinic nowego. – wzruszył ramionami. – Tylko pospiesz się, bo głodny jestem. –dodał po chwili. Nie zwróciłam uwagi na jego uszczypliwości. Wiedziałam, żezawsze rano przed śniadaniem jest w złym humorze. Westchnęłam i opowiedziałammu o mojej rozmowie z Rachel. Po wysłuchaniu całej opowieści, Luke westchnął zrezygnacją. – I co chcesz, żebym ci powiedział? Że to nie twoja wina, tylkoPottera? Chciałbym, ale musiałbym skłamać, a to nie leży w mojej naturze. –skrzywił się lekko i usiadł na ziemi, wyciągając coś z kieszeni. Tym czymśokazały się papierosy. Mugolskie papierosy. Wsadził jednego do ust i odpaliłróżdżką. Zrobiłam oburzoną minę i już chciałam coś powiedzieć. – Nie waż się migo zabrać, ani nawet mnie zrugać za to. To mój przedostatni, a do wyjścia dowioski daleko. Zawsze palę wieczorem, ale właśnie odebrałaś mi moje śniadanie,więc nie mam wyboru. – uprzedził mnie z jakimikolwiek upomnieniami. Westchnęłamcicho i usiadłam obok niego.

-Przynajmniejstaraj się na mnie nie chuchać. – mruknęłam. Jak mogłam się spodziewać, blondynzaciągnął się, odwrócił twarz w moją stronę i wypuścił cały dym prosto na mnie.Widząc moją oburzoną minę, roześmiał się.

-Twojeżyczenie jest dla mnie rozkazem. – powiedział kpiącym tonem. – Wracając dosprawy. Dziwi mnie to, że Lily Evans, taka odważna, harda, wyszczekana, dumna,ponoć kobieta z klasą, boi się wyznać swoich uczuć. Dziwi mnie to nie zewzględu na to, że mogłabyś wtedy uszczęśliwić nie tylko siebie, ale głównie zewzględu na to, że dajesz tej dziewczynie cierpieć. Im dłużej ona będzie wniewiedzy, tym trudniej tobie będzie się przyznać i tym ciężej będzie jej, jakon już z nią skończy. A skończy na pewno, uwierz mi. Bycie z kimś, kogo się niedarzy żadnym głębszym uczuciem jest męczące. Szczególnie, że osoba, na którejkomuś zależy jest cały czas obok i odwzajemnia tego kogoś uczucia. Po pierwsze,zachowujesz się wobec tej całej Rachel, jak ostatnia szmata, szczególnie biorącpod uwagę fakt, że ona tobie ufa. Po drugie jesteś cholernym tchórzem Evans. Inaprawdę wszystkim bym tą łatkę przykleił, tylko nie tobie. Wiesz co jest wtobie najzabawniejsze? Że wydajesz się być strasznie silną osobą, taką nie dozłamania, a w głębi jesteś krucha, jak szkło. Wystarczy jeden głupi Potter iwszystkie twoje fundamenty, wartości i wszystko inne po prostu się zawalają,jak domek z kart. Ty go naprawdę kochasz, co? – po jego słowach popatrzyłam naniego, jak na wariata.

-Ilerazy mam powtarzać, że ja go nie kocham. To jest po prostu…

-Mocnezauroczenie, ta? – dokończył za mną ironicznie, zbijając mnie z tropu. – Niewiem, czy wiem, co to prawdziwa miłość. Nie jestem w stanie określić, czy ty gonaprawdę kochasz, ale wydaje mi się, że jeśli wszystko, w co wierzyłaś,wszystkie idee, wartości, cele, cała twoja osoba, twój charakter, zmieniają sięi załamują pod wpływem jednego człowieka, to myślę, że to nie może być poprostu mocne zauroczenie. Sam nie wiem i chyba nigdy nie zgadnę, dlaczegoakurat to Potter, bo po tobie spodziewałbym się kogoś bardziej rozwiniętego,ale widocznie coś w tym musi być. Jeśli chodzi o samą Rachel, czy jak jej tam,to głupszej dziewczyny mury tego zamku chyba nie widziały. Gryffindor to sięchyba w grobie przewraca. Tyle dobrze, że nie trafiła do Ravencalwu, bo pomyślałbym,że Tiara Przydziału kompletnie straciła rozum. – chłopak skończył palićpapierosa i różdżką spalił to, co zostało. – Chociaż w sumie, podobno wGryffindorze mieszkają odważni. – zmierzył mnie dziwnym wzrokiem. – Przy tobieteż chyba zaszła pomyłka. – dodał, za co zarobił kuksańca w bok.

-Jakbyła na twojej głowie, to chyba od razu wykluczyła możliwość bycia Gryfonem. –mruknęłam. – Nie tylko ja mam problem z wyjawieniem swoich uczuć. –przypomniałam mu.

-Aleja jestem w całkowicie innej sytuacji. – burknął lekko rozzłoszczony.

-Aja widzę małe prawdopodobieństwo. – odparłam. – Jakby nie patrzeć Rachel uważamnie za przyjaciółkę, a mi zależy na jej chłopaku. O ile mi wiadomo, Jasperteż…

-Zamknijsię. – warknął nieprzyjemnie.

-Proszę,proszę, pan Nic-Mnie-Nie-Rusza denerwuje się, gdy rozmowa schodzi na jegotemat. – cmoknęłam i uśmiechnęłam się złośliwie.

-Przyszłaśdo mnie się wyżalić, czy mnie denerwować? – spytał ze złością.

-Przyszłamdo  ciebie po radę. – uśmiechnęłam się. –Ale tobie też przydałaby się czyjaś rada. – dodałam, obserwując jego reakcję.

-Niepotrzebuję niczyich rad. A już na pewno nie chcę ich od osoby niestabilnejemocjonalnie, która nie potrafi uporać się z własnymi problemami. – odparłniemiłym tonem. Roześmiałam się serdecznie.

-Widzisz,mój drogi, tak się składa, że ja również słucham rad od człowieka, którypodobnie do mnie nie umie poradzić sobie z własnym życiem uczuciowym i powiemci, że naprawdę wychodzi mi to na dobre. – uśmiechnęłam się. – Może ty teżspróbujesz takiej terapii?

-Jeszczesłowo, a obiecuję, że potraktuję cię Cruciatusem. – warknął. – Może powrócimydo tematu o tym, jak bardzo nie fair się zachowujesz wobec biednej, zakochanejdziewczyny, to stopień twojego dobrego humoru trochę zmaleje? – pomimo prawdziwościjego słów, nadal miałam uśmiech na twarzy. Wstałam z ziemi i popatrzyłam naniego łagodnie z góry.

-Możei jestem kiepską przyjaciółką dla Rachel, może i zachowuję się wobec niej, jakostatnia świnia, ale za to mam najwspanialszego przyjaciela, który wobec mniezawsze jest w porządku. – rzekłam spokojnie i zaczęłam iść w stronę WielkiejSali, pozostawiając go z samym sobą. Wiedziałam, że takie teksty działają mu nanerwy, bo nie wie, jak ma odbierać takie komplementy i wcale się nie myliłam,że poruszyło go to lekko. Usłyszałam, jak wstaje z ziemi i dogania mnie.

-Hej,bez takich mi tutaj! – powiedział oburzony. Mój uśmiech się poszerzył jeszczebardziej, a jego mina stała się trochę mniej naburmuszona. – A niech cię szlagEvans trafi. – burknął zmieszany.

-Uwielbiam,kiedy nie wiesz, co powiedzieć. – wyszczerzyłam zęby.

-Jeszczejedno słowo, a przyrzekam, że naprawdę dostaniesz tym Cruciatusem. – warknął,sprawiając, że roześmiałam się serdecznie.