48. Urodziny II.

Impreza trwała w najlepsze. Alkohol wypity przezbawiących się zaczął skutkować u niektórych balujących i pojawiło się parę zgonów.Pzechodziłam właśnie obok jakiejś dziewczyny, która wymiotowała przez okno.Skrzywiłam się na ten widok i poszłam dalej, szukając kogoś, z kim mogłabymporozmawiać. Sama nie wypiłam dużo. Szczerze powiedziawszy nie chciałamzgonować na własnej imprezie, która wprowadzała mnie w pełnoletność. ZobaczyłamKate odpoczywającą na fotelu, w rogu pokoju. Podeszłam do niej, usiadłam obok iuśmiechnęłam się. Ona zrobiła to samo.

-Jak się podoba impreza ? – spytała, obserwując zdaleka Syriusza, który razem z Rogaczem i Peterem pochłaniał ogromne ilościciastek na wyścigi.

-Jest świetna. Najlepszy dzień, jaki mnie spotkał w tymroku szkolnym. – odparłam zgodnie z prawdą. – Wiesz Kate, cholernie mi ciebiebrakowało. – powiedziałam po chwili ciszy. Ona spojrzała na mnie i uśmiechnęłasię lekko.

-Mi ciebie też. Co z tego, że jestem z Syriuszem, skoronie mogłam się tym podzielić z najlepszą przyjaciółką. To nie było to samo. Niemiałam komu opowiadać, jak bardzo jestem szczęśliwa, kiedy się na niegowściekam, ani nawet uczcić tego wszystkiego.

-I jestem ci winna ogromne przeprosiny za tę całą sytu...

-Daj spokój Lily, już przepraszałaś. – przerwała miczarnowłosa.

-Ale i tak musimy pogadać o tym wszystkim. – rzekłam,mrugając oczami.

-Wiem. – westchnęła ciężko. – Ja tylko mówię, że niemusisz przepraszać. W ogóle nie musisz. Syriusz miał od początku rację. Jarobiłam mu na złość, spotykając się z jego bratem. Nie byliśmy razem, miałaśpełne prawo robić, co ci się podoba. A poza tym, powinnam wiedzieć, że międzywami nic nie ma, powinnam cię od początku posłuchać. W ogóle, jeśli miałam sięwściekać, to nie tylko na ciebie, ale i na Syriusza, albo głównie na niego.Zwaliłam całą winę na ciebie, pozwoliłam, żeby moja najlepsza przyjaciółkaborykała się z takimi problemami sama, na dodatek przeze mnie. Poza tym, niebyłam przez cały czas z tobą, gdy kręciła się ta cała sprawa z Potterem.Zawaliłam na całej linii, a jeszcze wyszłam z tego najlepiej ze wszystkich. –spojrzałam pytająco na nią. – Gdyby nie ten pocałunek pomiędzy tobą, aSyriuszem nie zrozumiałabym nic, nie nauczyłabym się niczego. Dzięki temuuświadomiłam sobie, jak ważny jest on dla mnie. Ty byłaś tą pierwszą, z którąsię całował, odkąd był ze mną i wtedy we mnie ugodziła ta bolesna prawda, że onw końcu może mieć inną. Zrozumiałam, jak on się czuł przez cały czas, gdy jasobie romansowałam z każdym pokolei i na dodatek z jego bratem, któregonienawidzi przecież. Lily zawdzięczam ci to, że teraz jestem z nim wszczęśliwym związku, a ty byłaś sama przez tyle czasu. Przez tyle tygodni.

-Nie przesadzaj. – przerwałam jej z uśmiechem. – MiałamAngelinę, Remusa, Syriusza no i od niedawna Luke’a. – mruknęłam, chociażwiedziałam, że mimo wszystko to Kate zawsze była mi najbliżej.

-Nagorsze jest to, że nie ma takiej rzeczy, której bymnie zrobiła, żeby ci to w pełni wynagrodziła. – spuściła głowę w dół.

-Kate przestań. – powiedziałam spokonie i położyłam jejrękę na ramieniu. – Przecież to wszystko, co się stało było moją winą. Pomimotego, jak się zachowywałaś wobec Łapy, wiedziałam, jak bardzo ci na nim zależy.Pomimo całej sytuacji, jak bardzo źle i zrozpaczona bym się nie czuła wtedy, wtej klasie, nie powinnam była dopuścić, ani sprowokować takiej sytuacji, jakamiała miejsce. Owszem, przyznaję, że trochę to było niesprawiedliwe, że i ty iRogacz obraziliście się tylko na mnie, ale cały czas żyłam w przekonaniu, że tojest moja zasłużona kara. Nie miałam i nie mam o to do was pretensji. I wiem,że po tym wszystkim niełatwo będzie ci odbudować zaufanie do mnie.

-Nie Ruda. Wręcz przeciwnie. Zbyt długo cię znam i zbytdobrze, żebym straciła do Ciebie zaufanie. A przez całe to nieodzywanie się i napiętąsytuację zrozumiałam, że jesteś dla mnie najważnieszą osobą i naprawdęstrasznie odczułam brak ciebie. Już od dawna przestałam się na ciebie gniewać,co podejrzewam nieraz ci powiedzieli Huncwoci.

-I tak wiem, że przez nabliższy czas, ile razy spojrzyszna mnie i Syriusza rozmawiających, to niezależnie, czy będziesz chciała, czynie, będziesz się obawiała. Chociaż jeden pocałunek to nie jest wielka sprawa,ale wywołał on zbyt dużo kontrowersji i zbyt dużo się popsuło, żeby Twój rozumgo ot tak zbagatelizował.

-Myślisz, że już nigdy nie będzie między nami tak, jakkiedyś ? – spytała z nutką strachu w głosie. Uśmiechnęłam się łagodnie.

-Będzie. Nawet lepiej. Tylko po prostu potrzebujemyczasu, żeby wszystko naprawić. Ja już tak przywykłam do myśli, że cięstraciłam, że teraz trudno mi będzie się przyzwyczaić, że jesteś. Trudno, alenawet nie wiesz, jak mnie to cieszy i jaką radość sprawia.

-Wiesz, że cię kocham ? – spytała dziewczyna iprzytuliła się do mnie.

-Ja ciebie też. – odpowiedziałam. Pogłaskałam ją powłosach i zamknęłam oczy, dziękując Bogu za to, że wszystko się skończyło.

Dochodziła 5 nad ranem, a mojeurodzinowe party trwało, a towarzystwo chyba wcale nie miało ochoty sięrozejść. Ja sama byłam już trochę zmęczona i, nie ukrywam, podpita. Nogi mniebolały od nieustannego tańczenia, ale humor jak najbardziej dopisywał.Siedziałam na parapecie i obserwowałam bawiących się gości. Jedni spali rozłożenina fotelach przed kominkiem, inni rozmawiali, pili i jedli, a jeszcze inniwytrwale tańczyli na parkiecie w rytm powolnej, smętnej muzyki. Zagapiłam się wtą ostatnią grupkę, wśród których znaleźli się Kate z Syriuszem, Angelina zJasperem i oczywiście Potter z Rachel. Przez chwilę obserwowałam pierwszą parę,która tańczyła przytulona do siebie. Łapa obejmował dziewczynę w talii, a Katebyła w niego wtulona, opierając głowę na jego obojczyku. Oboje mieli zamknięteoczy i widać było, że wczuwają się w taniec. Przeniosłam wzrok na Gryfonkę iKrukona, którzy patrzyli sobie w oczy i rozmawiali cicho. Chuda co chwilawybuchała perlistym śmiechem. Wyglądała naprawdę na szczęśliwą. Długie, brązowewłosy miała rozpuszczone, a oczy świeciły się zdrowym blaskiem. Trochę więcejuwagi poświęciłam ostatniej parze, która mnie interesowała. Chyba nie trzebamówić, o kogo chodzi. I o ile tamte dwie pary wyglądały przeuroczo, tak Potteri nowa wydawali się być daleko od siebie. Ona była do niego przytulona i wyraźniewidać było, że szaleje za nim. Ale Rogacz miał bardzo znudzoną minę i rozglądałsię wokół, w ogóle nie zwracając uwagi na swoją dziewczynę. Wbrew pozorom takiwidok wcale mnie nie ucieszył. Denerwowało mnie zachowanie okularnika, którynajzwyczajniej w świecie bawił się jej uczuciami. Sama nie byłam święta, jednakto nie ja kazałam mu wplątywać się w związek z Rachel. Westchnęłam cicho.Wiedziałam, że i ja przyczyniałam się do tego wszystkiego. Wystarczyprzypomnieć sytuację jeszcze z nocy dzisiejszej, gdy czerwonowłosa prawie nasnakryła na dwuznacznej scenie. Gdyby nie to, że była taka głupiutka i naiwna napewno zorientowałaby się, że to, co widziała wcale nie było zwykłym składaniemżyczeń. Pomiędzy mną, a Potterem wyraźnie iskrzyło, tego nie mogłam zaprzeczyć.Pozostało mi jedynie zadać pytanie, czy z jego strony jest to szczere, czytylko bawi się mną, wiedząc, jak na niego reaguję. Mój stan podchmielenia wcalenie sprzyjał takim myślom, jakie mnie nachodziły. A przyznam, że nachodziłyróżne. Od walnięcia porządną drętwotą w dziewczynę, aż do zwykłego przywaleniajej w nos. Wiedziałam, że nie jest ona niczemu winna, jednak widok jej,przytulonej do mojego Jamesa,przyprawiał mnie o mdłości i nienawiść do niej. Zaraz, zaraz… czy ja pomyślałam„mojego”? No tak, najzwyczajniej w świecie alkohol zaczął działać corazbardziej odczuwalnie. Chyba najwyższa pora na to, żeby zwinąć się dodormitorium i położyć spać, byleby nie widzieć i nie myśleć o Potterze, cowcale nie było łatwe. Jednak, gdy zdałam sobie sprawę, że niemyślenie o nimjest cholernie trudne, próbowałam się powstrzymać, żeby nie wprowadzić moichniecnych planów w życie i nie zrobić nic głupiego. Zabawne (albo i nie), że gdyczłowiek jest pijany, robi rzeczy, których by na pewno nie zrobił na trzeźwo.Na przykład zmienić kształt nosa Rachel na trochę bardziej krzywy. Nie, nie,nie Evans. Opanuj się. Wiedziałam, że muszę się ruszyć stąd i iść do łóżka,jednak myśl, że mogę swobodnie obserwować Pottera, zatrzymywał mnie na tymcholernym parapecie. Rogacz chyba zauważył, że im się przyglądam, bo szepnąłcoś Rachel i wskazał na mnie. Ona zwróciła wzrok w moją stronę i uśmiechnęłasię, kiwając ochoczo głową. Przestali tańczyć i podeszli do mnie, trzymając sięza ręce. A ja zastanawiałam się, czy to odpowiedni moment, by wyciągnąć różdżkęi…

-Cześć Lily. Jako solenizantka,koniecznie musisz zatańczyć z Jamesem. – odezwała się dziewczyna i wyszczerzyłazęby, wskazując na bruneta, który uśmiechał się dwuznacznie. Jednak nie takazła ta dziewczyna. Tfu! Musiałam w tej chwili wytrzeźwieć i odmówić. Wzięłamoddech, wypuściłam powietrze i spojrzałam na nich, próbując się uśmiechnąć.

-To miłe, ale mnie już nogi boląod tańca. – powiedziałam przepraszającym tonem. Te orzechowe oczy wpatrywałysię we mnie, co wcale, a wcale nie ułatwiało mi zadania odmowy.

-Ale są twoje urodziny! Nie mamowy, żebyś z nim nie zatańczyła! Wiesz, że już z wszystkimi to robiłaś, tylkonie z nim? – roześmiała się nowa i spojrzała na mnie wyczekująco. Potter nieodzywał się, tylko patrzył ze stoickim spokojem i zbyt pewnym uśmiechem.Wyglądał w tym momencie szalenie przystojnie i naprawdę mało brakowało, żebymmu się nie rzuciła w ramiona i zaczęła całować. Cholera Evans, co się z tobądzieje?!

-Ale ja naprawdę nie mam jużsiły. James się nie obrazi, gdy odmówię i zatańczę na innej imprezie. –powiedziałam, z trudem wyrzucając z siebie te słowa.

-Ale ty nie masz prawa decyzji. –fuknęła zadowolona. – Masz z nim zatańczyć i koniec kropka. – zobaczyłam błyskw oku Pottera.

-Rachel, uwierz, że bymzatańczyła, gdybym tylko była w lepszej formie, ale nie dość, że mnie nogibolą, to jeszcze mam taki helikopter w głowie, że nie uwierzysz. – wymruczałam,zgodnie z prawdą (oczywiście częściową, bo zatańczyć mogłam w każdej chwili,jeśli moim partnerem miałby być Potter).

-Nie obchodzą mnie twojetłumaczenia. – rzekła i wzięła mnie za rękę. – Marsz na parkiet. – wręczwyrwała mnie z parapetu i wcisnęła Jamesowi w ramiona. W tym momencie piosenka,która leciała zmieniła się na inną, bardzo dobrze mi znaną.

-Ale… - zaczęłam, jednak onapomachała nam i zniknęła, zdaje się, że do łazienki, pozostawiając nas samych.Westchnęłam głęboko.

-Cześć Evans. – przywitał mnieokularnik. Od razu poczułam zapach perfum, które tak bardzo uwielbiałam i którewcale nie ułatwiały mi zadania powstrzymania się od zrobienia tych wszystkichgłupich rzeczy, które chodziły mi po głowie. Położył mi ręce na swojej szyi, amnie objął delikatnie w talii. – Pamiętasz tą piosenkę? – spytał. Przygryzłamwargę. Pamiętałam. To była piosenka, do której tańczyliśmy, udając przedAdamem, że jesteśmy parą. Zabawne, że teraz musimy udawać, iż między nami nicnie ma. Chociaż, czy to było choć trochę zabawne? Dla mnie nie. Szczególnie, żefakt, iż jestem trochę podpita nieustannie przypominał o uczuciach żywiących doJamesa. Starałam się, jak mogłam, żeby nie patrzeć na niego, nie myśleć. Alejak to miałam zrobić? Z jednej strony cieszyłam się, że mogę do dotknąć, bokażdy, nawet najmniejszy dotyk, sprawiał niesamowitą przyjemność. Jednak z drugiejstrony wiedziałam, że jest dla mnie niedostępny i nie powinnam tak na niegoreagować, co wprawiało mnie w podły nastrój. Wiedziałam, co ze mną robi, a itak wpadałam w jego sidła i robił ze mną, co tylko chciał. Gdzie do cholerypojawiła się ta silna Evans sprzed roku? Jakbym rok temu zobaczyła siebie w takbeznadziejnej sytuacji, będącej tak bezbronną wobec Pottera, walnęłabym się w twarz i powiedziała „Co ty odpierdalaszidiotko?!”. Teraz, choćbym nie wiem jak bardzo wiedziała i widziała, że źlepostępuję, nie robiłam nic, by się skarcić. Tańczyliśmy w ciszy, wpatrując sięsobie w oczy. Miałam taką ochotę go pocałować, jak nigdy. Czułam się, jakbyśmybyli kochankami, którzy nie mogą okazać sobie skrywanych uczuć, chociaż takbardzo tego chcą i się pragną. Brzmiało to jak scenariusz mugolskiego filmu ośredniowiecznej księżniczce i zakazanym dla niej rycerzu, ale tak właśnie sięczułam. Czułam się tą pieprzoną księżniczką, która pomimo swoich uczuć, niemogła nic zrobić. Już sama nie wiedziałam, czyja to była wina, że stało sięwłaśnie tak, a nie inaczej. Że patrząc w te orzechowe oczy, z sercem bijącymniepoprawnie szybko, nie mogłam nawet musnąć jego ust, które wydawałoby się, żetylko na to czekają. Jednak to, co mnie najbardziej przeraziło to fakt, że mojeuczucia są tak mocno odczuwalne. Wiedziałam, że coś do niego czuję, że mam doniego ogromną słabość, jednak alkohol potęgował to wszystko i sprawiał, żebyłam jeszcze bardziej bezbronna wobec niego. Cokolwiek w tej chwili by niezrobił Potter, oddałabym się temu wręcz z radością, szaloną radością. I chociażto było tak strasznie niepoprawne i przerażało mnie, nie mogłam na to nicporadzić. Pytanie, które powinnam zadać, to z jakiego, do cholery, źródła tosię bierze. Czułam jego oddech na swojej twarzy, byłam tak blisko. Chciałamjednocześnie się do niego zbliżyć i uciec. W głowie mi szumiało od alkoholu.Czułam się bardzo niepewnie i bezradnie. Byłam naprawdę bardzo blisko tego,żeby go pocałować, jednak od tego uratował mnie koniec piosenki. Puściłam chłopakai bez słowa pożegnania opuściłam parkiet. Do oczu cisnęły się łzy, alezacisnęłam zęby i nie pozwoliłam im wyjść. Wiedziałam, że muszę zacząć byćtwarda. Nie mogłam się rozklejać nad sobą. Skierowałam się do dormitorium. Podrodze ktoś mnie zaczepił.

-Ruda, gdzie idziesz? – spytałaChuda.

-Jestem zmęczona, idę dodormitorium. Wy się bawcie dalej. – mruknęłam i pognałam dalej. Byle jaknajdalej od Pottera i wszystkich uczuć do niego. Miałam dość, serdecznie dość.Wpadłam do dormitorium i nawet nie przebrawszy się w pidżamę, położyłam sięprosto do łóżka, zakrywając kotary wokół łóżka. Przykryłam się kołdrą po samczubek głowy i zacisnęłam powieki. Serce nadal mi biło nienaturalnym rytmem,jednak powoli uspokajałam się. Mój oddech stawał się coraz równiejszy, aż wkońcu sama nie pamiętam, kiedy zasnęłam z ogromnym bałaganem w głowie, którytrzeba będzie posprzątać i którego wcale tak łatwo się nie pozbędę.

Obudziłam się z lekko bolącągłową, jednak nie było ze mną aż tak źle. Oczywiście, jeśli chodzi o aspektyfizyczne. Chciało mi się pić, jednak nie miałam aż takiej strasznej Sahary wustach, jak zwykle. Nawet nie wiem, czy to, co czułam można było nazwać kacem.Spojrzałam na siebie. Byłam w ubraniach. Rozsunęłam kotary i rozejrzałam się popokoju. Wszystkie dziewczyny spały jeszcze. Innych obcych osób nie było.Spojrzałam pod nogi, gdzie stał mały stosik prezentów. Wśród nich znajdował siętakże ten od Pottera. Nie miałam ochoty rozpakowywać prezentów. W ogóle niemiałam na nic ochoty. Byłam zła na siebie za swoją wczorajszą słabość. Za to,że jestem tchórzem, kłamcą, idiotką. Spojrzałam na Rachel, która spała sobiesmacznie z uśmiechem na ustach. Pewnie śniła o Potterze. Potterze, który ją takuszczęśliwiał, jednocześnie prowadząc do tragedii. Bo jak nazwać to, co on jejrobił? A czy ty jesteś lepsza? Głosikw mojej głowie nieustannie przypominał mi o swojej winie w jej sytuacji.Westchnęłam. Potrzebowałam rozmowy. Rozmowy z Kate. Uśmiechnęłam się nawspomnienie wczorajszego wieczoru i momentu, gdy padłyśmy sobie w ramiona.Jednak zanim miałam z nią porozmawiać, musiałam się odświeżyć i doprowadzić doporządku. Całe szczęście, że dzisiaj była niedziela. Spojrzałam na zegarek.Dochodziła 9. Śniadanie w Wielkiej Sali nabierało życia. Ale ja miałam przedsobą wizję kąpieli. No i wcale nie byłam głodna. Weszłam do łazienki, gdziewzięłam względnie szybką, ale odprężającą kąpiel. Potem poczesałam się iowinięta w ręcznik wyszłam. Zasłaniając kotarami łóżko, ubrałam się w dżinsy,bluzę z kapturem i trampki. Ubrana obudziłam resztę dziewczyn, oznajmiając, żeczekam na śniadaniu. Zeszłam na dół, z nadzieją, że nie spotkam po drodzePottera, ani nikogo innego. W Pokoju Wspólnym panował lekki rozgardiasz.Nigdzie jednak nie zobaczyłam żadnego Huncwota, co niezmiernie mnie ucieszyło.Przemknęłam niezauważona przed Pokój Wspólny i skierowałam się korytarzami doWielkiej Sali. Cieszyłam się, że udało mi się uniknąć okularnika. Jednak mojaradość była za szybko, bo chwilę później usłyszałam kroki za sobą. Schowałamsię do pierwszych lepszych drzwi, za którymi stała pusta klasa zaklęć. Pochwili drzwi się otworzyły i pojawił się w nich nie kto inny, jak Potter.

-Cześć Lily, chowasz się przedkimś? – spytał wesoło, zamykając za sobą drzwi.

-Tak, przed tobą. –odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

-Pamiętaj, że przede mną nie maucieczki w tym zamku. – uśmiechnął się tajemniczo.

-Nie martw się, ja znajdę. –mruknęłam posępnie. – A tymczasem wybacz, ale idę na śniadanie, bo jestemgłodna. – skłamałam i zaczęłam iść w kierunku drzwi, przy których stał. Gdychciałam sięgnąć klamki, zasłonił mi drogę ręką. W błyskawicznym tempie jegotwarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej. Znowu ten zapach… Zacisnęłamzęby i starałam się opanować drżenie. – Wypuść mnie Potter. – warknęłam.

-Oooo, Lily walczy z samą sobą. –chłopak roześmiał się bezczelnie. Podniosłam na niego wściekły wzrok.

-Co ty sobie do cholerywyobrażasz?! – dźgnęłam go palcem w pierś. – Zostaw mnie w końcu w spokoju! –krzyknęłam i próbowałam przecisnąć się do drzwi, co mi się niestety nie udało.Zła na niego i na siebie wymierzyłam mu policzek, co trochę go zszokowało.Dotknął się miejsca, w które go uderzyłam i zmarszczył brwi.

-Co jest z tobą nie tak Evansostatnio? – spytał, a na jego twarz powróciły pewny siebie uśmiech.

-Ze mną? – zapytałam z kpiną wgłosie. – To ty cały czas mnie prześladujesz, pomimo, że jesteś z Rachel. To tynie dajesz mi spokoju i to ty ciągle insynuujesz te głupie sytuacje! Mam tegodość Potter, serdecznie dość. – powiedziałam. On chciał coś rzec, ale mu niedałam dojść do głosu. – Doskonale wiesz, jak na mnie działasz i wykorzystujeszto przeciwko mnie, mimo, że prosiłam cię tyle razy, żebyś tego nie robił.

-A ja ci mówiłem, że jedno twojesłowo i zostawię Rachel dla ciebie. – wtrącił, nie dając sobie przeszkodzić.

-Ale ja nie chcę, rozumiesz to?NIE CHCĘ. – podkreśliłam ostatnie dwa słowa. – Daj mi do cholery o sobiezapomnieć i nie przypominaj ciągle o sobie. Oszukuję swoją koleżankę. Czujęsię, jak kłamca i nim jestem. A to wszystko przez ciebie.

-Przeze mnie? Gdybyś nam dałaszansę, nie musiałabyś nic ukrywać przed Rachel. W ogóle bym z nią nie był.

-To po cholerę z nią jesteś?Czujesz coś do niej? – nie wytrzymałam i zadałam pytanie, którego nie chciałamzadawać.

-Nic. Jestem z nią, bo jej namnie zależy. Na początku chciałem ci zrobić na złość, teraz nie jest mi z niąźle i jest całkiem ładna. – wzruszył ramionami.

-Jesteś takim cholernym dupkiem iegoistą, Potter. – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. On roześmiał się i zbliżyłjeszcze bardziej.

-Dziewczyny uwielbiają złychchłopców. – wyszeptał pewnie. – Ty też, Evans. – dodał. – Wiem o tym.

-Odwal się ode mnie w końcu. –warknęłam i dopadłam drzwi, które jednym szarpnięciem otworzyłam. Niezatrzymywał mnie. Miałam go serdecznie dość. W tej rozmowie pokazał, jakim jestdupkiem. Nie miałam zamiaru więcej za nim rozpaczać. Bardzo mnie zdenerwował. Wgłowie huczały mi jego puste słowa. Tylko z drugiej strony w mojej głowiepojawił się obraz innego Jamesa. Jamesa zabawnego, delikatnego, z pasją,uśmiechem na twarzy, prawdziwego, bez pozerstwa i tego, co zaprezentował przedchwilą. Wiedziałam, że właśnie takim Potterem jestem zauroczona. Pytaniem byłokiedy pokazywał prawdziwą twarz, a kiedy fałszywą? Który James to tenprawdziwy? A może oba wcielenia żyją ze sobą w zgodzie. O ile to możliwe. Czymożna być jednocześnie cynicznym dupkiem, a zarazem słodkim i kochanymmężczyzną? Czy można być jednocześnie infantylnym dzieciakiem, a dojrzałymnastolatkiem? Ile w nim było sprzeczności. I już sama gubiłam się w tymwszystkim. Po co on wchodził za mną do tej klasy? Skąd w ogóle wiedział, że tamjestem, skoro nie miał prawa widzieć, gdzie idę? Tutaj chyba zadziałała tawielka tajemnica Huncwotów, o której już tyle razy słyszałam i przy którejpomocy tyle razy mnie znalazł. Nawet się nie spostrzegłam, a byłam już wWielkiej Sali. Skierowałam się więc na to miejsce, gdzie zwykle siedziałam, nierozglądając się dookoła. Usiadłam na krześle i w tym samym momencie naśniadanie wszedł Potter. Reszta Huncwotów siedziała niedaleko mnie. Syriusz iPeter wyglądali na bardzo skacowanych i obydwoje połykali ogromne ilości sokudyniowego. Zachichotałam pod nosem, jednak zauważywszy, że Potter jest corazbliżej, przestałam. Zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem, na co on uśmiechnął sięzawadiacko. Przeszedł obok mnie bez słowa, jedynie puścił mi oczko. Zmrużyłamoczy ze złości. Bezczelny dupek. Starałam się to zignorować, więc wzięłamwidelec do ręki i zaczęłam dźgać moją kiełbaskę nim.

-Czy mi się wydaje, czy ty sięwyżywasz na kiełbasce? – spytała Chuda i ziewnęła potężnie, rozciągając się.Zignorowałam jej pytanie i dalej wkłuwałam mój widelec w bogu ducha winnąkiełbasę. – Eeee Ruda, czy ta kiełbasa ci coś zrobiła? – spytała, siadając obokmnie.

-Ona nie, ale wyobrażam sobie, żeto pusta głowa Pottera. – odpowiedziałam, nawet na nią nie patrząc.

-Albo mój mózg jeszcze dobrze niefunkcjonuje po imprezie, albo gadasz bez sensu. – stwierdziła, marszcząc brwi.

-Po prostu Potter to dupek –wbiłam widelec w już i tak zmasakrowaną kiełbaskę – świnia – powtórzyłamczynność – idiota – po raz kolejny widelec wylądował w przysmaku – ignorant –kolejna dziura w moim śniadaniu – egoista – sztuciec po raz setny zanurzył sięw kiełbasie – i drań. – zakończyłam, wbijając ostatecznie metalowe narzędzie wjedzeniu, sprawiając, że kiełbaska kompletnie się rozwaliła. Uśmiechnęłam siętriumfalnie i odłożyłam widelec na stół. Spojrzałam na Angelinę, którasiedziała z lekko otwartymi ustami i patrzyła na mnie, jak na wariatkę. –Szczęśliwego dnia moich urodzin. – oznajmiłam ze słodkim i ironicznym uśmiechemi wstałam od stołu, kierując się ku wyjściu. Dziewczyna najwyraźniej kompletnienic nie zrozumiała z mojego zachowania, bo nawet się nie ruszyła. Dopiero gdywyszłam z Wielkiej Sali i byłam już przy schodach, drzwi otworzyły się ipodeszła do mnie przyjaciółka.

-Lily wszystko w porządku? –spytała i usiadła obok mnie na schodach. Westchnęłam i oparłam czoło o dłonie.

-Mam po prostu bałagan w głowie.– odparłam zgodnie z prawdą. – I za cholerę go nie potrafię uporządkować, aPotter wcale mi w tym nie pomaga.

-A więc chodzi o niego. – bardziejstwierdziła, niż spytała. – A coś więcej na ten temat? – spytała po chwili.

-Jaki temat? – spytał głos ponadnami. Jak na komendę, obie odwróciłyśmy się i spojrzałyśmy w górę schodów.Kilka stopni wyżej stała Kate, jak zwykle perfekcyjnie wyglądająca. Zeszła poschodach i stanęła obok nas. – Nie uważacie, że główne schody to nienajlepszemiejsce do zwierzania się?

-Nikt się nie zwierza. –odpowiedziałam jej i uśmiechnęłam się.

-Jeszcze. – dodała Chuda iwskazała znaczącym wzrokiem na mnie. W oczach Czarnej pojawiło się zrozumienie.

-Wszystko widziałam. – mruknęłam.

-Wiecie co? Może na zwierzeniazrobimy sobie dzisiaj babski wieczorek w moim łóżku za kotarami, a terazchodźmy coś zjeść, bo mój brzuch domaga się jedzenia. – zaproponowała. Jużmiałam odpowiedzieć twierdząco, gdy obok nas pojawiła się inna dziewczyna.

-Babski wieczorek zwierzeń? –spytała z radością i klasnęła w dłonie. – To wspaniały pomysł! Załatwię jakieśprzekąski, co wy na to? – spojrzała po nas rozradowana, a ja w duchu jęknęłam.

-Rachel to NASZ babski wieczorek.– odezwała się Kate niemiłym tonem.

-Wiem, o tym mówię przecieżgłuptasie. – nowa wyszczerzyła zęby. – To widzimy się wieczorem w twoim łóżku,a ja lecę do mojego Jima. Au Renoir! [dozobaczenia!] – pomachała nam, przeskoczyła kilka schodków i biegiem weszła doWielkiej Sali.

-Au Revoir. – przedrzeźniła jąKate, udając skrzekliwy głos. – Jak ja jej nie cierpię! – wzdrygnęła się.

-No cóż, zapowiada się naprawdęniezły babski wieczorek. – powiedziała markotnie Angelina.

-Czy ona też was tak denerwuje,jak mnie? – spytała czarnowłosa. Westchnęłam ciężko.

Wieczór nadszedł, więc w trójkęusiadłyśmy na łóżku Kate. Chwilę po nas wparowała za kotary rozanielona Rachel,która przyniosła ze sobą pełno jedzenia i różnorakich napojów.

-No to co dziewczęta? Zaczynamy!– klasnęła w dłonie z radością. – Jim był tak kochany, że przyniósł nam trochęjedzenia z Hogsmeade. On jest cudowny, prawda? – oznajmiła, rozglądając się zaogólnym potwierdzeniem jej słów. Kate siedziała z jedną brwią uniesioną iobserwowała ruchy nowej z całkowitym potępieniem. Mnie wcale nie uśmiechało sięsłuchać świergotu o wspaniałości Jamesa, którego Rachel już kochała ponadżycie, a Angelina siedziała i sama nie wiedziała, czy ma się śmiać z miny Kate,czy irytować nad zachowaniem Rachel, czy współczuć mojej sytuacji.

-Och tak, JIM jest wspaniały. –mruknęła Kate posępnie. Nowa jednak nie zauważyła, że Czarna najwyraźniej jestzirytowana i uśmiechnęła się jeszcze szerzej (o ile to możliwe).

-To kto pierwszy się zwierza? –spytała i rozejrzała się po naszych twarzach. – Okej, to może ja zacznę. –odpowiedziała sama sobie. Nie wiedziałam, czy zauważyła, że nikt nie jest skorydo zwierzeń, czy po prostu tak jej się paliło do opowiadania. W każdym razierozpoczęła wywód, w którym o niczym innym nie mówiła, jak o Jamesie. Och,przepraszam, JIMIE. Tak strasznie mnie irytowało, gdy na niego tak mówiła. Wogóle denerwowało mnie to jej ciągłe gadanie o nim. Musiałam tam siedzieć isłuchać o tym, jaki to on nie jest kochany, czego on dla niej nie zrobi, jakświetnie całuje. Rachel gadała bite dwie godziny, opowiadając od deski do deskiich znajomość i związek. Kate miała coraz bardziej zniesmaczoną minę, aAngelina walczyła z powiekami, które opadały jej na oczy. Tylko ja siedziałam isłuchałam o Jamesie. Każde jej słowo o nim sprawiało delikatne kłucie gdzieś wpiersi. Cały czas myślałam o tym, że gdybym nie popełniła tylu błędów, to jamogłam być na jej miejscu. Gdy mówiła o całowaniu, od razu stawały mi przedoczami obrazy naszych zbliżeń.

-Wiecie, dzisiaj w nocy nawetprawie doszło do wiecie czego. – oznajmiła z radosnym uśmiechem. – Byłam jużcałkowicie topless, gdy przeszkodził nam Syriusz. – na tą wieść Angelina sięobudziła, a Kate spojrzała niespokojnie na mnie. Nie wiedziałam, skąd Czarnamogła wiedzieć o moich uczuciach do Pottera, ale widać było, że wie. SłowaRachel powoli dochodziły do mojej świadomości. – No i właśnie tak planuję, żebyto zrobić w najbliższym czasie. Wiecie, ja jestem dziewicą i jestem kompletniezielona w tym wszystkim. Wy już jesteście po? Jak tak, to mogłybyście mi cośdoradzić. Czy w ogóle mam to zrobić? – spojrzała na nas oczekująco. I Angelinai Kate zawiesiły się, patrząc na moją reakcję. A ja powoli analizowałam słowanowej, która zaczęła coś podejrzewać, bo zmarszczyła brwi. Jako pierwszaprzerwałam tą ciszę.

-Jasne, jasne, zrób to. –wydusiłam z siebie. – Jesteście już dość długo z nim, to dość normalne wzwiązkach. Oczywiście, jeśli temperatura pomiędzy wami jest gorąca…

-Oj jest, naprawdę uwierz nasłowo. – przytaknęła gorliwie i uśmiechnęła się szeroko. Cały czas czułam nasobie wzrok dwóch przyjaciółek, jednak nie chciałam na nie patrzeć. – Czylimówisz Lily, że mam to zrobić? Że mam się pozbyć swojej cnoty właśnie zJamesem? – wypowiedziała te słowa w taki sposób, że poczułam, jak serce miwolniej bije.

-Jeśli go kochasz i jesteś pewna,że on ciebie, to tak. – odpowiedziałam.

-Ja go kocham, na pewno! Jaknigdy nikogo! – zapewniła.

-A on ciebie? – spytałam.Dziewczyna kiwnęła twierdząco głową. – Jesteś pewna? – przytaknęła drugi raz. –Powiedział ci to? – zadałam ostatnie pytanie, na które bałam się usłyszećodpowiedzi. Spojrzała mi prosto w oczy z dziecinną wręcz ufnością iszczerością.

-Tak, wczoraj. – odpowiedziałaradośnie i przytuliła się do mnie, mocno mnie ściskając. Angelina i Katepatrzyły na mnie ze współczuciem. Po policzku spłynęła mi łza, którą szybkowytarłam tak, żeby nowa tego nie widziała. Babski wieczór, podczas któregomiałam zwierzać się ze swoich uczuć do Pottera zamienił się w wieczór wyznań ozwiązku Rachel z Potterem. Nie wiedziałam, kogo James oszukiwał. Ją, że kocha,czy mnie, że nic do niej nie czuje?