47. Petunia, Sylwester i James II.

Wyjazd do Hogwartu nadszedł szybko, co z jednej strony mnie cieszyło, a z drugiej trochę martwiło. Martwiło, bowiem pomimo listu od Pottera udało mi się o nim nie myśleć i wyrzucić go z głowy, a tam, w Hogwarcie miałam go zobaczyć na własne oczy i nie wiedziałam, jak na to zareaguję. No i oczywiście przede mną stała jeszcze wizja spotkania z Kate. Postanowiłam z nią porozmawiać, jednak nie wiedziałam, czy zdobędę się na taką odwagę. Przez cały dzień, który mi pozostał do wyjazdu, Petunia unikała mnie, jak ognia i praktycznie nie widziałam jej. Na dworzec odwieźli mnie rodzice, gdzie pożegnali mnie bardzo wylewnie, szczególnie matka. Wzięłam swój wózek z bagażem i przeszłam przez barierkę. Ujrzawszy wszystkie znajome twarze uśmiechnęłam się sama do siebie.
-Hej, Lily! - odwróciłam się w stronę znajomego głosu i mój uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, bowiem do mnie zmierzała Angelina. Uściskałam ją, pomimo, że nie widziałyśmy się raptem dwa tygodnie. - Jak tam święta? - spytała z ledwo dostrzegalną nutą zmartwienia w głosie.
-Jeśli pytasz o to, czy codziennie płakałam do poduszki za Potterem, albo Kate, to od razu odpowiadam, że nie. - powiedziałam, doskonale odgadując jej intencje. - Wręcz przeciwnie. Myślę, że jeśli chodzi o Pottera, to przeszło mi. - dodałam i na dowód zaśmiałam się, widząc jej minę.
-Więc nie pozostaje mi nic innego, jak się z tego cieszyć. - odparła po chwili i na jej usta wrócił uśmiech. - To co, wsiadamy? - spytała i nie czekając na moją odpowiedź wzięła swój bagaż i wtaszczyła go do pociągu. Nie pozostało mi nic innego, jak zrobić to samo, więc również weszłam i podążyłam za nią. - Mam nadzieję, że dzisiaj nie zamordujesz Luke’a. - rzuciła przez ramię. W duszy zachichotałam, bowiem ona nic nie wiedziała o moich spotkaniach z blondynem. - Twoją ciszę potraktuję, jako zgodę. - mruknęła i weszła do przedziału, gdzie czekał już Jacob, Jasper, Olivier i Michael. Chuda przywitała się czule ze swoim chłopakiem, a ja rzuciłam wszystkim krótkie cześć i usiadłam obok okna. Jacob przez chwilę zarumienił się, jednak szybko odwrócił twarz, udając, że zainteresowało go coś w półce na bagaże. Jakimś cudem udało mi się nie zaśmiać. Angelina i Jasper po bardzo czułym przywitaniu w końcu usiedli obok mnie, pozostawiając trochę miejsca wolnego. Podczas oczekiwania na odjazd pociągu, rozprawialiśmy na temat naszych świąt. Nagle drzwi do przedziału się otworzyły, a do środka wparował nie kto inny, jak Luke we własnej osobie. Wszyscy umilknęli i spoglądali to na mnie, to na niego, oczekując wybuchu. Nie mogłam się powstrzymać, żeby się nie uśmiechnąć do niego, co on również uczynił. Pozostali zgromadzeni nic nie rozumieli z naszego zachowania.
-Cześć wam, cześć Lily. - rzucił blondyn i usiadł obok mnie, przybijając żółwika na powitanie.
-Cześć Luke. - wyszczerzyłam zęby. Nastała cisza, podczas której wszyscy wbijali gały w naszą dwójkę, o mało co nie mając szczęk na podłodze.
-Coś nie tak? - spytał Luke z delikatnym, drwiącym uśmiechem. Pierwsza ocknęła się Angela.
-Czy wy... - zaczęła, wskazując na nas palcami. - Czy wy przypadkiem ostatnio nie zabijaliście się, a teraz jesteście... normalni? - zakończyła, marszcząc brwi ze zdziwienia.
-Ona na pewno nie jest normalna. - odpowiedział chłopak, za co dostał ode mnie kuksańca w bok.
-Za to ty jesteś jak najbardziej. - warknęłam niby oburzona.
-To nie ja przychodzę ci pod dom i wyciągam o północy na szampana. - prychnął, a ja parsknęłam śmiechem na widok min reszty.
-Lily, mogę cię prosić na słówko? - spytała Chuda i nie czekając na moją odpowiedź, pociągnęła mnie za rękę i zatrzasnęła drzwi. - Co jest między wami?! - prawie krzyknęła.
-Spokojnie Chuda. - uśmiechnęłam się szeroko. - Nic między nami nie ma. - wzruszyłam ramionami. - Po prostu zawiesiliśmy broń i jesteśmy przyjaciółmi. - wytłumaczyłam, jednak ona nadal patrzyła na mnie pytająco. Westchnęłam ostentacyjnie. - Po prostu okazało się, że on mieszka niedaleko mnie. Pamiętasz tę dwójkę dzieciaków, które uratowałam w zeszłe wakacje? To było jego rodzeństwo. Kilka razy się przypadkowo spotkaliśmy i od słowa do słowa jakoś tak się zakolegowaliśmy. - uśmiechnęłam się lekko, a ona przestała na mnie patrzeć podejrzliwie.
-Niech ci będzie. - powiedziała w końcu.
-Wejdziemy do tego przedziału, czy będziemy tak stać? - spytałam, powstrzymując uśmiech cisnący mi się na usta.
-Ach, no tak, wejdźmy, wejdźmy. - otworzyła drzwi i weszła do środka, a za nią ja, zamykając drzwi. Podczas podróży nie wydarzyło się nic ciekawego, ani strasznego. Siedzieliśmy i rozmawialiśmy, potem ja odłączyłam się od reszty i zaczęłam sobie czytać książkę, w moje ślady poszedł Luke. Po krótkim czasie Angelina zasnęła na kolanach Jaspera, Jacob pogrążył się we własnych myślach, a Olivier i Michael zaczęli rozprawiać o quidditchu. Tak dotrwaliśmy aż do Hogsmeade, gdzie Angela obudziła się, a reszta zaczęła się przygotowywać do wyjścia z pociągu. Do wioski dojechaliśmy, gdy już zapadł zmrok i jedynie śnieg i uliczne latarnie rozjaśniały mrok. Zmęczeni podróżą nie odzywaliśmy się w powozie, podczas jazdy do zamku. W końcu wysiedliśmy na błoniach i doszliśmy do Sali Wejściowej, gdzie rozdzieliliśmy się i chłopaki poszli do pokoju wspólnego Ravencalwu, a ja i Chuda skierowałyśmy się w kierunku Wieży Gryffindoru.
-Brakowało mi Hogwartu. - odezwałam się, rozglądając po korytarzu, którym szłyśmy.
-Mi też. Ciebie też mi brakowało. - uśmiechnęła się do mnie, a ja odwzajemniłam gest.
-Jak w ogóle spędziłaś Sylwestra? - spytałam.
-Byłam u Jaspera. - odpowiedziała zgodnie z moimi podejrzeniami. - A ty? - spojrzała na mnie pytająco.
-Siedziałam na huśtawce, rozmawiając i popijając szampana z Lukiem. - odparłam.
-Widzę, że ze skrajności w skrajność. - cmoknęła, a ja wzniosłam oczy do góry.
-Wcale nie tak, jak mówisz. - odpowiedziałam. - Wręcz przeciwnie. Luke jest osobą, którą nie da się lubić.
-A jednak go lubisz. - zauważyła zgodnie z prawdą.
-Nawet nie wiesz jak bardzo. - uśmiechnęłam się. - Owszem, charakter ma okropny i odpycha od siebie ludzi, ale jakoś mi się udało go do siebie przekonać. Chociaż może to własnie jego chamstwo i prostactwo mnie tak nakręcają?
-Co masz na myśli? - spytała podejrzliwie.
-Och, nie to, co myślisz. - zaśmiałam się. - Romans z Lukiem to ostatnia rzecz, jaka mogłaby się wydarzyć na tym świecie.
-Tak samo mówiłaś o Potterze. - oponowała Chuda.
-Ale Luke to coś innego. On jest typowym przyjacielem. Coś w stylu Remusa. Lunia również bardzo lubię, ale nigdy w życiu nie byłabym w stanie się z nim zbliżyć. Albo ktoś taki, jak Łapa. - Angelina spojrzała trochę powątpiewająco na mnie. - Och, no dobra, może Syriusz nie jest doskonałym przykładem, ale doskonale wiesz, że tamto to był impuls i chęć zrobienia na złość.
-Dobra, nie musisz nic mówić. - dziewczyna roześmiała się. - Rozumiem, o co ci chodzi. Ale jestes pewna, że Luke czuje to samo? - tym razem to ja roześmiałam się na samą myśl, że Krukon mógłby do mnie cokolwiek poczuć, oprócz zwykłej sympatii.
-Uwierz, pomimo, iż jest mi bardzo daleko do tego, to prędzej ja bym się w nim zadurzyła, niż on we mnie. - odpowiedziałam, nadal rozbawiona tą wizją. Doszłyśmy właśnie do Grubej Damy i zdałyśmy sobie sprawę, że nie znamy hasła, bo stare nie działało. Zaczęłyśmy przekonywać obraz, żeby nas wpuściła bez hasła, jednak nie dawało to żadnych skutków.
-Nie ma mowy. Powiecie hasło, to was wpuszczę.
-Przecież doskonale wiesz, że jestesmy Gryffonkami! - oponowała Chuda.
-Nie ma hasła, nie ma wejścia.
-Patrz, jestem prefektem Gryffindoru. - wyciągnęłam odznakę i pokazałam jej. Spojrzała łaskawym wzrokiem.
-Ale nie znasz hasła. - Gruba Dama była nieugięta.
-Nie wpuścisz nas? - spytałam, a w głowie zaświtał mi pewien pomysł.
-Bez hasła nie. - odparła. Chuda skrzywiła się i zdenerwowała, jednak ja zabrałam się za wcielenie mojego jakże genialnego pomysłu w życie. Podeszłam więc do obrazu i zaczęłam pukać coraz głośniej w niego. - Hej! Cóż to za bestwialski sposób! Przestań! - kobieta z obrazu krzyczała oburzona, gdy wręcz waliłam pięścią w jej suknię, mając nadzieję, że ktoś ze środka to usłyszy. - Rozbójniczki! Niegodne bycia mianem Gryfonek! - obraz wygrażał pięściami, jednak długo nie było jej dane krzyczec, bowiem ktoś otworzył obraz z wewnątrz, wpuszczając nas do środka. Podczas wchodzenia, Angelina pokazała język Grubej Damie, która wykrzykiwała wyzwiska pod naszym adresem. Podziękowałyśmy Alicji, dziewczynie Franka Longbottoma, siódmoklasistce, która wpuściła nas do Pokoju Wspólnego i poszłyśmy prosto do dormitorium, nie zważając na nikogo po drodze.
-Jesteś genialna, wiesz? - Chuda wyszczerzyła zęby w uśmiechu.
-Wiem. - odpowiedziałam i roześmiałam się.


Niedługo potem musiałyśmy iść na kolację, więc opuściłyśmy dormitorium, w którym była jedynie Cassie i Laura. Rachel i Kate nie było. W drodze do Wielkiej Sali byłyśmy więc we dwójkę.
-Hej Ruda, Chuda! - ktoś na nas zawołał. Odwróciłam się w stronę głosu i na moją twarz wystąpił szeroki uśmiech.
-Cześć Huncwoci. - powiedziałam do trójki z czworga szkolnych rozrabiaków. Na całe szczęście tym, którego brakowało był Potter. - Jak święta?
-Wspaniale, chociaż brakowało nam was. - odpowiedział Łapa. - Impreza była niezapomniana. - wyszczerzył zęby.
-W twoim przypadku to raczej niezapamiętana. - mruknął Remus, co wywołało śmiech u wszystkich.
-Lunatyku, chciałbym ci przypomnieć, że...
-Z tej imprezy raczej mi nic nie przypomnisz. - znowu lekko wtrącił Lunio i znów wszyscy wybuchnęli śmiechem, razem z Łapą.
-A wy, jak się bawiłyście? - zagadnął Syriusz, zmieniając temat.
-Osobno. - odparłam. - Ja byłam w domu, a Angelina z Jasperem. - uśmiechnęłam się. Doszliśmy razem na kolację, słuchając opowieści o tym, jak Syriusz i James upili się w Sylwestra i poszli w takim stanie do McGonagall złożyć jej najserdeczniejsze życzenia noworoczne, za co dostali miesięczny szlaban. Ucieszyłam się na myśl, że gdy wspominali o Jamesie, przyjmowałam to normalnie, jak wiadomość o każdym innym.
-A gdzie macie Rogacza? - spytałam obojętnie, nakładając sobie kiełbaski na talerz. Łapa i Lunio spojrzeli na mnie podejrzliwie. Podniosłam pytający wzrok na nich, co trochę ich speszyło.
-Z Rachel. - odpowiedział dziwnym tonem Syriusz, jakby bał się mojej reakcji. Sama byłam zdziwiona, że nie wywiera to na mnie żadnego wrażenia. Jednak świadomość, że uwolniłam się od Pottera wręcz poprawiła mi humor.
-A ty gdzie masz Kate? - spytała Chuda, marszcząc brwi.
-A wiesz, że nawet nie wiem? - odpowiedział Łapa, zastanawiając się nad faktem, gdzie może przebywać jego dziewczyna.
-O wilku mowa. - mruknął Peter i wskazał na drzwi, gdzie wszyscy skierowali wzrok. W duchu uśmiechnęłam się na widok tej dziewczyny. Wchodząc, Kate zrobiła, jak zawsze, niemałe wrażenie na pozostałych uczniach, szczególnie tej męskiej części. Szła pewnym, seksownym krokiem, ściagając na siebie spojrzenia praktycznie wszystkich facetów. Jej kruczoczarne, lśniące włosy były rozpuszczone i swobodnymi lokami opadały na plecy. Spódniczka odkrywająca zgrabne i długie nogi dodawała jej dziewczęcego uroku, a jednocześnie pokazywała kobiece atuty dziewczyny. Gdy ujrzała mnie przy stole, trochę straciła na pewności siebie i na twarzy pojawił się niezidentyfikowany wyraz, jednak po chwili zadarła nieznacznie głowę do góry i pomaszerowała jeszcze pewniej w naszą stronę. Jako, że siedzieliśmy na samym końcu stołu Gryffindoru, wszystkie głowy Gryfonów.
-Hej! Nie patrz na nią takim wzrokiem! - krzyknął oburzony Black do piątoklasisty, który mało co nie spadł z krzesła. - I ty też! - pogroził palcem jego koledze i mało co by nie wyzwał całej męskiej części Gryffindoru na pojedynek, gdyby nie Kate, która usiadła mu na kolanach i zamknęła usta, całując go na powitanie.
-Cześć kochanie. - powiedziała, gdy w końcu oderwała się od niego. - Cześć wam. - przeleciała wzrokiem po wszystkich, omijając mnie. Peter, pod wpływem jej spojrzenia upuścił widelec.
-Glizdek! - krzyknął oburzony Black i posłał mu piorunujące spojrzenie. Bridge uśmiechnęła się prawie niezauważalnie. Zmrużyłam lekko oczy i pokręciłam głową z dezaprobatą. Zjadłam swoją kolację i wstałam od stołu, kierując się w stronę wyjścia. Po moim odejściu od stołu, rozegrała się jakaś zażarta dyskusja pomiędzy Bridge, a Blackiem. Podejrzewałam, że mogło chodzić o jej zachowanie względem mnie, ale obecnie mnie to jakoś nie interesowało. Po prostu było mi przykro, bo nadal moje kontakty, a raczej ich brak, z Kate stały w miejscu. W wyjściu dołączył do mnie Luke, który trącił mnie lekko w ramię. Uśmiechnęłam się do niego i razem wyszliśmy z Wielkiej Sali.
-Widzę, że nadal nie zdobyłaś się na przeprosiny. - odezwał się pierwszy, sprawiając, że uśmiech spełzł mi z twarzy.
-Bawisz się w moje sumienie? - warknęłam nieprzyjemnie.
-Czasami. - odparł drwiąco.
-To możesz przestać, bo wcale mnie to nie bawi.
-Ale sumienie nie ma bawić, nie wiem, czy wiesz.
-Denerwowanie mnie naprawdę sprawia ci tyle przyjemności? - spytałam, zakładając ręce na biodra i spoglądając z ukosa.
-Po prostu chcę ci uświadomić, jaka jesteś głupia. - odparł, wzruszając ramionami. Machnęłam ręką i przyspieszyłam kroku, nie chcąc się z nim szczypać. - Odpuszczasz? - zdziwił się i dogonił mnie.
-Nie mam ochoty na słuchanie tego, jaka jestem beznadziejna, bo nie potrafię się zdobyć na przeprosiny. - odpowiedziałam.
-Przeprosiny to wcale nie taka prosta sprawa, jak się wydaje. - rzucił swobodnie, wkładając ręce do kieszeni.
-Luke, o czym ty do cholery mówisz? - zniecierpliwiłam się.
-Ja? O niczym. Po prostu chcę ci pomóc się z tym uporać. Jeśli będę cię dręczył, to zrobisz to choćby dla świętego spokju, a wtedy się pogodzicie, bo ona wcale nie jest na ciebie już zła.
-Skąd to niby wiesz?
-Obserwowałem ją. Weszła pewna siebie, gdy zobaczyła Ciebie przy stole, jej twarz się zmieniła. Ale nie była to złość, ale coś w rodzaju smutku. Ją po prostu trzyma duma. gdyby nie ona, już dawno by przyszła do ciebie sama. - po jego słowach zrobiło mi się lepiej. No i złość na niego przeszła.
-Dziękuję. - uśmiechnęłam się szeroko. - Ale i tak jesteś okropny, a twoje sposoby są paskudne.
-Powiedziałem, co chciałem, więc znikam. - oznajmił. - Widzimy się jutro, dobranoc. - rzucił na odchodne i zawrócił w swoją stronę. Ja również odwróciłam się w swoją, a pierwszą osobą, jaką zobaczyłam, był nie kto inny, jak...
-Lily! Jak się cieszę, że przyjechałaś! Plaisir de vous voir! [wspaniale cię widzieć]
-Rachel. - uśmiechnęłam się lekko. Dziewczyna o wyjątkowo ładnej twarzy oraz błyszczących, czekoladowych oczach rzuciła mi się w ramiona i uściskała mocno. - Ciebie również. - powiedziałam, gdy w końcu mnie puściła. - Zmieniłaś fryzurę?! - trochę mnie zatkała ta zmiana u dziewczyny. Wcześniej Rachel miała falowane, brązowe włosy do ramion. Obecnie jej czupryna była ognistoczerwona, z jednego boku włosy były całkowicie ogolone, a z drugiego zaplotła francuza.
-Oui, ils sont beaux, non? [tak, są piękne, prawda?] Wiem, że trochę diametralna zmiana, ale tak bardzo jestem zakochana w Jamesie, że postanowiłam coś zmienić. Tutaj, w Hogwarcie, głównie dzięki niemu, czuję się naprawdę szczęśliwa pierwszy raz od śmierci rodziców, więc postanowiłam to jakoś uczcić. Wiesz, zmiana nastroju, zmiana włosów. Comment aimez-vous? [jak ci się podobają?].
-Eee... są naprawdę... odważne. Jeśli czujesz się w nich dobrze, to jak najbardziej powinnaś je zostawić. No i twoja twarz wygląda we wszystkim ładnie. - odpowiedziałam i jakoś wybrnęłam z tego. Jednak musiałam skłamać, bowiem fryzura wcale nie pasowała dziewczynie. Szczególnie, że kompletnie nie utożsamiała się z jej spokojnym charakterem.
-Merci! [dzięki!].
-A co James na to powiedział? - spytałam zaciekawiona.
-Za bardzo się nie ucieszył, szczególnie z tego. - pokazała na wycięcie z prawej strony. - Ale przyzwyczai się. - machnęła ręką. - Dobra, ja uciekam na kolację. Au revoir! [do zobaczenia!] - dziewczyna pomachała ręką na pożegnanie i popędziła w stronę Wielkiej Sali. Po raz kolejny odetchnęłam z ulgą, bowiem nawet sam widok Rachel nie zmartwił mnie i nie przejęłam się faktem, że szaleje z miłości do Pottera. Moja reakcja na wszystkie newsy była taka, jaka chciałam, żeby była, więc byłam dobrej myśli. W drodze do dormitorium nie spotkałam już nikogo, a tam położyłam się spać i od razu zasnęłam.


Następnego ranka wstałam dość wcześnie i zajęłam łazienkę, zanim pozostałe dziewczyny się obudzą. Umyłam się, wyszorowałam zęby, poczesałam, pomalowałam i ubrałam, po czym spryskałam się moimi ulubionymi perfumami. „Nie mogę się doczekać, aż zobaczę Twoją twarz i poczuję zapach Twoich perfum, moich ulubionych perfum...“. Wzdrygnęłam się na myśl o liście i szybko wyrzuciłam go z pamięci. Spojrzałam w lustro. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia.
-Będzie dobrze Evans. - powiedziałam sama do siebie. - Musi być w końcu dobrze. - dodałam jeszcze i wyszłam w dobrym humorze. Dziewczyny nadal spały, ale nie budziłam ich, bo była dopiero 7, a śniadanie trwało przecież do 9. Zeszłam na dół do Pokoju Wspólnego, jednak nawet nie łudziłam się, że ktokolwiek tam będzie. Jak bardzo się myliłam. Na jednym z foteli siedział czarnowłosy okularnik i zdawało się, że na kogoś, lub na coś czeka. Zobaczywszy go, cała moja pewność siebie poszła w cholerę. Wszystko spowrotem spadło na mnie, jak grom z jasnego nieba. Wszystkie zapewnienia, że wybiłam go sobie z głowy prysnęły z momentem, gdy zobaczyłam go, jak siedzi i swoimi orzechowymi oczami patrzy zamyślony w ścianę. Siedział luźno, swobodnie, całkowicie w jego stylu. Cała jego postawa pokazywała, jaki jest. Kruczoczarne włosy były rozczochrane we wszystkie strony. Wyraz skupienia na jego twarzy był doprawiony delikatnym uśmiechem, z czego można było wywnioskować, że rozmyśla o czymś przyjemnym. I gdy postanowiłam się wycofać, on spojrzał na zegarek, a potem prosto na mnie. Na początku zastygł, jednak po chwili uśmiechnął się zdecydowanie i wstał z fotela. Starałam się wyrzucić z głowy wszystkie pozytywne myśli o nim, jednak nie potrafiłam. Widok chłopaka i świadomość, że jesteśmy sami w tym pomieszczeniu sprawiał, że serce biło mi szybciej.
-Evans. - odezwał się pierwszy.
-Potter. - szepnęłam.
-Cześć. - dodał, lustrując mnie z góry na dół wzrokiem.
-Cześć. - odpowiedziałam, nie odrywając wzroku od jego oczu. Ocknęłam się i ruszyłam do przodu. Chciałam go minąć i iść na dół do Wielkiej Sali, gdzie być może było więcej ludzi. Przeszłam szybkim krokiem obok niego i pchnęłam obraz, po czym wyszłam przez dziurę, starając się zagłuszyć wszystkie myśli.
-Poczekaj! - przygryzłam wargę, gdy usłyszałam, że chłopak biegnie za mną. Przyspieszyłam kroku, udając, że nie słyszałam jego wołania. - Lily, poczekaj! - nie zwolniłam kroku, jednak on dogonił mnie i chwycił za rękę, odwracając w swoją stronę. Przez rękę przeszedł mnie przyjemny dreszcz. W nozdrzach poczułam zapach jego perfum. Musiałam całą siłą woli się opanować, żeby nie zamknąć oczu z przyjemności. - Lily... - wiedziałam, że stoję zbyt blisko niego. Przez głowę przelatywało mi milion myśli związanych z nim. Nie potrafiłam się opanować, wiedziałam, że jestem na straconej pozycji. Wiedziałam, że w tym momencie zrobiłby ze mną wszystko, a ja bym się poddała. Nie miałam tyle siły, żeby się przeciwstawić tej części mnie, która go pragnęła. Stałam tak blisko niego, ze spuszczoną głową, nie potrafiąc z siebie wykrztusić słowa. - Nie odpisałaś mi na mój list, nie odzywałaś się przez całe święta, nie pojawiłaś się, ani nie odpowiadałaś w lusterku. Co się stało? - stałam tak obezwładniona przed nim, całkowicie bezbronnam. Nie byłam w stanie wykrztusić z siebie słowa. Wszystko, co zdusiłam w sobie przez całe święta, uwolniło się w jednej chwili i sprawiło, że byłam tym wszystkim wręcz sparaliżowana. Moja ręka nadal spoczywała w jego, a zapach perfum mieszał mi w głowie. Okularnik drugą ręką dotknął mojego podbródka, sprawiając, że musiałam mu popatrzeć w oczy, co tylko pogorszyło moją sytuację.
-Nic się nie stało. - szepnęłam cicho, czując, jak robi mi się słabo.
-Tęskniłem za tobą... - on również zniżył głos do szeptu. Zbliżył się do mnie ustami i dzieliło nas tylko parę militerów. We mnie toczyła się wewnętrza walka pomiędzy sercem, a rozumem. Jednak rozum w tym wypadku nie miał żadnych szans. Zrobiło mi się sucho w ustach, więc zwilżyłam wargi językiem i ostatnimi siłami woli postanowiłam się postawić.
-James, masz dziewczynę... ja.. miałeś mi pozwolić zapomnieć. - wyrzuciłam z siebie.
-Ale ty tego sama nie chcesz. Nie chcesz mnie wyrzucić z pamięci. - powiedział, co po części mogło być prawdą. - Nadal mi zależy na tobie, jak na nikim innym. - o ile to możliwe, zbliżył się jeszcze bardziej.
-James, nie, proszę, nie rób tego... - szepnęłam słabym tonem.
-Skoro tego nie chcesz, to sama to przerwij. - powiedział cicho i poczekał, aż odejdę od niego. Ale ja tego nie zrobiłam. Chociaż chciałam uciec stamtąd, nie potrafiłam. Jakaś niewidzialna siła trzymała mnie w tamtym miejscu. Stałam prawie stykając się z nim ustami i patrząc mu w orzechowe oczy. Nasze nosy stykały się, jego ręka trzymała moją dłoń. Potter czekał, aż coś zrobię dość długą chwilę, jednak ja nic nie zrobiłam. Nienawidziłam siebie za to. Nienawidziłam siebie za to, że nie potrafiłam zrobić kroku w tył i odejść. Nienawidziłam za to, że nie potrafię zrobić kroku w przód i uwolnić się od uczucia, którym żywiłam Pottera. Nienawidziłam się nawet za to, ze nie potrafiłam określić, co to za uczucie. Po moim policzku poleciała łza. Po tym on zbliżył swoje usta do moich i musnął je, a gdy miało dojść do pocałunku...
-Lily? - odwróciłam głowę w stronę, z której dobiegał głos. Momentalnie wyrwałam swoją dłoń z jego i odskoczyłam.
-Luke... - powiedziałam z ulgą, próbując powstrzymać lecące łzy. - Nie rób tego więcej, proszę cię James. - szepnęłam na odchodne i odeszłam do Krukona, pozostawiając Jamesa samego. Gdy tylko doszłam do niego, on pociągnął mnie i wcisnął do jakiejś pustej klasy.
-Chyba nie muszę o nic pytać. - stwierdził szorstko.
-Nie wiem, co się ze mną stało. - powiedziałam, ocierając łzy. Widok pogardliwie spoglądającego na mnie chłopaka sprawił, że przeszły mi łzy. - Przez całe święta i wczorajszy dzień byłam pewna, że już mi przeszło. Nawet widok jego dziewczyny i rozmowa z nią o tym, jak go kocha, nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. A wystarczyło, że go zobaczyłam... Luke, ja jestem całkowicie bezbronna wobec niego. Gdyby nie ty, doszłoby do pocałunku. Ja tego nie chciałam, ale nie potrafiłam przestać. Ja wariuję. - powiedziałam żałośnie, chowając twarz w dłoniach. Usiadłam na ziemi, opierając się o ścianę plecami.
-To wszystko jego wina. - powiedział stanowczo i usiadł obok mnie. - On doskonale wie, że masz do niego słabość i to wykorzystuje.
-Wiem. - jęknęłam.
-Weź się w garść dziewczyno. - powiedział twardo. - Masz dwa wyjścia. - spojrzałam na niego pytająco. - Albo go wyrzucisz z myśli raz, a porządnie, albo każ mu zerwać z tą dziewczyną i bądź z nim. - takiej rady nie spodziewałabym się po blondynie.
-Drugie wyjście odpada. - powiedziałam od razu.
-Dlaczego?
-Bo ona jest z nim szczęśliwa i się w nim zakochuje. No i to moja koleżanka, nie zrobię jej tego.
-Ale on się w niej nie zakochuje i nigdy nie będzie. W końcu dziewczyna zrozumie, że on nie jest z nią szczęśliwy, ale będzie za późno, bo ona go będzie kochała. A ty, mając wiedzę o tym, możesz ją od tego uchronić. I to będzie najlepszy przejaw koleżeństwa.
-Skąd wiesz, może kiedyś ją pokocha. Nie chcę nikomu zabierać szczęścia.
-Jak uważasz, chociaż twoja argumentacja nie ma sensu, bo tą decyzją zabierasz je wszystkim. I sobie i jemu i jej. Więc pozostaje ci wyjście pierwsze.
-Które też jest nie do zrealizowania. - mruknęłam posępnie.
-Dlaczego tak twierdzisz?
-Bo ja nie potrafię przestać o nim myśleć i nie potrafię go wyrzucić z głowy, pomimo, że tak bardzo tego chcę. Dopóki on będzie mi mieszał w głowie, ja będe mu na to pozwalać. Nienawidzę siebie za to, ale tak jest.
-Ciężka sprawa. - mruknął. Spojrzałam na niego pytająco. - Co?
-Nic, po prostu myślałam, że powiesz coś w stylu „jesteś głupia“ i mnie wyśmiejesz za to, co powiedziałam. A odpowiedź na moje zwodzenia jest całkowicie nieszablonowa w twoim wypadku.
-A czy w moim wypadku istnieje w ogóle pojęcie „szablonowy“?
-W sumie racja. - przyznałam i zaśmiałam się, a on mi zawtórował. - Mimo wszystko twoja reakcja nie jest w twoim stylu.
-A nie zastanawiałaś się przypadkiem nad tym, że może mam podobne przeżycia? - słowa, które wypowiedział sprawiły, że mało co mi szczęka nie opadła.
-Uganiała  się za tobą dziewczyna przez kilka lat, po czym...
-Nie, nie, nie. - przerwał mi. - Evans, jesteś taka głupia, czy tylko udajesz?
-Mam wrażenie, że tyle razy już zadawałeś mi te pytanie, że znasz odpowiedź.
-Czyli udajesz. - wzruszył ramionami. Przewróciłam oczami, ale uśmiechnęłam się. Nastała chwilowa cisza.
-To powiesz mi o co chodzi? - przerwałam ciszę. On spojrzał na mnie i westchnął, po czym rozpoczął swoją opowieść.