41. Fatalne skutki niemądrych decyzji II.

-Jakwyglądam? – lokata obróciła się wokół własnej osi i uśmiechnęła uroczo.

-Napewno zbyt ładnie, jak na Regulusa. – rzuciła Angelina niedbale. Kate zmierzyłają pogardliwym spojrzeniem, ale nic nie powiedziała tylko odwróciła się w mojąstronę.

-Lily?– spytała.

-Ślicznie,jak zawsze. – mruknęłam w odpowiedzi.

-Lily!– krzyknęła oburzona.

-Noprzecież powiedziałam ci, że ślicznie wyglądasz.

-Nawetna mnie nie spojrzałaś! – dopiero po jej słowach podniosłam na nią głowę.

-Boty zawsze wyglądasz pięknie. – powiedziałam spokojnie i spowrotem zawiesiłamgłowę, wykręcając sobie palce.

-Dzięki.Ja lecę, do zobaczenia. – pomachała nam i wyszła z dormitorium, zarzucając nasiebie płaszczyk.

-Tydalej się zadręczasz? – spytała Angela i usiadła obok mnie na łóżku.Westchnęłam i pokiwałam głową. – Lily daj spokój, przecież ona nie...

-Podpytałamją trochę i wiem, że będzie wściekła. Nie odezwie się do mnie przez co najmniejmiesiąc. – mruknęłam posępnie.

-Namnie też się chyba obraziła za dzisiaj. – odpowiedziała i wzruszyła ramionami.– Za niedługo jej przejdzie i będzie po sprawie.

-Alety nie całowałaś się z jej chłopakiem.

-Byłymchłopakiem, którym się bawi. – poprawiła mnie.

-Cieszęsię, że mam w tobie swoją własną optymistkę. – powiedziałam wdzięcznie iprzytuliłam się do niej. Ona pogładziła mnie po plecach i odsunęła się, po czymuśmiechnęła szeroko.

-Będziedobrze pesymistko. – potargała mi włosy. – Tymczasem ja lecę, bo Jasper jużpewnie się wścieka na dole. – posłała mi buziaka w powietrzu i wyleciała. Złazienki wyszła właśnie Rachel przygotowana na wyjście z Jamesem.

-Myślisz,że przesadziłam? – spytała, okręcając się. Miała na sobie bluzkę z wielkimżabotem oraz dżinsową spódniczkę do połowy uda. Pod tym czarne rajstopy ibotki. Włosy wyprostowała, oczy pomalowała starannie, a małe usta pociągnęłapomadką. Tak, zdecydowanie przesadziła. Niestety tylko dlatego, że to nie ja,ale ona szła z Rogaczem na tą randkę. Na chwilę zapomniałam o wyrzutachsumienia i patrzyłam na nią, jak zahipnotyzowana, wyobrażając sobie, że to jamiałam właśnie się szykować na takie spotkanie.

-Maszzamiar go złowić, co? – spytałam sucho. Nie chciałam tego tak powiedzieć. Nietakim tonem. To zdanie i ten ton samo mi się wyrwało z ust. Ona roześmiała sięserdecznie.

-Och,przyznaję, że ciekawe określenie. – uśmiechnęła się. – Ale owszem, masz rację.Chciałabym go poderwać. Jest świetnym facetem. Nie dość, że jest takiprzystojny i męski, to jeszcze inteligentny i zabawny. Powiedziałabym, że ideałfaceta. – wyszczerzyła zęby, tym samym łamiąc mi serce. – I te jego orzechoweoczy... Naprawdę go lubię, bardzo. – dodała. Wykonałam głowa niezrozumiałyruch, mruknęłam coś o wiosce i wyszłam z sypialni, łapiąc w biegu kurtkę.Dziewczyna dogoniła mnie jeszcze na schodach. – Poczekaj Liluś. – poprosiła,zapinając guziki płaszcza. – Pójdę z tobą. Słyszałam, że idziesz z Syriuszem,więc pewnie będzie czekał z Jamesem. Możemy tam razem dojść, czyż nie? –uśmiechnęła się, a ja pokiwałam głową ku swojej rozpaczy. Zeszłyśmy na dół doPokoju Wspólnego. Musiałam słuchać jej wesołego trajkotania o tym, jaki James niejest wspaniały, mimo, że sama to doskonale wiedziałam. Na dole obydwoje jużczekali.

-Cześćchłopaki. – rzuciła wesoło Rachel.

-CześćRa... – zaczął Potter, ale przerwał, przenosząc na mnie wzrok. Odwróciłam głowęi podeszłam do Blacka. – Cześć Rachel. – powiedział po chwili, kierującspojrzenie na nią i uśmiechnął się. – Gotowa na zwiedzanie Hogsmeade znajlepszym przewodnikiem, jaki mógł ci się trafić? – usłyszałam perlisty śmiechkoleżanki i podświadomie zacisnęłam pięści.

-SpokojnieEvans. – odezwał się Black i ruszył.

-Hej,poczekajcie na nas! Wy też idziecie do wioski, prawda? – zawołał James.Odwróciłam się w jego stronę. Rachel miała niezadowoloną minę, co bardzo mnieusatysfakcjonowało.

-Och,James, nie przeszkadzaj im. – dziewczyna machnęła ręką i roześmiała się.

-Przecieżnic im się nie stanie, jak z nami pójdą, prawda Łapo? Lily? – spojrzał na naswyczekująco.

-Przecieżwidać, że się śpieszą.

-Nie,nie śpieszymy się. – powiedziałam w końcu. Szatynka rzuciła mi znaczącespojrzenie, mówiące, że chcą zostać sami. Udałam, że nie widziałam tego. –Wręcz przeciwnie. – dodałam jeszcze, uśmiechając się do nich. Potterodwzajemnił uśmiech, a dziewczyna zmarkotniała. Black przewrócił oczami iścisnął mnie za rękę niezauważalnie.

-Nieno, Lily naprawdę musimy już iść. – odezwał się Syriusz i spojrzał na mnieostrzegająco, gdy chciałam coś powiedzieć. – Miłej randki. – rzucił naodchodnym i pociągnął mnie za sobą.

-Aleto nie... – zaczął Potter, ale nie dosłyszałam dalszej części tego zdania.

-Coto miało być? – spytał ostro. Przygryzłam wargę i spuściłam głowę.

-Przepraszam,nie mogłam się powstrzymać. Denerwuje mnie fakt, że oni są na randce.Widziałeś, jak ona się wystroiła? – spytałam markotnie, patrząc tęsknie wstronę, skąd uciekliśmy im.

-ARogacz i tak patrzył na ciebie. – powiedział. – I w sumie między innymi dlategoidziemy razem do wioski.

-Aleto była randka, Rachel mi się chwaliła przed wyjściem.

-Tociekawe, dlaczego Rogaś nie stroił się, tylko ubrał normalnie, jakby miał iść znami? Mówię ci, że on poszedł z nią tylko dlatego, bo jest nowa i chciała, żebyjej pokazał wioskę. Normalnie by poszedł z tobą.

-Jasne.Mógł jej powiedzieć, żeby sama szła, skoro tak bardzo niby chciał iść ze mną. –warknęłam. – Przecież ona zna tutaj mnóstwo ludzi już. Zresztą, nieważne.Przyszliśmy porozmawiać o czymś innym. – spojrzałam na niego, a on zasępił się.Przeszliśmy przez kontrolę Filcha i podążyliśmy przez błonia do bramy. Niemogliśmy teraz rozmawiać o tym, bo wokół nas szło za dużo ludzi, więc szliśmy wciszy, każdy zajęty własnymi myślami. W końcu w samej wiosce oddaliliśmy się odtłumu i skręciliśmy w poboczne ścieżki.

-Toco robimy? – spytałam.

-Niewiem, ale powiedzenie Rogaczowi wcale nie jest takie proste, jakie się wydawałojeszcze rano. – powiedział powoli, zastanawiając się.

-Rozmawiałamz Angeliną. – poinformowałam go. – I ona twierdzi, że nie powinniśmy się z tymkryć, tylko powiedzieć im bez ogródek, nie przepraszając, czy się przymilając,bo mieliśmy do tego pełne prawo, a oni nie mogą się na nas obrazić.

-Łatwojej mówić. W teorii to wszystko wygląda prosto, nawet animagia. – mrunąłposępnie.

-Żeco? – spytałam kompletnie zaskoczona jego słowami. – Co ma animagia do naszegoproblemu? – roześmiałam się, a on najpierw spojrzał na mnie trochę wystraszony,a potem uśmiechnął się.

-Nowiesz, McGonagall zawsze powtarzała, że to jedna z najtrudniejszychtransmutacji. – wytłumaczył i wyszczerzył zęby. – Idziemy na jakąś kawę, czycoś? – zaproponował, a gdy zgodziłam się, otworzył drzwi i przepuścił mnie do jakiegośpubu, mieszczącego się na obrzeżach miasteczka.

-Wieszco? – zaczęłam, gdy usiedliśmy w stoliku przy kącie i zdjęliśmy kurtki. – Chybawolałabym się napić czegoś mocniejszego. – powiedziałam, a on roześmiał się.

-Niechci będzie. – powiedział, wstał i podszedł do baru. Za ladą stał jakiś starszyfacet, koło czterdziestki. Przerzedzone pasmami siwizny czarne włosy miałzaczesane do tyłu, a na sobie trochę spraną kamizelkę oraz białą, wyszarzałąkoszulę. Jednak było w nim coś, co pozwalało sądzić, iż ma się do czynienia zdżentelmenem. Jego ruchy były wyważone, spokojne, wzrok i uśmiech uprzejme.Podobał mi się ten człowiek. Z obrączki na lewej ręce wynikało, że jestwdowcem. Syriusz zamówił coś, barman szybko uwinął się z jego zamówieniem i jużpo chwili chłopak szedł uśmiechnięty w moją stronę z dwoma szklankami, którepostawił na stole. Chwyciłam jedną i przyjrzałam się pomarańczowej cieczy,przechodzącej w czerwoną.

-Coto jest? – spytałam, nieufnie wąchając. – Na Ognistą mi nie wygląda. –zauważyłam.

-Tocoś dwa razy bardziej kopiącego. – oznajmił. – Po trzech takich szklankachmusiałbym cię nieść na rękach do zamku. – wyszczerzył zęby.

-Wolęnie pytać, czy już byłeś w takim stanie i skąd znasz ten trunek. –powiedziałam, a on roześmiał się. – Ale niech zgadnę, Huncwoci? – spytałam, niemogąc jednak powstrzymać ciekawości. Ku mojemu zaskoczeniu, pokręcił przeczącogłową.

-Wte wakacje, zanim się znalazłem u Jamesa, pokłóciłem się z rodzicami jeszczebardziej, niż zawsze i musiałem się napić. Nie chciało mi się wychodzić poalkohol na Pokątną, więc wziąłem ojcu z barku butelkę tego. Po 3 szklankachodpadłem, a piłem wolno, degustując się. Inna historia, jaką miałem potemawanturę z matką, gdy mnie ujrzała kompletnie pijanego. Ale od tamtego czasu,razem z chłopakami mamy ekonomiczny sposób, gdy chcemy się tylko narąbać. Nietrzeba wypić niezliczonych ilości, jak Ognistej. No i lepiej się rzyga, to teżmuszę przyznać. – widząc moją minę, roześmiał się. – Ale mówię serio o tymrzyganiu. – wyszczerzył zęby. – Pij to, bo zaraz zamawiam następne. – dodał iprzechylił szklankę, nie spuszczając mnie z oczu. Po chwili na stole położyłpustą szklankę. Spojrzałam z lękiem na swoją i podniosłam ją do ust. Wypiłamłyczka i poczułam smak alkoholu. Jednak, w zasadzie bardziej smakowało, jaksłabiutki drink, niż mocny trunek. Było tak pyszne, że wypiłam za jednym razem.

-Mniam,słodziutkie. – powiedziałam i oblizałam usta. – Prawie nie czuć alkoholu.

-Smakjest bardzo mylny, uwierz. – powiedział i zamówił kolejne.

-Aleprzejdźmy do decyzji.

-Najpierwdrink, Evans. Relaks nam się przyda. – zaoponował i stuknął swoją szklanką omoją.

-Tosię źle skończy. – mruknęłam, ale wypiłam kolejnego.

Jakpodejrzewałam, tak było. Syriusz wypił cztery szklanki, ja dwie, bo potem spasowałam.Jedyne, co było w tym wszystkim dobre to fakt, że ustaliliśmy, iż nic im niepowiemy i zachowamy tą tajemnicę do grobu. I takim cudem, szłam, praktycznieniosąc nieprzytomnego Łapę, który bełkotał coś niewyraźnie. Sama miałam niezłyhelikopter w głowie, ale starałam się iść w miarę prosto. O ile można iśćprosto, niosąc pijanego, większego od siebie chłopaka, a samej mieć trudem zrównowagą. Modliłam się tylko, żebyśmy nie spotkali żadnych nauczycieli podrodze, bo wtedy mielibyśmy gwarantowany szlaban do końca Hogwartu. Udało misię dotrzeć okrężnymi drogami do miejsca, skąd już całkiem niedaleko było dobramy szkolnej, jednak najgorsze dopiero mnie czekało. Nie dało się ominąćmiejsca, gdzie było najwięcej ludzi, czyli okolic Zonka, Wrzeszczącej Chaty,Trzech Mioteł i Miodowego Królestwa. Przystanęłam na chwilę, opierając się omur jednego z domów. Ściągnęłam z siebie Łapę i również oparłam go o ścianę.Jednak ledwo go puściłam, on poleciał na ziemię, prosto tak, jak stał. Niezdążyłam go chwycić, więc z ogromnym łoskotem walnął o ziemię.

-Cholera!– syknęłam i zaczęłam go podnosić. On mruknął coś niewyraźnie i powiesił mi sięna ramieniu. Stwierdziłam, że nie sama nie dam rady go uciągnąć, więcposadziłam go pod ścianą i pobiegłam w stronę ludzi z zamiarem poszukaniaAngeliny z Jasperem, albo Remusa i Petera. Gdy w Trzech Miotłach ich nie było,chciałam iść do Zonka, gdy zatrzymał mnie James.

-Lily,musimy porozmawiać.

-James,nie mam teraz czasu... – zaczęłam, ale on machnął ręką, uciszając mnie. – Obiecuję,że porozmawiamy później, ale nie teraz...

-Nieprzeszkadzaj mi. – przerwał moje błagania, a ja mimowolnie zamknęłam się. – Jużci to chciałem wcześniej powiedzieć. – za każdym razem otwierałam usta, by muprzerwać i zerkałam nerwowo w miejsce, gdzie siedział nieprzytomny Syriusz.Jednak nie dawał mi dokończyć. – Przepraszam cię. Naprawdę cię przepraszam zacałą sytuację, jaka się wydarzyła wczoraj. Nie chciałem odmówić Rachel, bo jestnowa, ale ja tego nie traktowałem, jako randkę. – dopiero teraz zauważyłam, żenie ma przy nim nowej. – Ona tak, ale właśnie jej powiedziałem, że interesujemnie inna dziewczyna. Nie powiedziałem jej tego, ale tą dziewczyną jesteś ty idlatego chciałbym, w ramach rekompensaty, zaprosić cię gdzieś w sobotę. –prawie opadła mi szczęka, gdy to powiedział. Zapomniałam o leżącym gdzieśSyriuszu. Liczyło się to, co powiedział. Pomyślałam jeszcze o incydencie z Łapąi trochę mnie wyrzuty sumienia znów zaczęły gryźć, jednak radość szybko jezasłoniła. Helikopter, który miałam w głowie, zawirował jeszcze bardziej. – Toco, pójdziesz ze mną? – spytał jeszcze raz. Uśmiechnęłam się szeroko i jużmiałam odpowiadać, gdy usłyszeliśmy chichot dziewczyn, które stały niedaleko.Spojrzeliśmy w tamtą stronę. Widok, który zobaczyłam przywrócił mi pamięć oŁapie. Jednak już nie musiałam po niego wracać, bo on sam szedł w naszą stronę,chwiejąc się na każdą stronę.

-Czyon przypadkiem...? – zaczął i spojrzał na mnie pytająco.

-Tak,on był ze mną, jest pijany, jak dzika świnia i to był właśnie powód, dlaktórego nie miałam czasu, żeby rozmawiać. – odpowiedziałam i przełknęłam ślinę.– Szukałam pomocy. – wyjaśniłam.

-Niemożna było mi powiedzieć? – spytał, co nagle okazało się takie oczywiste.

-Niedałeś mi dojść do słowa. – odparłam. Staliśmy i patrzeliśmy się, jak on zwielkim trudem podąża w naszym kierunku. W tym samym momencie zrozumieliśmy, żepowinniśmy mu pomóc, więc oboje rzuciliśmy się w jego stronę. Potter go chwyciłz jednej strony, a ja z drugiej.

-Tyteż piłaś? – spytał Potter i roześmiał się.

-Tak,ale połowę tego, co on. A i tak kręci mi się w głowie. Doczołgałam się tutaj znim z drugiego końca wioski. – mruknęłam.

-Dobrajesteś. – pogratulował mi.

-Rogaś?– Łapa podniósł głowę i spojrzał nieprzytomnie na przyjaciela. Uśmiechnął sięszeroko na jego widok.

-CześćŁapciu, jak kondycja? – zagadnął wesoło Potter.

-Powiemci, mój druhu, że ciężko. – mruknął w odpowiedzi. Posępniał trochę i próbowałskupić wzrok na podłodze.

-Widzęwłaśnie, ale jutro będzie lepiej. – James poklepał go po plecach. – Idziemyskrótem, tym co kiedyś szliśmy razem. – zwrócił się do mnie, a ja pokiwałamgłową, przyjmując do wiadomości. Chwilę później byliśmy w piwnicy Zonka.

-Alewcale nie chodzi o to, że jestem pijany. – trochę trudno było zrozumieć, comówi Black, ale gdy to rozszyfrowałam, serce zabiło mi mocniej.

-Ao co, o Kate? – spytał Potter, przyglądając mu się. Black pokręcił głową, a miserce prawie stanęło. – To o co? – drążył James. – Wyżal się przyjacielu.

-Widzisz,chodzi o ciebie Rogaczu. – powiedział Łapa, a ten popatrzył na niego zaskoczonyi roześmiał się. – Miałem... miałem ci tego nie mówić i siedzieć cicho. Jakmysz... jak szczur pod miotłą! – chłopak co chwila zmieniał ton i głośnośćmówienia. A ja wiedziałam, co on chce powiedzieć i nie zrobiłam nic, żeby mu toutrudnić. Spuściłam głowę i słuchałam dalej, jak przepada moja randka zRogaczem. – Ale ja Rogaś nie mogę... Zrobiłem... Zrobiliśmy coś strasznego... –oznajmił z grozą.

-Zrobiliście?– spytał James, który nic z tego nie rozumiał. – Ale kto?

-Nieprzerywaj mi... – Syriusz byt gwałtownie pokręcił głową i ugięłam się pod jegociężarem. – Ja i Evans. – oznajmił poważnym tonem, o ile pijany człowiek możemieć poważny ton. Potter spojrzał na mnie pytająco. Spuściłam głowę  i przygryzłam wargę. Widząc, że ode mnie niedoczeka się wyjaśnienia zwrócił się do Blacka.

-Dobra,upiliście się, to nic strasznego. Ty mnie nie raz ratowałeś, jak sam nie byłemw stanie. – rzekł spokojnie i uśmiechnął się. Łapa machnął ręką.

-Pallicho to picie! – prawie krzyknął Syriusz i stanął. Chwycił Pottera za ramionai spojrzał mu prosto w oczy. – Przepraszam cię, mój stary druhu, ja niechciałem... ja naprawdę nie chciałem... – jego głos drżał. – To było takie...po tym, jak Kate i ten szczyl młody... nie mogłem... byłem zły... ona też zanową...

-Łapo,o czym ty mówisz? – spytał zdezorientowany Potter.

-Rogaczja i Lily całowaliśmy się wczoraj i spędziliśmy cały wieczór razem. To dlategowróciłem w nocy. – oczy Pottera przeniosły się na mnie.

-Toprawda? – spytał, a ja spojrzałam mu w oczy i nie potrafiłam zaprzeczyć. – Tojakiś żart? – spytał ostro i wyswobodził się z uścisku Syriusza. Jako, że jużbyliśmy w korytarzu skrótu, a był on lekko pochylony w dół, Syriusz upadł istoczył się na dół tej równi pochyłej. Potter nie przejął się tym, tylko stał ipatrzył na mnie rozczarowany. – Jak mogłaś? – szepnął.

-James...Ja... Ja wiem, że to, co zrobiliśmy było okropne i uwierz, że...

-Zrobiliście?Jego rozumiem, bo był zdesperowany! Kate kręciła z jego znienawidzonym bratem,ale ty?! Doskonale wiedziałaś, jak bardzo pojebane jest to, żeby całować mojegoprzyjaciela! – wykrzyknął. Był wściekły i całą winę zwalał na mnie.

-Jesteśniesprawiedliwy. – szepnęłam. – Wiem, że postąpiłam źle i nie usprawiedliwiamsię, ale ja cię zaprosiłam na randkę, a ty wolałeś iść z nią! – z każdym słowempodnosiłam głos. – Byłam rozczarowana, płakałam pół wieczoru!

-Nareszciemogłaś się poczuć, jak ja gdy ty mi odmawiałaś. – warknął lodowato. – A ja bymci nigdy w życiu nie zrobił czegoś takiego. Jakbyś się czuła, jakbym sięprzelizał z Kate, albo Angeliną?

-Skądja miałam wiedzieć, czy ty cokolwiek do mnie czujesz? Po tym incydencie zrandką byłam pewna, że już nic, że traktujesz mnie, jak koleżankę, więc skąd docholery miałam wiedzieć?! – czułam, jak narasta we mnie złość, ale na samąsiebie. Przez to wszystko nawet już nie czułam żadnego helikoptera w głowie.

-Tooczywiste, że czułem. Teraz chyba zastanowię się nad Rachel. Ona na pewno niezrobiłaby mi tego, co ty zrobiłaś. Żałuję, że dzisiaj ją opuściłem dla ciebie.– nie krzyczał. Mówił opanowanym, trochę drżącym głosem. Poczułam, jak łzynapływają mi do oczu.

-James,ja przepraszam... – szepnęłam i pociągnęłam nosem. – Czułam się okropnie wtedy,wiem, że nie ma dla mnie usprawiedliwienia, ale... ja naprawdę przepraszam,zależy mi na tobie, naprawdę... James... – po moich policzkach płynęły łzy, aon odwrócił się do mnie plecami i zaczął powoli iść.

-Właśniepokazałaś, jak bardzo ci na mnie zależy. – warknął sucho i poszedł w stronę,gdzie spadł Syriusz. A ja stałam i czułam, jak nigdy, że zaraz pęknie mi serce.Uścisk w klatce piersiowej nie pozwalał mi oddychać głęboko, nie pozwalałnabierać dużo powietrza. Płakałam, jak małe dziecko, bijąc się w głowę zagłupotę i bezmyślność. Gdy wszystko zaczęło się układać, znów się posypało.Usłyszałam tylko, jak Potter podnosi Syriusza z ziemi.

-Jużcię mam. Sory stary, że cię puściłem. Idziemy dalej.

-GdzieEvans? – Syriusz spytał nieprzytomnie.

-Nieobchodzi mnie ona.

Szłamkorytarzem, nie dbając o to, że płaczę i ludzie patrzą na mnie zdziwieni. Szłamszybkim krokiem, chcąc znaleźć Kate. Przed samym wejściem do wieży Gryfonów,usłyszałam szybkie kroki i chwilę później zza zakrętu wyłoniła się lokatabrunetka. Podeszła do mnie, a gdy otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, niedała mi dojść do słowa.

-Darujsobie, James mi wszystko powiedział. – warknęła. Była zła. Była wściekła. –Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego Evans.I trzymaj się ode mnie z daleka. Nienawidzę cię. – po tych słowach odwróciłasię i pobiegła spowrotem do wieży.

-Przepraszam... – szepnęłam za nią, ale nie byłoszans, żeby to usłyszała. A nawet jakby, to co z tego?