39. Rachel II.

Dnimijały niemiłosiernie szybko i październik dobiegał końca, ulegając ponurejpogodzie listopada. W tym roku jesień była wyjątkowo smutna i pochmurna. Nadworze cały czas padało, niebo praktycznie nigdy nie pokazało swojego błękitu iwszystko wokół wydawało się szare i ponure. Nikomu nie chciało się wyściubiaćnosa z ciepłego zamku, więc życie Hogwartu toczyło się e jego murach. Jedyniedrużyny quidditcha były zmuszone przez swoich kapitanów do treningów wnajgorszych warunkach od kilku lat. Czasem ubierałaam płaszcz i szalik i szłamna trybuny oglądać trening Gryfonów, przynosząc Jamesowi gorącą herbatę zcytryną w termosie i wybierając się z nim później na pogawędkę. Nasze kontaktyograniczały się tylko (a może aż?) do prawie codziennych, długich rozmów. Jamesrozśmieszał mnie swoimi żartami, albo opowiadał historie Huncwotów, czyniąc, żeczułam się przy nim swobodnie. Od pamiętnego dnia, gdy Chuda zjadła żelki zeliksirem, nie zbliżyliśmy się do siebie ani razu. Jednak, im więcej czasu znim spędzałam, tym bardziej się od niego uzależniałam i chciałam się zbliżyć.Próbowałam nie raz zagadać do niego bardziej kokieteryjnie, on nawet podejmowałze mną taką rozmowę, jednak nie miałam odwagi zrobić czegoś więcej. Bałam się,że znów po pocałunku, on będzie mnie trzymał na dystans. Cała ta sytuacjapozwoliła mi zrozumieć, jak musiał czuć się Potter, gdy w zeszłym roku pokażdym zbliżeniu ja go odpychałam. I tak egzystowaliśmy sobie, ni to wprzyjaźni, ni to w związku, ni to w czym innym, co można było zdefiniować.Często zdarzało mi się zapatrywać w niego, gdy mówił o czymś, co kochał. Takbardzo chciałam wiedzieć, co on myśli, do czego zmierza ze swoim zachowaniem,czy Kate i Chuda mają rację, czy już naprawdę odpuścił. Żyłam w ciągłejniepewności co do jego zamiarów, nigdy nie wiedziałam, co on zrobi, a do czegoja się mogę dopuścić. W zasadzie było mi z tą całą sytuacją trochę ciężko, bonic nie było pewne, ale sama, na własne życzenie ciągnęłam to dalej, pozwalającsobie wieczory spędzać samotnie w łóżku albo jakimś odosobnionym kącie w PokojuWspólnym, rozmyślając nad całą sytuacją. Co do Kate i Syriusza, nadalprowadzili w swoim rodzaju grę, polegającą na podrywaniu przez Kate Remusa, awściekaniu się Łapy. Wszyscy mieli serdecznie dość tej całej głupiej zabawy,bowiem mimo, że Remus już uodpornił się na flirt Kate, to Syriusz ciągle miałdo niego o to żal. Ogółem, Kate nieźle namieszała i wcale nie miała zamiarutego naprawiać. Wielokrotnie rozmawialiśmy z Jamesem na ten temat, i nie razpróbowałam wytłumaczyć Kate, że to nie jest sposób, ale nie chciała tegosłuchać. Tak, jak i Syriusz nie chciał słuchać Jamesa, żeby nie reagował na jejzaczepki, a da sobie spokój. Ostatecznie, biedny Lunio był ofiarą w tym całymchorym układzie. Oprócz incydentu w wakacje, gdy zginęła nasza koleżanka zdormitorium, nie słychać było o żadnych innych morderstwach. Voldemort iŚmierciożercy jakby zapadli się pod ziemię. Jednak wiedziałam, że była to tylkocisza przed burzą. Jednak początek listopada przyniósł kilka ważnych zmian. Awszystko zaczęło się jeszcze od Nocy Duchów. W ten dzień obudziłam się dośćwcześnie, jak zwykle zresztą. Usiadłam na łóżku i westchnęłam. Przeczesałamwłosy dłońmi i rozejrzałam się po pokoju. Wszystkie dziewczyny spały, więcskorzystałam z okazji i weszłam do łazienki. Stanęłam przed lustrem ispojrzałam w nie. Zielone oczy rudowłosej dziewczyny patrzyły z nutką smutku.Uśmiechnęłam się, ale uśmiech nie objął oczu.

-Cosię z tobą dzieje Evans? – spytałam szeptem sama siebie. – Wszystko przezciebie, Potter. – dodałam jeszcze ciszej i umyłam twarz zimną wodą, po czymumyłam zęby. Znów spojrzałam w lustro. Wczoraj spędziliśmy z Potterem całkiemmiły wieczór. Kilka razy nie tylko ja się zapomniałam, ale wydawało mi się, żeon również czasem wpatruje się we mnie. Wspomnienie to poprawiło mi humor.Wiedziałam, że w środę było wyjście do Hogsmeade. A gdyby tak go zaprosić, aledać mu do zrozumienia, że to ma być randka? Byłam pewna, że mi nie odmówi. Wkońcu, jak bardziej się miałam postarać o niego? Z dużo lepszym humorem wyszłamz łazienki. Chwyciłam bawełnianą, turkusową tunikę i czarne rajstopy i ubrałamsię w to. Włosy zostawiłam rozpuszczone, a oczy podkreśliłam kredką i tuszem dorzęs. Gdy byłam gotowa, obudziłam resztę dziewczyn i zeszłam na dół do PokojuWspólnego. Nikogo tam nie było, czego można było się spodziewać. Jednak pochwili przejście się otworzyło i weszła do niego McGonagall. Zdziwiłam się, borzadko kiedy tutaj wchodziła. Jednak to nie koniec, bo zaraz za nią weszładziewczyna. Była gdzieś w moim wieku, miała brązowe falowane włosy sięgająceramion, czekoladowe, błyszczące oczy, dość mocno wystające kości policzkowe icienkie, drobne usta. Ogólnie była średniego wzrostu, szczuplutka i praktycznienie miała kobiecych kształtów. Mimo, że była trochę grubsza od Angeliny, tojednak Chuda miała jakieś krągłości, ta dziewczyna żadnych. Miała wprostsylwetkę chłopaka. Ale z twarzy była wyjątkowo ładna.

-Dzieńdobry pani profesor. – powiedziałam z wolna. Dziewczyna skierowała na mnie swójwzrok i obserwowała.

-Evans,jak dobrze, że cię spotkałam. Jako prefekt i koleżanka z roku zaprowadź nowądziewczynę do dormitorium. I dobrze by było, gdybyś jej pokazała cały zamek. –zarządziła opiekunka Gryfonów. – Zostawiam cię w najlepszych rękach, mojapanno. – zwróciła się do nowej i uśmiechnęła krótko, poklepała ją po ramieniu,po czym znikła w dziurze. Przez chwilę patrzyłyśmy na siebie nieokreślonymwzrokiem, po czym opamiętałam się, podeszłam do niej i wyciągnęłam rękę.

-LilyEvans. – przedstawiłam się i uśmiechnęłam serdecznie.

-RachelDouglas. – uścisnęła moją rękę i również się uśmiechnęła.

-Miłocię poznać. Jesteś na 6 roku? – spytałam, a ona pokiwała twierdząco głową. –Więc będziesz z nami w dormitorium, cieszę się. – uśmiechnęłam się znów. – Takwięc, pomieszczenie, w którym siedzimy to Pokój Wspólny. – oznajmiłam. –Siedzimy tu po lekcjach, robimy czasem imprezy. Tego chyba można się domyślić.– dodałam i zaczęłam iść w stronę schodów. – Tutaj są schody do męskichdormitoriów, ale one nas nie interesują. Na razie. A tutaj pójdziemy donaszego. – zaczęłam wchodzić po schodach. Doszliśmy do tabliczki z napisem „6rok” i weszłam. W dormitorium, mimo, że wszystkich budziłam, spali sobiesmacznie. – Eee, jak widzisz, dziewczyny lubią sobie pospać. – wyszczerzyłam doniej zęby. – Chcesz się teraz rozpakować? – spytałam.

-Nie,może pójdziemy na śniadanie, bo umieram z głodu? – zaproponowała nieśmiało. – Iprzynajmniej nie obudzę reszty, niech sobie pośpią, w końcu niedziela. – dodałaz uśmiechem.

-Jakwolisz i tak miałam zamiar iść na śniadanie. – odparłam i skierowałam się kuwyjściu. Zauważyłam, że pomiędzy moim, a Kate łóżkiem stało jeszcze jedno,którego rano nie było. Obok niego stała szafka nocna, a komoda i szafa, wktórych miałyśmy ubrania, jakby powiększyła się dla jednej osoby. Zeszłyśmyspowrotem na dół, a potem wyszłyśmy przez dziurę z portretu i skierowałyśmy sięw stronę Wielkiej Sali.

-Skądjesteś? – spytałam uprzejmie.

-Tutaj,z Anglii. – odpowiedziała.

-Agdzie wcześniej chodziłaś do szkoły?

-Och,urodziłam się w Anglii, jak miałam 8 lat przeprowadziliśmy się na południeFrancji. Tam chodziłam do Beauxbatons. Teraz po śmierci rodziców musiałam sięprzeprowadzić do babci, która mieszka w Anglii. – odpowiedziała. Zrobiło mi sięgłupio.

-Przepraszam,nie wiedziałam, przykro mi z powodu twoich rodziców. – powiedziałamprzepraszającym tonem. Dziewczyna uśmiechnęła się smutno.

-Nieszkodzi. – rzekła – Skąd miałaś wiedzieć? Odeszli, trudno, mam nadzieję, że tamjest im lepiej. – dodała. Zdziwiło mnie jej myślenie, ale nie odzywałam się naten temat.

-Pewnieumiesz mówić świetnie po francusku. – powiedziałam, bo nic innego nieprzychodziło mi na myśl, a nie chciałam, żeby między nami panowała cisza.

-Oh, bien sûr. Et vous pouvez parler français? – odpowiedziała z uśmiechem.

-Je suis juste un peu.* – odparłam i roześmiałam się. – Ale tylko postawowerzeczy i mało z tego rozumiem. – dodałam już normalnie. – Uczyłam się wmugolskiej szkole, zanim się dowiedziałam, że jestem czarownicą. –wytłumaczyłam.

-Pochodzisz z rodziny mugoli ?– spytała z ciekawością. Pokiwałam głową twierdząco. – Zawsze interesowali mniemugole. – dodała ochoczo. – Naprawdę, zastanawiam się, jak oni sobie dają wżyciu radę bez magii ? Dla mnie to niepojęte. – roześmiała się. – Maszwielkie szczęście Lily. Chciałabym mieć w rodzinie chociaż jednego mugola.

-Radzą sobie całkiem dobrze,chociaż teraz, po 5 latach nauki, widzę, jak wiele czasu oszczędza magia.Zamiast szorować podłogi, wystarczyłoby machnięcie różdzką. Ulubiony wazon sięrozbił ? Nie ma problemu, wyciągasz różdżkę, reparo i masz wazonspowrotem.

-A co twoja rodzinapowiedziała, gdy się dowiedzieli ?

-Mama i tata bardzo sięucieszyli i nie chcieli za bardzo uwierzyć w to. Ale moja siostra od tamtegoczasu traktuje mnie, jak robactwo. – odpowiedziałam obojętnie.

-Oh, désolé.

-Jamais l'esprit.**

-Dobra jesteś z francuskiego. –powiedziała mile zaskoczona i wyszczerzyła zęby. Uśmiechnęłam się. Dotarłyśmyna śniadanie. Przy stole Gryfonów było tylko kilku pierwszoklasistów i dwóchsiódmoklasistów. Usiadłyśmy i zajęłyśmy się jedzeniem. Okazało się, że Racheljest naprawdę super dziewczyną. Cieszyłam się z tego faktu, bo nie miałamnajmniejszej ochoty na jakieś wojny w dormitorium. Dowiedziałam się, że niejest ogólnie dobra w nauce i musiała pobierać dodatkowe lekcje z niektórychprzedmiotów u nauczycieli. Quidditcha nie lubiła, wręcz uważała go za głupiągrę, co trochę mnie poruszyło i podyskutowałyśmy na ten temat, jednak obie porzekomej kłótni wybuchłysmy śmiechem. Gdy tak jadłysmy, na śniadanie przyszłyKate i Angelina. Ta druga była trochę zaspana, a ta pierwsza, jak zwykle,nieźle wystrojona i szła dumnie. Usiadły obok mnie.

-Cześć Ruda. – mruknęła Chuda iziewnęła potężnie.

-Cześć Ruda. – powtórzyła Katei nałożyła sobie jajecznicy. – Nie wiesz może, czy ktoś się do nasprzeprowadza ? Bo dostawili jedno łóżko. – spytała, nie patrząc na mnie.

-Owszem, nawet wiem, kto. –odpowiedziałam. Kate spojrzała na mnie zdziwiona, a Angela aż się obudziła.

-Kto ? – spytałyrównocześnie.

-Dziewczyny, to jest Rachel.Będzie z nami chodziła do klasy. – zza mnie wychyliła się dziewczyna ipomachała im z przyjaznym uśmiechem. Obie rozwarły buzię i wpatrywały się wdziewczynę.

-Cześć, Chuda jestem. –Angelina pierwsza się ocknęła i uśmiechnęła się, po czym szturchnęła łokciemgapiącą się Czarną.

-Kate, miło mi. – ta równieżpodała jej rękę i wróciła do śniadania. Angelina bardzo zainteresowała sięRachel i wypytywała ją o różne rzeczy, które ja już wiedziałam, więc ich niesłuchałam. Kate udawała, że nie słucha, jednak widziałam, że kątem oka jąobserwuje.

-Nie wiecie, gdzie sąHuncwoci ? – spytałam po chwili. Angelina pokręciła przecząco głową.

-Nie idą na śniadanie, bozarwali dzisiaj noc i odsypiają. – odpowiedziała Kate.

-A skąd ty to wiesz ? –zdziwiłam się. Ta lekko się zarumieniła.

-Wczoraj mi Syriusz powiedział.– odpowiedziała.

-To już rozmawiacienormalnie ?

-No, wczoraj dużorozmawialiśmy. – odpowiedziała, próbując brzmieć niedbale.

-Błagam, powiedz mi, żedoszliście do wniosku, że takie gry nie mają sensu i jesteście razem !

-Nic z tych rzeczy. –odpowiedziała. – Ale już nie będę męczyła biednego Remusa.

-Czemu ?

-Bo stwierdziłam, że on już sięuodpornił. Szczerze powiedziawszy, mam pewien pomysł... – zaczęła i zniżyła tondo szeptu. Nachyliłam się do niej, a ona zbliżyła się do mojego ucha. – RegulusBlack. – po tych słowach odskoczyłam od niej i spojrzałam, jak na wariatkę.

-Kate, czyś ty ocipiała ?!– wykrzyknęłam, ściągając na siebie ciekawskie spojrzenia. – Przecież to głupiei szalone ! On cię zabije !

-Chcę go zdenerwować. –odpowiedziała, nie przejmując się moją reakcją. – A przecież nie chcę z nim iśćna randkę, tylko sobie z nim porozmawiam czasami... – uśmiechnęła się zbójecko.

-On jest młodszy. – zauważyłam,próbując znaleźć jakiś argument.

-No i ? – dziewczynaroześmiała się. – Przecież ja tylko trochę z nim poflirtuje i nic więcej. –wzruszyła ramionami.

-Skąd wiesz, że on w ogólebędzie chciał z tobą rozmawiać ? – po moim pytaniu, spojrzała na mniepowątpiewająco.

-Ja nie dam rady ? –roześmiała się. – A poza tym, on z miłą chęcią to zrobi, żeby dopiecSyriuszowi. – dodała wesoło.

-Igrasz z ogniem. –stwierdziłam.

-Wiem. – odpowiedziała,nakładając sobie tosta na talerz. – I wygram tą walkę.

*[R] : Och, oczywiście. Aty potrafisz mówić po francusku ?

[L] : Ja tylko troszeczkę.

** [R] : Przykro mi.

[L] : Nic nie szkodzi.