34. Pękające mury II.

Wyjazdmoich rodziców skończył się jeszcze szybciej, niż się zaczął. W związku z tym,Huncwoci opuścili mój dom. Dziewczyny zresztą również. Pozostałe dwa tygodnie,które mi zostały do końca wakacji, poświęciłam na naukę i czytanie. W końcu niemiałam kiedy tego zrobić. Ani się obejrzałam, a przyszedł 1 września. I tak,jak co roku, z wielką uciechą wracałam do mojego drugiego domu. Jako, że trochęzaspaliśmy, na peron 9 i ¾ dotarłam minutę przed odjazdem pociągu. Wskoczyłamdo ostatniego wagonu i rozpoczęłam poszukiwanie dziewczyn. Spoglądałam kolejnodo przedziałów, modląc się, żeby to był właśnie ten, którego szukam. W końcuznalazłam ich, oczywiście w towarzystwie Huncwotów. Pociąg zagwizdał,oznajmiając, że to ostateczny czas na wsiadanie do wagonów.

-Gdzieta Lily? – usłyszałam martwiący się głos Kate i zobaczyłam, jak Angela wychylasię przez okno, zapewne szukając mnie wzrokiem. Uśmiechnęłam się szeroko iwkroczyłam do przedziału. Wszyscy zwrócili na mnie wzrok.

-Cześć.– wyszczerzyłam zęby. Angelina rzuciła się na mnie i przytuliła.

-Rudaostatnio dzieje się z tobą coś złego. – roześmiała się Kate i powitała mnieciepłym uśmiechem. Wszyscy powiedzieli mi cześć, a Potter kiwnął głową.Posłałam mu uśmiech i usiadłam obok Angeli. Nastała cisza, której najwyraźniejnikt nie zamierzał przerywać. Peter zagłębił się w jakimś tygodniku, Syriuszczytał mu przez ramię, Remus obserwował wszystkich, Kate i Angela wpatrywałysię w okno, a Potter wydawał się być zajęty własnymi myślami.

-Hmmm,głupio mi pytać, jak tam wakacje, bo w końcu spędziliśmy je po części razem. –odezwałam się, czując, że ta cisza mnie denerwuje.

-Taa.– mruknął Remus. Jednak żadnej innej reakcji nie wywołałam. Wszyscy byliniechętni do jakichkolwiek rozmów i musiałam to jakoś przeżyć. Czułam się conajmniej głupio, gdy tak siedzieliśmy, nic nie mówiąc. Kilka razy próbowałamzacząć jakąś rozmowę, ale za każdym razem byłam zbywana ciszą. Nie wiedziałam,co się z nimi wszystkimi dzieje, ale podejrzewałam, że pokłócili się o coś, bow ich (Huncwotów) przypadku było to strasznie nienaturalne. Gdy przyjechałakobieta z wózkiem, każdy rzucił się na słodycze, opróżniając swoje sakiewki zkilku srebrnych sykli. Nie wiem, czy im te słodkości rozwinęły język, ale jaktylko każdy zjadł po czekoladowej żabie, między wszystkimi zaczęła się toczyćrozmowa. Jedynie Potter nie brał w niej udziału, co bardzo mnie zdziwiło.Zdążyliśmy się przewinąć przez kilka tematów i za nim się obejrzeliśmy,wysiadaliśmy na stacji Hogsmeade. Tam, tradycyjnie udaliśmy się do powozów,które zaciągnęły nas pod sam zamek. Pogoda była nijaka. Ani nie padało, ani niebyło ciepło. Jednak w powozach znów zapanowała krępująca cisza. Byłam takgłodna, że bałam się, aby czasem z mojego brzucha nie wydało się głośneburczenie. Zerknęłam ukradkiem na Jamesa. Ręce miał założone na piersiach i zuporem, godnym osła, wpatrywał się w okno, chociaż można było wyczytać z jegooczu, że nawet nie widzi tego, co jest za nim. Oderwałam od niego wzrok izamyśliłam się. Wkrótce wyszliśmy z powozów, weszliśmy do Wielkiej Sali iusiedliśmy na swoich miejscach. Od razu rzuciły mi się w oczy czarne dekoracje.Nauczyciele wcale nie wyglądali na szczęśliwych, a Dumbledore siedział zzasępioną miną. Zapanowała cisza, przerywana jedynie szeptami niektórychuczniów. Wszyscy przestraszyli się, co mogło się stać. McGonagall wprowadziłapierwszoroczniaków. Wszyscy niespokojnie ruszali się na krzesłach, przeczekującceremonię przydziału. Później dyrektor wstał i westchnął głośno.

-Witamwas moi drodzy. – przemówił niezbyt głośno, ale panowała taka cisza, żewszystko było słychać. – Muszę was powitać bardzo przykrym powiadomieniem. Jakwidzicie i zapewne się domyślacie chodzi o śmierć, która jest nieodłącznączęścią naszego życia. W ostatnich czasach szczególnie mamy do czynienia zprzedwczesnymi śmieciami wielu osób, będących naszymi bliskimi przyjaciółmi,rodziną, znajomymi, czy całkiem nieznanymi ludźmi. Dwa dni temu doszło dokolejnej tragedii, w której zginęła wasza koleżanka, Jennifer Thompson. –dyrektor spojrzał na nasz stół, a ja poczułam wielką gulę w okolicach gardła. Woczach zaszkliły mi się łzy. Wszyscy Gryfoni spoglądali na siebie zprzerażeniem, specjalnie nie patrząc na miejsce, na którym zazwyczaj siedziałaciemna, trochę przysadzista blondynka. Nigdy nie łączyły mnie z nią jakieśszczególne relacje, mimo, że byłam z nią w jednym dormitorium i w jednejklasie, jednak poczułam niewytłumaczalny ból po jej śmierci. Zapewne całyGryffindor tak czuł w tej chwili. – Jenny była bardzo dobrą i przykładnąuczennicą, była prefektem. Była cichą, spokojną dziewczyną, która miała przedsobą całe życie. Została zabita przez popleczników Lorda Voldemorta. Chciałbymuczcić jej pamięć minutą ciszy i toastem. – Wszyscy, bez wyjątku, wstali ipodnieśli puchary. – Za Jennifer Thompson, naszą koleżankę, uczennicę tejszkoły, która na zawsze pozostanie w nas żywa. – Dumbledore upił ze swojegopucharu, za nim reszta grona pedagogicznego, a za nimi my, uczniowie.Odstaliśmy minutę, spuszczając głowy, a potem usiedliśmy. Dyrektor ponowniewstał, a wzrok wszystkich znów zwrócił się ku niemu. – Chciałbym tylkoprzypomnieć o kilku rzeczach. Wstęp do Zakazanego Lasu jest surowo zabroniony.Tak samo, jak kilka innych rzeczy, o których dowiecie się z listy wiszącej nadrzwiach pana Filcha. Sprawdziany do drużyn Quidditcha odbędą się na początkuprzyszłego tygodnia, kapitanów proszę o rezerwowanie boisk u opiekunów domów.Życzę smacznego wszystkim. – usiadł i nałożył sobie jedzenie, którego nietknął, tylko pogrążył się w cichej rozmowie z McGonagall. W sali powolizaczynało wrzeć od głosów uczniów. Tylko stół Gryfonów był nienaturalnie cicho.

-Onabyła na imprezie u Lily... – odezwała się Angela. Rzuciłam jej ponurespojrzenie. – To było miesiąc temu. Tak niedawno. A teraz nie żyje.

-Taa...Strasznie się czuję z tym, że nawet jej nie poznałam dobrze. – mruknęłaposępnie Kate. Miałam dość. Wstałam i odsunęłam krzesło. Obie posłały mizdziwione spojrzenia.

-Niejestem głodna. – rzuciłam i odeszłam od stołu. Spojrzenia wszystkich skierowałysię na mnie, bo byłam jedyną osobą opuszczającą salę. Ledwo zamknęłam za sobądrzwi, gdy ona spowrotem się otworzyły i moim oczom ukazała się opiekunka domulwa.

-Dobrywieczór. – powiedziałam i ruszyłam dalej, modląc się, żeby nie przyszła do mniez tym, o co podejrzewałam.

-PannoEvans, musimy porozmawiać. – oznajmiła, a ja przystanęłam i odwróciłam się doniej przodem. Mimo jej dość młodej i rześkiej zwykle twarzy, dzisiaj widać byłopogłębione rysy i podkrążone oczy. Przypominała teraz bardziej 50-letniąkobietę, niż 30-kilkuletnią. – W związku ze śmiercią panny Thompson i utratąjednego prefekta, razem z dyrektorem ustaliliśmy, że...

-Niechpani mi wybaczy, ale nie przyjmę tej odznaki. – przerwałam jej. Ku mojemuzaskoczeniu nie zdenerwowała się, tylko jeszcze bardziej uwidoczniły się jejzmarszczki.

-Nalegam,byś jednak przyjęła tą funkcję, Lily. – oponowała, a ja pokręciłam głową.

-Niechcę. Po prostu nie chcę. Niech pani to da komu innemu. Może Angelinie. –mruknęłam.

-Niebędę z tobą dyskutować, Evans. – jej ton momentalnie powrócił do jej zwykłego,ostrego brzmienia. Podeszła do mnie i wcisnęła w rękę odznakę. – Bardzo miprzykro, że w takich okolicznościach, ale mam dość problemów, bez twoichwidzimisię, co do decyzji mojej i dyrektora. Ufam, że wiesz, co należy dotwoich obowiązków. A jeśli nie, to proszę poprosić o pomoc pana Lupina. Życzędobrej nocy. – obróciła się i zaczęła spowrotem maszerować w stronę Wielkiej Sali.– A, jeszcze jedno. – odwróciła się przez ramię. – Hasło do wieży to:mandragora. – po tych słowach weszła do sali, mijając się w drzwiach zPotterem. Ten podszedł do mnie i zerknął na moją rękę.

-Takmyślałem. – mruknął. Spojrzałam na niego i westchnęłam. – Chodź. – rzucił izaczął iść w górę schodów. Ruszyłam za nim. Czułam się strasznie. Przeszliśmychwilę w ciszy. – To strasznie, nie? – w odpowiedzi pokiwałam głową. – Nie mogętego przeżyć, że jeszcze tydzień temu spotkałem ją na Pokątnej. Nawet z niąporozmawiałem, bo oboje czekaliśmy na rodziców przed Gringottem. To znaczy itak wiedziałem od razu o tym wszystkim, ale i tak nadal jestem w szoku.

-Todlatego byłeś taki markotny w pociągu? – spytałam, bardziej stwierdzając fakt.Pokiwał głową.

-Obojepracują w Biurze Aurorów. – mruknął. Wiedziałam, że mówi o swoich rodzicach. –Zginęła przez przypadek. Polowali na jej ojca. Akurat była sama w domu, gdywpadli. Podobno walczyła, chociaż nie miała żadnych szans. Ich było pięciu.Zabili tylko ją. To pierwsza uczennica Hogwartu. Sprawa jest poważniejsza, niżsię wydaje. Ministerstwo jest w panice. Chcieli, żeby Dumbledore zataił jejśmierć, a wcisnął nam bajeczkę o wyjeździe. – spojrzałam na niego zdziwionainformacjami, które mi przekazywał. – Tak, wiem, bezczelne. Ale to miałoby byćdla naszego bezpieczeństwa. Znasz hasło? – spytał, bo doszliśmy pod obrazGrubej Damy, która patrzyła na nas z dumą.

-Mandragora.– mruknęłam, a obraz wpuścił nas do środka. – Idę do siebie, dobranoc. –Oznajmiłam i ruszyłam w stronę schodów.

-Nieprzejmuj się tak tym prefektem! – rzucił na odchodnym. – Nikt ci nie będziemiał za złe przecież. – dodał i uśmiechnął się lekko. Pomachałam mu i wspięłamsię po schodach, prowadzących do naszej sypialni. Tam odświeżyłam się w łaziencei usiadłam na łóżku, rozczesując mokre włosy. Spojrzałam na puste miejsce,gdzie wcześniej stało łóżko Jenny. Westchnęłam po raz kolejny tego dnia. Chwilępóźniej do pokoju weszła pozostała czwórka dziewczyn. Każda usiadła na swoimłóżku i zapanowała cisza, podczas której każda wpatrywała się w miejsce, gdziepowinno stać łóżko, a na nim Jennifer, czyszcząca swoją odznakę prefekta.Chciałam coś powiedzieć, ale z mojego gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Tosamo chyba działo się z dziewczynami, bo co chwila któraś otwierała usta, apotem szybko je zamykała. W tym samym momencie my (ja, Angelina i Kate) orazone (Cassie i Laura) spojrzałyśmy na siebie. Nic nie mówiąc kiwnęłam głową. Tosamo uczyniła Cassie, a za nią Laura. Z mojej strony obie dziewczyny równieżwykonały ten gest. Po raz kolejny w przeciągu miesiąca nastąpiło przełamanielodów. Gdzieś po cichu, w obliczu zagrożenia, pękały między nami mury,oddzielające nas od kilku lat. Nieważne były różnice, nieważne były podziały.