26. Problemy z Troy II

Łąka. Zielona, miękka trawa. Słońce. Czyste niebo, żadnej chmurki. Biegnę boso. Okręcam się wokół własnej osi i padam na trawę ze śmiechem. Obok mnie kładzie się wysoki brunet. Patrzymy w niebo. Jest takie błękitne. Oboje odwracamy głowy w swoim kierunku. Zatapiam się w orzechowym spojrzeniu. Zbliżamy się do siebie i...

 – Lily! – z mojego snu obudził mnie głos... Adama? – Liluś, wstawaj – tak, to Adam. Łóżko niedaleko mnie ugięło się pod ciężarem jego ciała. Westchnęłam cicho i otworzyłam oczy. Nie mogłam się nie uśmiechnąć, gdy zobaczyłam nad sobą granatowe oczy. Te same, co we śnie. Nie! Stop! Wróć! Sięgnęłam pamięcią do snu i uśmiech mi zrzedł, gdy zdałam sobie sprawę, kim jest właściciel orzechowych oczu.

 – Coś się stało? – spytał Adam, marszcząc brwi. Przywołałam uśmiech z powrotem na twarz i przeciągnęłam się.

 – Nic. Tylko zdałam sobie sprawę, że dzisiaj muszę jechać do domu – tak, skłamałam. A po co mu było wiedzieć, że śnię o Potterze?

 – Mnie również nie cieszy ten fakt. Ale pocieszam się myślą, że dopiero o 22 mam cię odstawić. A to jest całe – spojrzał na zegarek – 14 godzin.

 – Tylko? – mruknęłam niezadowolona. On roześmiał się.

 – Dobra, koniec gadania, bierz się za jedzenie – powiedział rześko, a ja dopiero teraz dostrzegłam, że przede mną leży taca z grzankami, herbatą i innymi rzeczami nadającymi się do spożycia. Uśmiechnęłam się słodko.

 – Jesteś wspaniały! Uwielbiam cię! – posłałam mu całusa ręką i wzięłam się za pałaszowanie mojego śniadania. – Mniam! – dodałam, gdy tylko przełknęłam pierwszego gryza. Adam uśmiechnął się i patrzył, jak jem.

 – Catherine tutaj była – oznajmił ni stąd, ni zowąd. Gdy dotarło do mnie to, co powiedział, zakrztusiłam się jedzeniem. Trochę trwało zanim udało mi się opanować sytuację (a udało to się głównie, dzięki Adamowi, który klepnął mnie po plecach).

 – Czego chciała? – spytałam. Nie od razu odpowiedział. Przymknęłam oczy. – Po co tutaj była?

 – Lily nie unikniesz tego, że będę z nią się zadawał. W końcu codziennie mam treningi – powiedział wolno i spokojnie, obserwując moją reakcję.

 – Nadal nie odpowiedziałeś na pytanie.

 – Była się dowiedzieć czy wszystko w porządku i dlaczego wczoraj tak gwałtownie wyszliśmy – nadal mówił spokojnie, ale ja się zdenerwowałam.

 – Ona jest bezczelna! – krzyknęłam. – Pierwsze cały wieczór stara mi się dogryźć, potem na moich oczach odwala cyrki i jeszcze udaje niewinną!

 – Lily, ona...

 – Nie broń jej – przerwałam mu ostro. – Dobrze wiesz, że ona robi to specjalnie, żeby nie wyszło, że jest wredna.

 – Nie wiem co mam ci powiedzieć. Ale to nie moja wina, że ona tutaj przyszła. Przecież ja jej tutaj nie zaprosiłem, a ty denerwujesz się na mnie.

 – Nie na ciebie, tylko na nią – mruknęłam.

 – Krzyczysz na mnie.

 – Nie na ciebie, tylko przy tobie – zaprotestowałam. – Ale zrozum, jak ja się czuję. Nie chcę ci niczego wypominać, ale chyba nie powiesz mi, że Catherine zachowuje się w porządku – spojrzałam na niego wyczekująco.

 – No okej, przyznaję ci rację. Ale nie mogę na nią powiedzieć złego słowa, bo mi nic nie zrobiła. Ja ją bardzo lubię i...

 – Dobra, temat skończony – przerwałam mu i wstałam z łóżka.

 – Nie jesz już? – spytał, lekko zszokowany moim zachowaniem.

 – Już się najadłam– oznajmiłam i skierowałam się ku drzwiom, zbierając z podłogi moje wczorajsze ubrania. Nadal byłam w samej bieliźnie, co obecnie mnie krępowało.

 – Połówką grzanki? – zmarszczył brwi.

 – Tak.

 – A gdzie idziesz? – nadal ciągnął rozmowę.

 – Do łazienki – mruknęłam w odpowiedzi i wyszłam z pokoju. Wiedziałam, że nie miałam o co być zła na niego, jednak wydarzenia z wczoraj stawały mi przed oczami i nie potrafiłam pozbyć się żalu do Adama. Weszłam do swojego pokoju, rzuciłam ubrania na łóżko, chwyciłam ręcznik i kosmetyczkę i odeszłam z zamiarem wyjścia z pokoju. Jednak w drzwiach wpadłam na Adama, którego nie zauważyłam, bo byłam zamyślona. Wszystko wypadło mi z ręki. Chciałam się po to schylić, jednak Adam chwycił mnie za ramiona i mimowolnie musiałam na niego spojrzeć.

 – Jesteś zła – bardziej stwierdził, niż spytał.

 – Nie – odparłam trochę zbyt szybko i zbyt nerwowo. On roześmiał się.

 – Przecież widzę, że tak – cmoknął i pokręcił głową. – Lily, przecież przeprosiłem i powiedziałaś, że wszystko wporządku. Wczoraj między nami wszystko grało. Chyba było aż za dobrze – uśmiechnął się.

 – Bo wczoraj Troy się tutaj nie pojawiła – odparłam w odpowiedzi.

 – No dobra, ale przecież to nie moja wina Lily. Daję słowo, że nawet jej nie wpuściłem do środka. A poza tym, od razu ci powiedziałem, więc chyba nie mam nic do ukrycia nie? Przecież mógłbym to zataić przed tobą, bo wiedziałem, że będziesz zła, prawda? – tłumaczył. Podniósł dłonią mój podbródek, sprawiając, że patrzyłam mu w oczy.

 – Prawda  – przyznałam cicho.

 – Więc dlaczego tak się zachowujesz? – spytał miękko.

 – Bo ciągle przed oczami staje mi scena, jak tańczycie ze sobą – odpowiedziałam niechętnie, ale zgodnie z prawdą. Adam westchnął.

 – Nawet nie wiem, co ci powiedzieć Lily – mruknął i puścił mnie. – Dzisiaj rano cały czas o tym myślałem i miałem ogromne wyrzuty sumienia. Naprawdę – dodał cicho.

 – Zapomnijmy o tym. – powiedziałam już trochę głośniej, weselszym tonem. – W końcu nie zdradziłeś mnie, tylko tańczyłeś. Trochę pojechałeś po bandzie, ale jednak nie całowaliście się – dodałam i uśmiechnęłam się.

 – Na pewno? I nie będziesz już zła na każdą wzmiankę o niej? – upewnił się, a ja pokiwałam głową.

 – Co nie zmienia faktu, że jej nie lubię i nie mam zamiaru tego ukrywać – ostrzegłam go. – No i nie muszę chyba dodawać, że jeszcze jeden taki numer nie przejdzie u mnie.

 – Doskonale to rozumiem – powiedział i pocałował mnie. – To zmykaj do tej łazienki – jak powiedział, tak zrobiłam.

***

 – Spakowana już? – Adam stanął w drzwiach, opierając się o framugi.

 – Tak – mruknęłam i usiadłam na łóżku. Poklepałam miejsce obok siebie i uśmiechnęłam się zachęcająco. Chłopak skorzystał z zaproszenia i chwilę potem siedział obok mnie, bawiąc się moją dłonią. – Dziękuję za dzisiejszy, wspaniały dzień. Za całe trzy, wspaniałe dni.

 – Z małymi wyjątkami – dodał i spuścił głowę. – Lily, jeszcze raz chciałbym cię... – zamknęłam mu usta pocałunkiem.

 – Mieliśmy zapomnieć  – powiedziałam, gdy tylko oderwałam się od jego ust. – A ty cały czas o tym wspominasz – rzeczywiście podczas dzisiejszego całego dnia Adam przeprosił mnie z milion razy. Gdy wyszliśmy z domu rano, gdy jedliśmy lody w pobliskiej lodziarni, gdy spacerowaliśmy po parku, gdy robiliśmy obiad razem, gdy odpoczywaliśmy na łóżku po obiedzie, gdy poszliśmy na pizzę pod wieczór i teraz, gdy dochodziła 22, a ja skończyłam pakowanie.

 – Już nie będę – uśmiechnął się.

 – No mam nadzieję – wyszczerzyłam zęby. – To co, zbieramy się? – spytałam po chwili.

 – Chyba musimy – powiedział z wielkim żalem i wziął mój bagaż, wychodząc z pokoju. Wyszłam za nim. Przeszliśmy przez przedpokój i salon i weszliśmy do gabinetu. Spojrzałam na rozpalony ogień w kominku i westchnęłam.

 – Wiesz, ja myślę, że nie musisz ze mną tam iść. Sama trafię do domu – powiedziałam.

 – Nie. Obiecałem twoim rodzicom, że cię osobiście oddam w ich ręce – zaprotestował.

 – No, ale po co masz tam jechać? Nie opłaca ci się. Jutro masz trening, musisz wcześnie wstać, a moja matka pewnie przeprowadzi z tobą wywiad.

 – Choćby po to, żeby cię dłużej widzieć – odpowiedział i uśmiechnął się. Wrzuciłam do kominka Proszek Fiuu, wzięłam bagaż, wykrzyknęłam adres i po chwilowym wirowaniu w kominkach, znalazłam się we własnym domu, a przede mną stali moi rodzice. Wyszłam i zdążyłam się tylko uśmiechnąć, gdy w kominku pojawił się Adam.

 – Dobry wieczór – podał mojemu ojcu rękę i uśmiechnął się. – Jest punktualnie 22, Lily jest w domu – oznajmił, a moja mama (nie uwierzycie!) uśmiechnęła się do niego.

 – Dziękuję Adamie – powiedziała. – I jak? Zadowolona? Wygraliście mecz? – spytała uprzejmie.

 – Było super! Wygrali! – odpowiedziałam entuzjastycznie, a przed oczami przeleciały mi fragmenty meczu.

 – Może Adam usiądziesz z nami i napijesz się czegoś? – zaproponował ojciec. Chłopak spojrzał na mnie, ale ja odwróciłam wzrok.

 – Nie, dziękuję. Jutro wcześnie wstaję, a już późno. Ale kiedy indziej, z miłą chęcią – odmówił grzecznie.

 – Jak wracasz? – spytałam.

 – Przejdę się gdzieś za róg i teleportuję – odpowiedział.

 – Mamo, to ja pójdę go odprowadzić, okej? – i nie czekając na jej odpowiedź, wyszłam z salonu, a za mną Adam. Wyszliśmy na zewnątrz, gdzie było całkiem chłodno. Doszliśmy do ulicy i stanęliśmy. Bez słowa pocałował mnie. Byliśmy tak złączeni w pocałunku przez kilka dobrych minut, gdy on przestał i spojrzał na mnie.

 – Wracaj, bo zimno, przeziębisz się.

 – Dziękuję za wspaniale spędzony czas – uśmiechnęłam się. On roześmiał się, wskazując ukradkiem na okno. Spojrzałam w tamtą stronę. Moja mama wyglądała przez firankę, próbując być niezauważoną. To samo moja siostra. Uśmiechnęłam się złośliwie i pocałowałam Adama. Całowaliśmy się namiętnie przez bardzo długą chwilę.

 – Do zobaczenia Lily – oderwał się i uśmiechnął. – Jesteś niemożliwa – pokręcił głową i znowu się roześmiał.

 – Cześć – pomachałam mu i stałam tak, dopóki nie zniknął za rogiem domu i nie usłyszałam cichego pyknięcia. Potem odwróciłam się w stronę domu i pomachałam do okna mamie i Petunii. Obie szybko schowały się, a ja roześmiałam się. Weszłam do domu, wzięłam swój bagaż i podążyłam na górę, szczerząc zęby do ojca, który za plecami matki pokazywał mi kciuk do góry. Mama stała zakłopotana i wymruczała tylko ciche „dobranoc”.

***

 – Mamo, proszę cię, tylko nie płacz – ostrzegłam ją od razu, gdy tylko stanęliśmy na 9 peronie dworca King Cross.

 – Dobra, dobra. Już nawet popłakać nie mogę za własnym dzieckiem – westchnęła. – Pisz częściej, bo w tym roku coś ci nie idzie no i zdaj dobrze egzaminy. Przynajmniej mam tą pewność, że cię Adam nie będzie odciągać od nauki – mruknęła i pocałowała mnie w policzek. Roześmiałam się.

 – Oj, mamo, mamo. Do zobaczenia w lipcu! – pomachałam jej (bo ojciec był w pracy) i odeszłam, przechodząc do świata czarodziejów. Ledwie zdążyłam otworzyć oczy, gdy podbiegły do mnie Kate i Angelina.

 – Lily! Nareszcie! – obie mnie uścisnęły.

 – Cześć wam – wyszczerzyłam zęby. – Jak tam święta?

 – Nudy. Musiałam wysłuchiwać wykładu wujka Alberta o niewychowanej młodzieży w dzisiejszych czasach – machnęła ręką Kate i przewróciła oczami.

 – Ty lepiej opowiadaj jak tam w Liverpool! – ponagliła mnie Angelina. Uśmiechnęłam się i zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, na horyzoncie pojawili się Huncwoci.

 – W pociągu wam opowiem – mruknęłam i pospieszyłam do wagonu, próbując uciec przed Potterem. Wskoczyłam do środka, jednak zapomniałam o tym, że mam kufer i spadłabym na ziemię, gdyby nie to, że ktoś mnie złapał. Podniosłam głowę.

 – Eee... Potter, mógłbyś? – spojrzałam znacząco na niego, a on popchnął mnie lekko, pomagając wejść całkowicie do wagonu. Wziął ode mnie kufer i wtaszczył go za mnie. – Dzięki – rzuciłam i zaczęłam iść, szukając wolnego przedziału.

 – Spoko – odparł z huncwockim uśmiechem. – A mogłabyś coś dla mnie zrobić, Evans?

 – Słucham – powiedziałam, nie odwracając się w jego stronę.

 – Umówisz się ze mną? – tak, zrobił to. Wypowiedział to cholerne zdanie. Westchnęłam lekko.

 – Nie – odparłam i powędrowałam dalej, wchodząc do pustego pomieszczenia. Padłam na siedzenie i wzięłam sobie czekoladową żabę. No, to wszystko wraca do hogwardzkiej normy. Uśmiechnęłam się sama do siebie. A jednak trochę brakowało mi szkoły.